Geloof je me als ik zeg dat ik van je hou Geloof je me als er niet gesproken wordt en ik er toch voor je ben Geloof je me als ik luister ik ieder woord in me opneem Geloof me als ik het kon kwam jouw hart zolang in mijn warme handen zodat alles van je afvalt en ik de kans krijg om alles zóver weg te stoppen dat je weer gewoon kunt…

morgen kijkt me aan met ogen die nog toekomst baren vandaag wordt er verwacht dat ik de klus van gisteren zal klaren ik was bij jou beleefde stukken in mijn leven die de droom nooit zijn ontstegen je paste wonderwel in het gegeven dat altijd onbereikbaar was gebleven we hebben dagen met elkaar verweven, de uren waren drachtig…

Geen tijd verspillen, alles moet af, alles moet klaar. Geen tijd verknoeien, op de klok af, nauwkeurig, stipt. Op tijd zijn, altijd, overal, we eisen het van onszelf. De tijd is er ook naar, maar we doen het zelf, we gaan er ook mee door. Je eigen tijd, tempo en indeling bepalen, wie is er voor?…

Naast mijn pendule zit, in koncentratie Vergaan, de ijsvogel van Van Hoytema: Onwerklijk is de wereld - Ik verga, Terwijl ik 't zie, ook zelf in kontemplatie. Aan de and're kant, kruisbeens, zit Gotama, Afwezig, de ogen dicht na revelatie: Te boven is 't bewustzijn de adoratie Door ondergang in de unio mystica. Naar de een, naar de ander…

Nu ben ik klein, later ben ik groot. Nu leef ik, later ben ik dood. Nu ben ik jong, later ben ik oud. Alleen de zee verandert niet, die blijft altijd zout...…

Intens moment van, vriendschap geven of krijgen, Ik voelde me gelukkig Om de kleine dingen die je me gaf, Een eenvoudig woord, Een moment van warmte, Vond het kostbaar, In een leven zonder kalmte.…

Hij tikt wel door, minuut na minuut... Hij is best bruut en... erg absoluut... Geen minuutje krijg je terug ook niet even- vliegensvlug... De klok tikt zijn uren weg De Klok steelt, en.. er is geen vluchtweg... Ik wil geen klok meer waarvoor zou ik? Hij herinnert je eraan dat tijd echt tijd is en dat je niet kan blijven bestaan…

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort en menig bloem is onverhoopt verdord; verhef u niet op jongzijn en op glans, de knop valt af, eer zij geopend wordt.…

De wolken zijn geen getuige. De regen is niet dankbaar. Vogels verstoppen hun vleugels. Mensen spreken alleen nog met hun voeten. En ik ben van steen. Want ik geloof in steen en zie dat elk leven de tijd vreest maar nooit verandert in iets wat altijd zal blijven bestaan en niets meer wenst.…

Nee, zei de zon tegen de maan We gaan niet meer ruilen Ik blijf hier voortaan Ook al ga je erbij huilen Ik blijf hier mooi staan Oh ja, zei de maan tegen de zon Dat zullen we wel eens zien En ze deden een wedstrijdje: wie-het-langst-opblijven-kon De maan telde zachtjes tot tien Degene die weggaat is gezien Het was een ongelijke strijd…

staar niet naar de regen het is zoveel prachtiger wanneer je geniet hoe druppels uit het niets lijken te komen en al zijn verdwenen nog voor je ze ziet hoe de wind figuren schitteren laat zo fijn en zo spontaan maar al vlug lossen ze op volgende lading komt eraan het is als leven nooit weet je wat komen gaat hoe de wind vandaag zal waaien…

Bedelf me onder geschreeuwd verdriet, van leegte en liefde verlost en bijzonder als dat het was, vergeet het toch niet Weet dat ik de getoonde kracht bewonder, dat tijd de de grootste wonden dichtgiet Toon de moed om het leven te verkiezen, al rot het de benen onder je lijf vandaan Al zou het in de zomer zelfs nog vriezen, al is de toekomst…

handen klauwen naar houvast groevenloos voelt steen nog zachter dan de dood in uitzichtloos verglijden het blauw dat gele koren zingt in het glooien van de hellingen verblinkt als stilte in de samenkomst van dalen is wit het graf dat sterven heeft gebaard rust die neerdaalt in de laatste strohalm die als roos geworpen is…

De laan in, uit westlijke wolkensluis, Stuwt-op ’t oranje licht; ’t gewelf van toppen Lijkt, vastgeklonken met fel kop’ren knoppen, Geelgroene naad van zacht hellende buis. Ik freewheel over licht; langwerp’ge droppen Trillen op ’t stuur; en ’k luister naar ’t geruis Achter me in ’t dorre blad, en naar ’t gedruis Bij sprong of droog geknap…

Tijd in de woorden die de tijd bewaren. Tijd in gedachten die gedachten blijven maken. Tijd in wensen die over en voorbijgaan. Tijd als de vloek die alleen maar de tijd is omdat hij alleen de dood laat antwoorden als het leven de tijd niet meer verandert.…

Soms is men zo oud dat men zijn bezit niet meer bezit verhuizers komen met vervoermiddelen nemen de stoel de tafel de tuinpaden het kinderportret het album met namen de vogel en de kat men koopt nog één keer persoonlijk tabak, deelt vergeefs mede wat men denkt van het kabinet en de eeuwig dreigende oorlog, alleen het gratis glas van het…

Het ogenblik: waarin miljoenen stralen Zich verenigen en breken vaneen. De Eeuwigheid kan zich zelve nooit herhalen Alles wisselt, maar 't blijft wisselend één.…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

Even de tijd nemen voor die ander Even alles neerleggen en er voor gaan Op een dergelijk moment komt alles even echt tot rust Op een dergelijk moment moet je echt even jezelf zijn Als je even omdraait is het fout gegaan In de mooiste dagen van je leven kom je het tegen Telkens opnieuw neem je hier de tijd voor Ga je even uit de sleur, even…

Als een bloem, zo is het leven. 't Begin is teer en klein; De een die bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn. Sommige bloemen blijven lang. Weer anderen blijven even. Vraag niet bij welke groep je hoort! Dat is 't geheim van het leven.…