Alle inzendingen van Sylvia van Hulzen

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

Lengende dagen tellen de duisternis af naar een lentestart…

Stortregen tekent stromende kronkelbeekjes in een waas op glas…

Hoe kon het gebeuren dat ik mijn kindsdeel afstond mijn poppen verkwanselde aan het rijpen van de tijd waar ontvankelijk vlees zijn ijle wensen droomt kortstondig scorend en hunkert naar méér Ik, die het leven leefde in niet geveinsde onschuld sloot een monsterverbond schreeuwend om het kind…

Rimpelloos water weerspiegelt de volle maan een bries breekt het beeld…

De spinnende poes draait rondjes langs mijn benen ze draagt haar staart hoog…

Je stootte mijn korsten open niemand kon dat beter dan jij en droeg me naar Golgotha toen bloed de wonden schoonde daar stierf ik in de open ruimte waar grenzen van de doolhof waren neergehaald en ademen weer voelde als toen…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

De kale takken reiken naar het verre licht de zon maakt haar baan…

De grote wijzer overschaduwt de kleine, het slaat middernacht…

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

Minnaars praten niet over de naakte waarheid, ze leggen haar bloot…

U heeft een misdaad begaan, sprak de rechter aangeklaagd voor ouderdom het vonnis luidde schuldig ik wankel claustrofobisch nu in hooguit drie bij drie tussen bed en enkele stoelen kijk door de geranium bezette ruit jeugdige bemoeials schrijven wetten voor vaste tijden schema’s en de wasbeurt, zó gênant hoe zalig is het zoemen dat…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

Haar ochtendrimpels trekken steeds langzamer weg, de dag is nog jong…

Ik ben uit de parade van maskers gestapt ik zie ons nog marcheren met een stijve glimlach op de stappen afgemeten meermaals liep ik uit de pas clowns veranderden in pierrots muzikanten speelden treurmuziek ballerina’s maakten bokkesprongen houten klazen sloten de rij ik ben uit de parade van maskers gestapt, muziek klinkt in mijn oren…

Verliefden zeggen elkaar niet vaak de waarheid, ze oefenen nog…

In de stille nacht roept het geluid van een trein eenzame echo’s…

Onze handen verstrengeld zo willen wij de tijd tot stilstand brengen dat laatste moment waarop ogen de waarheid herkennen die monden vergeten zijn maar als jouw blik een glimlach opent, teer als de bloemknop die het zonlicht herkent, wijken mijn lippen uiteen en fluisteren afscheid…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

In de verwaterde sponde waarbuiten zij haar schoot ontsloot, is zij gegijzeld door het hart van de vorst Schraal beweegt de wind in twijfelende vlagen het koude vlees rilt, terwijl een hete woestijn zich uitstrekt in haar…

Een poëtisch proces borrelt in grijze cellen verhoogt de frequentie in snel stijgende pieken zinnen en woorden strijden om voorrang taalkundige chaos die structuur behoeft bedachtzaam open ik de creatieve uitlaatklep en ontrafel de inhoud op het maagdelijke scherm…

Op trouwfoto’s staan de lachende bruidsparen nog vol vertrouwen…

De roofvogel wacht een houtduif kleppert omhoog overal veren…

Met één handbeweging sluit jij het fluweel waarachter de wereld haar vormen verliest, terwijl onze glimlach een brug slaat in het schemerlicht van stofgebloemde kappen hete chocolademelk op het pluche kleed slaat dampende pluimen de lucht in en afgezien van plonzende aardappelen die jij zacht in de pan laat glijden, is er slechts het…

Dicht tegen mij aan slaap je zoete dromen een glimlach die over serene wangen glijdt rust maar even, kind van mijn kind, in het land van ontastbare vormen waar óóit jouw leven begon…

achter de einder buigt de hemel, steeds op weg naar oneindigheid…

Wat ze altijd al wilde had ze eindelijk bereikt, kilo’s viel ze af sinds haar vriend haar dumpte nu is ze dikke maatjes met koeken en chips…

Waar je ook bent hoor ik je roep in zachte woorden die heimwee fluisteren weet mij nabij, lief, als bittere tranen vloeien ik heb je nooit verlaten mijn plek naast jou ís niet leeg…

Het jaar is al oud; uiteenspattende lichten luiden het stervensuur in…