Netgedichten

netgedicht (nr. 17.161):

Eva

ik zie hoe ze struikelt over
merktekens van tijdloosheid
telkens weer

haar handen rauw

opengehaald aan de scherpte
van uitgestulpte rotsen

kijk, zeg ik
daarginds verwaait de nevel
boven de vallei

daar droomde jij het kind
op bonte bloemengolven
daar speelde nog de naaktheid
in trouw beschuttend groen

totdat de erfenis van eeuwen
noodlottig
onschuld smoorde

en ook jíj de zonde
slaafs beklonk
die jou uit Eden dreef

toch open ik
nabij gekluisde waarheid
de leugen

telkens weer