Alle inzendingen van Adeleyd

Kijk goed naar deze dag: je hebt toch slechts die ene. Gisteren is geschiedenis, is helemaal verdwenen en morgen is nog niet gekomen, is wel belofte, licht rond bomen en als verwachting van de lente. Kijk goed naar deze dag: je kan hem vormen,kneden, tot edelsteen hem smeden, maar nooit komt hij nog terug.…

Wat blijft van al dat feesten: de kleur, de geur, de smaak? De voornemens die we maakten, de herinnering aan even? De sneeuw en het ijs maken plaats voor een heel ver heimwee naar lente. Op de kast de uitgebloeide amaryllis, de verdorde kerstboom al weggedaan. Toch nog even terugblikken naar toen en dan maar weer vooruit. We leven even…

Hoe zijn we hier in dit bestaan gekomen, als lichtflits in een groots heelal; vol zorg en angst, maar ook vol moed en dromen om wat het ook weer worden zal in ’t nieuwe jaar, waar alles nog verborgen als kiemkracht slechts aanwezig is; vol vragen naar wat straks en misschien morgen ons veerkracht geeft, dwars door gemis. We kennen niet,…

Val vandaag even stil tussen alle drukte en feestgedruis; vrede groeit niet in lawaai maar in een glimlach en een groet.…

Zo graag schreef ik een kerstgedicht met woorden helder als het licht dat overal wil schijnen, maar ach, ik kan het niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat aan elk mens een nieuw gezicht, een zuiver hart zou schenken en ook de vrede wenken, maar ach, dit kan ik niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat mijn en veler schreden…

Hier past alleen maar zwijgen of ook muziek van Bach; de stilte zal je laven en laten zien hoe groot je moeder was. De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat…

Je vraagt me stilte, maar hoe kan ik je die geven als woorden nodig zijn om neen te zeggen, om weer te weten hoe we niets bezitten, enkel maar de rentmeesters zijn die de wacht betrekken? Hoe kan ik stilte dragen, koesteren, als steeds opnieuw de drukte komt en ’t moeten draven van hier naar daar, vergaderen en plannen? Is er nog niet genoeg…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen…

Daar gaan ze weer: de velen die de doden gaan bezoeken met licht en bloemen, met herinneringen en droefheid groots en teder. Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder. De vallende bladeren verhalen hoe er nieuw leven komt maar hoe eerst iets moet…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

Ik zie haast niets en daardoor kan ik beter kijken; wat blijft, wat gaat, wat overwaait en wat de herfst in al zijn pracht toch weet te tonen. Hoe graag wil ik voor even in het licht gaan wonen en dankbaar zijn om ogen die heel gauw weer kunnen kijken. Vijf dagen na een dubbele oogoperatie...…

Het is niet wat ik dacht: de stilte niet, ook niet het spreken, het verlangen niet, de drukte niet, de zachtheid van de avond. Het is het weer herkennen van de vrede die waait doorheen de herfst en die ons leert hoe we met open handen kunnen leven omdat er telkens nieuwe vreugde groeit. Hoe ademt dankbaarheid doorheen dit uur, beamen van…

regenwolken die traag over drijven vertellen van grijsheid en niet goed weten wat en hoe terwijl mensen zich vragen stellen en heimwee hervinden naar blauwe luchten en warmte als een deken om je schouders licht wordt gezocht maar is spoorloos en nergens laat geen schaduw vallen omdat de vruchten er triestig van zouden worden, ontheemd…

Een heel speciale gewone dag met iets meer van vrijheid, ondanks regen en wind. Soms vinden we iets terug in de kieren van de beginnende herfst, in de herinnering. Het is niet vast te houden net zo min als de wind of de wolken. Het is goed zo.…

‘k Verkoop je wat: een zonnestraaltje dat laag over de weide valt, het lachen van een kind dat dartelt, een dwarrelend blaadje op de grond. ‘k Verkoop je wat: een bruin kastanje die ik daarnet toevallig vond, een avondzon die traag wat kleur brengt, de herfst die draagt wat weemoed rond. ‘k Verkoop je wat: zomaar een glimlach, een knipoog…

Het niet begrijpen vul ik aan met herfstgedichten en een stil verlangen naar wat rust. De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

Dikke wolken drijven over, zeggen dat de herfst al komt en de dagen worden koeler zodat alle klank verstomt; velen treuren om de zomer nu alweer zo gauw voorbij, maar de najaarsdagen zingen ook, en zij verheugen mij.…

De laatste rozen bloeien; de regenbui is weer weg nu, al is de lucht nog grijs. Plots is er weer licht in ziel en zinnen en durf ik weer te zingen; niet heel luid maar ingehouden, want de laatste rozen bloeien en de weemoed nestelt zich al in de bomen die hun bladeren verliezen – die verkleuren tot hevig geel en bruin. De dagen gaan met…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

De eerzucht doet me deze woorden schrijven: wie gaf weer vier, na mooie cijfers die er waren? Veel liever las ik echt kritiek in duidelijke taal, maar dat is dan misschien een nieuw verhaal, dus laat me dit toch weer maar slikken en niet in zelfbeklag gaan stikken.…

Het is niet meer zoals het vroeger was: de woorden zijn gevangen in het denken, verschuilen zich als achter donker glas en weten niet hoe jij daar staat te wenken, te wachten op een teken van verstaan, van troost of tederheid, nabijheid, vrede, de vraag hoe ’t jou in ’t duister is vergaan of hoe je je in vreugde weer wil kleden. Het is…

Een klein meisje met een ballon: blij om iets van niets, om de lucht en het licht dat er toch weer is, de zon die het weer won van de regenwolken. Even nog en de zomer is alweer voorbij; de weemoed hangt roerloos in de bomen die stilaan bladeren loslaten, door de storm of de droogte, door de tijd of omdat het nu eenmaal altijd zo is…

De stilte van de heide, de witte berken die me bekoren en doen dromen; waar zijn de jaren toch gebleven dat ik er zo graag wandelde, uren niemand zien. Nu ben ik ouder en wil weer andere dingen. Ik kan de heide zelfs niet zien nu, enkel naar de beelden kijken in mijn geest. Waar is de geur naartoe, de kruidengeur van biterheid en zoetheid…

de uren vergaan, de dagen, de weken, de tijd blijft nooit stilstaan en wij denken dat er oeverloos veel tijd is; die is er, maar niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij.…

De zandloper is omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen zijn zo mooi en vertellen iets anders. Dat ze willen kleuren en geuren ; de mensen verheugen met licht. Toch gaan de uren voorbij, de dagen waarop je aan weinig anders denkt dan dat het zomer is en dat je mag genieten. De zandloper is echter…

Wat wrevel op de achtergrond om onbegrip en veel te weinig woorden; Waar blijft de aandacht voor de zon, de dankbaarheid, de slotakkoorden? Wat wrevel op de achtergrond maar ook een trage glimlach om het leven dat altijd anders is en niet gepland en gratis wordt gegeven. Wat wrevel op de achtergrond maar och, er zijn toch zoveel mooie…

De taal vergaan, de stem gedoemd tot zwijgen, zo ver van hier gereisd, om niet meer weer te keren, geen afscheid ook, geen zonlicht vol erbarmen. Waar moeten zij die blijven zich nu warmen, waar troost gaan vinden, woorden die iets zeggen? Geen duisternis dekt warm hen toe die treuren. Zwart Afrika met bonte kleuren, zware geuren, het werd…

Laat me mijn ziel kleden in schoonheid waar water klotst en onzichtbaar schrijft met draden vanuit een ver verleden. Laat ze mij dragen in fierheid en stilte, bewust van haar verlangen en hunker, drinkend uit een onzichtbare bron. Laat ze mij helder bewaren en richten op hoop voor morgen, op liefde en licht. Doe ze stralen en wenken, doe…

Soms zingt een liedje zomaar in mijn hart, een simpel wijsje zonder veel pretentie; het groet de mensen want het weet, de liefde is toch de essentie. Soms zingt een liedje zomaar in mijn hart, een heel eenvoudig ding, met kleine voetjes: ze lopen zonder denken voort en zenden jou ook vele groetjes. Soms zingt een…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht. Zijn gloed zal velen dan verblijden als antwoord waarop werd gewacht, want wij - geboren ooit met vragen, met onrust die ons steeds…