Alle inzendingen van Adeleyd

‘k Verkoop je wat: een zonnestraaltje dat laag over de weide valt, het lachen van een kind dat dartelt, een dwarrelend blaadje op de grond. ‘k Verkoop je wat: een bruin kastanje die ik daarnet toevallig vond, een avondzon die traag wat kleur brengt, de herfst die draagt wat weemoed rond. ‘k Verkoop je wat: zomaar een glimlach, een knipoog…

Het niet begrijpen vul ik aan met herfstgedichten en een stil verlangen naar wat rust. De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

Dikke wolken drijven over, zeggen dat de herfst al komt en de dagen worden koeler zodat alle klank verstomt; velen treuren om de zomer nu alweer zo gauw voorbij, maar de najaarsdagen zingen ook, en zij verheugen mij.…

De laatste rozen bloeien; de regenbui is weer weg nu, al is de lucht nog grijs. Plots is er weer licht in ziel en zinnen en durf ik weer te zingen; niet heel luid maar ingehouden, want de laatste rozen bloeien en de weemoed nestelt zich al in de bomen die hun bladeren verliezen – die verkleuren tot hevig geel en bruin. De dagen gaan met…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

De eerzucht doet me deze woorden schrijven: wie gaf weer vier, na mooie cijfers die er waren? Veel liever las ik echt kritiek in duidelijke taal, maar dat is dan misschien een nieuw verhaal, dus laat me dit toch weer maar slikken en niet in zelfbeklag gaan stikken.…

Het is niet meer zoals het vroeger was: de woorden zijn gevangen in het denken, verschuilen zich als achter donker glas en weten niet hoe jij daar staat te wenken, te wachten op een teken van verstaan, van troost of tederheid, nabijheid, vrede, de vraag hoe ’t jou in ’t duister is vergaan of hoe je je in vreugde weer wil kleden. Het is…

Een klein meisje met een ballon: blij om iets van niets, om de lucht en het licht dat er toch weer is, de zon die het weer won van de regenwolken. Even nog en de zomer is alweer voorbij; de weemoed hangt roerloos in de bomen die stilaan bladeren loslaten, door de storm of de droogte, door de tijd of omdat het nu eenmaal altijd zo is…

De stilte van de heide, de witte berken die me bekoren en doen dromen; waar zijn de jaren toch gebleven dat ik er zo graag wandelde, uren niemand zien. Nu ben ik ouder en wil weer andere dingen. Ik kan de heide zelfs niet zien nu, enkel naar de beelden kijken in mijn geest. Waar is de geur naartoe, de kruidengeur van biterheid en zoetheid…

de uren vergaan, de dagen, de weken, de tijd blijft nooit stilstaan en wij denken dat er oeverloos veel tijd is; die is er, maar niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij.…

De zandloper is omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen zijn zo mooi en vertellen iets anders. Dat ze willen kleuren en geuren ; de mensen verheugen met licht. Toch gaan de uren voorbij, de dagen waarop je aan weinig anders denkt dan dat het zomer is en dat je mag genieten. De zandloper is echter…

Wat wrevel op de achtergrond om onbegrip en veel te weinig woorden; Waar blijft de aandacht voor de zon, de dankbaarheid, de slotakkoorden? Wat wrevel op de achtergrond maar ook een trage glimlach om het leven dat altijd anders is en niet gepland en gratis wordt gegeven. Wat wrevel op de achtergrond maar och, er zijn toch zoveel mooie…

De taal vergaan, de stem gedoemd tot zwijgen, zo ver van hier gereisd, om niet meer weer te keren, geen afscheid ook, geen zonlicht vol erbarmen. Waar moeten zij die blijven zich nu warmen, waar troost gaan vinden, woorden die iets zeggen? Geen duisternis dekt warm hen toe die treuren. Zwart Afrika met bonte kleuren, zware geuren, het werd…

Laat me mijn ziel kleden in schoonheid waar water klotst en onzichtbaar schrijft met draden vanuit een ver verleden. Laat ze mij dragen in fierheid en stilte, bewust van haar verlangen en hunker, drinkend uit een onzichtbare bron. Laat ze mij helder bewaren en richten op hoop voor morgen, op liefde en licht. Doe ze stralen en wenken, doe…

Soms zingt een liedje zomaar in mijn hart, een simpel wijsje zonder veel pretentie; het groet de mensen want het weet, de liefde is toch de essentie. Soms zingt een liedje zomaar in mijn hart, een heel eenvoudig ding, met kleine voetjes: ze lopen zonder denken voort en zenden jou ook vele groetjes. Soms zingt een…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht. Zijn gloed zal velen dan verblijden als antwoord waarop werd gewacht, want wij - geboren ooit met vragen, met onrust die ons steeds…

Nog bloeit de linde niet, ik moet dus wachten tot hij zijn geuren hier bedwelmend spreidt en mij weer terugbrengt naar de lichte nachten, waar zwaar van slaap hij toch de zomer beidt. Nog bloeit de linde niet, maar heimweezangen vervoeren al mijn ziel die wacht en zucht tot weldra weer de bloesems vrolijk hangen en met aroma vullen ’t…

Licht dat altijd weer vertedert, dat een dag zijn contouren geeft, invult zonder door te drukken, teken is voor al wat leeft. Licht dat schaduw werpt en stilte, doet ademen en verrukt, moed geeft en vertrouwen wekt ook als niet alles lukt. Licht dat ons verzoent met einde, met oponthoud en pijn, dat vrede brengt en toebehoren, licht…

Een mooi sonnet gaat zeker altijd over iets en als je dichter bent zal dat geen zorgen baren. Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk…

Geboren worden, ongevraagd bestaan maar met een oproep om te leven; soms vol verrukking, ooit van pijn vergaan, de zin begrijpen, zien – soms even. Vol aarzeling en vragen, levenslang ’t geheim vermoeden, zingend zoeken en voor de avond en de nacht weer bang. Is er dan wijsheid in de boeken? Is er een antwoord dat voorgoed volstaat of…

Geest die vuur en liefde zijt, breek de strakke banden; Gij die ons van angst bevrijdt, open hart en handen. Zachte bries die zalft en warmt, mensen doet ervaren hoe Gods liefde hen omarmt, vrede wil bewaren. Babel omgekeerd gemaakt: mensen die plots weten hoe Gods vuur ten diepste raakt, nieuw maakt, ongemeten. Geef ons dan weer…

Gij hebt uw Geest, uw vuur gegeven, uw Adem en uw levenskracht, maar waar is nu zijn gloed gebleven, zijn laaien waar ons hart op wacht? Wij zijn vermoeid door zoveel zorgen - geblust, getemd, uiteengegaan, wij wachten op een nieuwe morgen waar Gij ons weer rechtop doet staan. Laat nu uw licht ons weer doorvaren en leg uw woorden in ons…

Hoe groen is alles nu: de mei vult duizend tinten in die later niet meer te vinden zijn; de wei bezaaid met madelieven, wortels water drinkend uit de bron of uit de lucht. Mijn hart wacht wel nog, kent verlangen, soms heimwee ook, maar zang en zucht ze blijven hier aan kleine dingen hangen. Ons leven: steeds weer zoeken, vragen, herkenning…

Hoe schuimend spat dit zoute nat alsof de zee in iedere druppel wordt herboren, en duizendmaal een nieuw verhaal aan elk die luistert wil doen horen. Ons leven is geheimenis en ieder mens draagt zijn mysterie; is duizendmaal een nieuw verhaal van vreugd en van miserie, en eenzaamheid, gemeenzaamheid, ze doen ons beide groeien…

Wat is er toch: de ernst van ’t leven, de diepe pijn van mensen die scheiden, de vreugde van kinderen die met hun ouders zomaar in de straat lopen en een beetje kunnen zeuren. Wat is leven, anders dan verlangen, weg van pijn, maar vol heimwee naar vroeger, naar de kindertijd, de tijd van de beloften, van het ouder willen zijn, of sterker en…

Verhef mij tot de grote droom van ’t zwijgen, tot waar de ziel haar eigen vleugels vindt en niet meer hoeft naar willekeur te neigen maar kijken durft met ogen van een kind. Verhef mij tot de hoogte van erbarmen, tot waar ik stilval bij gebrokenheid en niemand nog maar enkel wil verwarmen omdat ik hoor hoe nood ten hemel schreit. Leer mij…

De blaadjes komen een voor een te voorschijn, ze lijken zelfs een beetje bang: onstuimig maar toch nog met ingehouden drukte, omdat ze niet te vlug al helemaal daar willen zijn, maar eerder traag willen genieten van de warme zonnestralen, van de vriendelijkheid van de mensen die nu ook hun winterslaap vlug zullen vergeten. De bakker groet…

Vanuit de stilte plots ervaren hoe alles met alles verbonden is, langs de slagaders van de liefde, de glans van leven en gloed. Zo is het goed, al duurt het maar even.…

Zomaar aanvaarden hoe de dingen komen: het licht, de duisternis, de dromen. Zonder altijd te willen veranderen, verbeteren, voltooien. Hoe moet een mens dit leren? In stilte zonder haast te drinken van het nu; en door de tijd niet steeds vooruit te hollen.…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg, groet onverwacht en weet een naam te noemen. De steen is weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…