Waar vandaan toch al die tranen...
Waar vandaan toch al die tranen,
wat gebeurt er in mijn ziel;
‘k Weet niet wat er staat te treuren
waar het duister binnenviel,
maar ik wil de hoop bewaren,
licht zien in de dageraad,
mensen groeten in het donker,
weer herkennen hun gelaat.
Laat me toch niet blijven steken
in wat pijn doet, wat me raakt;
mocht er nieuwe kracht ontluiken
uit blijmoedigheid gemaakt.
Open weer mijn droeve ogen,
dat ik zien kan wat er is
en niet langer meer blijf steken
in dit oeverloos gemis.
’t Leed van velen is veel zwaarder
dan wat ik hier ondervind;
laat me weer wat moed hervinden
en de eenvoud van het kind.
Geplaatst in de categorie: emoties
Héél mooi geschreven, maar voorál ook de laatste strofe is als een gebed en gebeden worden verhoord!