Netgedichten

netgedicht (nr. 40.632):

Ze strompelt daar

Ze strompelt daar, die oude vrouw,
met weemoed in haar ogen;
haar man al dood, nog in de rouw
en wachtend op wat mededogen,

maar niemand die haar groet of ziet;
de herfst glimt in de straten.
Wat ligt nu nog in het verschiet,
met wie kan ze nog praten?

Zo voel ik soms mijn eigen ziel
heel erg verdwaald in zorgen
alsof plots alles tegenviel

en nooit meer komt een morgen.
De wind blaast nu ook pijnlijk schriel
en ‘k weet me ongeborgen.

Schrijver: Adeleyd, 9 september 2011

rosa.olaerts

skynet.be

Geplaatst in de categorie: emoties

oud

weemoed

herfst

3.0 met 10 stemmen

175

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: elze
Datum:: 10 september 2011
Email:: lia_elzehotmail.com; voelbaar op alle tere plekken, schitterend gedicht

Naam:: Marijke Vos
Datum:: 10 september 2011
Email:: marijke.voshome.nl; Héél herkenbaar...toen mijn vader gestorven was en mijn moeder het alleen moest doen....werd ze bijvoorbeeld door tal van buren, waar vroeger nooit iets mee was ook niet meer gegroet...of ze kreeg ze op hun dak, om een sprietje van de heg, dat toevallig bij hen overhing en zo zou ik eindeloos door kunnen gaan.
God zij dank had ze haar vertrouwen in de Heer, maar dat nam de pijn niet weg. Ze was vroeger een bekende tekstdichter...mijn moeder.. en ik mis haar.

Naam:: Surfer
Datum:: 9 september 2011; Aangrijpend mooi gedicht. Hoe pijnlijk poëzie kan zijn.

Geef je reactie op deze inzending: