Alle inzendingen van Adeleyd

En dat dit altijd zó zal zijn: verrijzenis na nacht van dood, het licht door duisternis omgeven, en water borrelend ten leven en bloed vergoten, rood. En dat dit steeds weer zó zal zijn: een witte weelde na de pijn van winter met zijn zwart berusten, je lippen die me schuchter kusten, de zoetheid van de wijn. En dat dit steeds méér zo…

Zoeken, twijfelen en vragen, door de liefde toch gedragen durf ik weer op pad te gaan; ook al blijft er duister staan, ook al blijft er duister staan, en het vragen onvoldaan; leven moet bestendig groeien, in de lente weer ontbloeien in de lente weer ontbloeien, als het water verder vloeien door nabijheid warmte geven en zó zin en hoop…

Hoe komt het dat de mensen zoveel aandacht hebben als er weer een gedicht verschijnt over vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren? Vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren schijnt heel velen aan te spreken, omdat iedereen bij iemand wil horen, anders ben je nog niet echt geboren. Anders ben je nog niet echt geboren als je…

Weer was ik veel te hard voor jou, te stekelig mijn woorden alsof ik niet begrijpen wou wat we ooit samen hoorden. Wat we ooit samen hoorden en richting gaf aan onze ziel; ik hoop dat het niet stoorde dat ik zomaar hier binnenviel, dat ik zomaar hier binnenviel en jouw verdriet vergrootte... maar weet dat ik nu even kniel dus wil me niet…

Wat zijn wij mensen toch omgeven en gedragen; we stellen soms veel vragen en vinden niet de zin totdat het tot ons dóórdringt dat wij geborgen zijn, dat soms de tranen drogen als wij verbonden zijn.…

Hoe graag ook en met overgave we het onzichtbare zien achter of onder alles wat de zinnen ook maar bieden toch knaagt steeds opnieuw ook de twijfel. Hij vreet de rust en de stilte alweer weg zoals de warmte de sneeuw doet smelten al vind je die nog zo mooi en doet die de hardheid van de vormen wijken. Helpt niets hier tegen? Of moeten…

Wanneer je niet gehaast maar vol aandacht naar de luchten kijkt die uit de verte lijken op het blauwe water of de bergen die je ooit zag in Zwitserland of Oostenrijk dan weet je dat dit eindeloze heelal niet eenzaam is maar gekend en bemind; dat de mensen die luisteren naar een symfonie van Beethoven en dit doen met overgave, gelovig kunnen…

Dwalen door de straten in de avond zonder doel zonder taak dwalen door de straten in de avond. Horen schreeuwen in de straten in de avond zonder doel zonder zin? Dwalen door de straten in de avond.…

Na de Wijzen komen ook wij aan, zoekend, vindend soms maar ook droomverloren omdat we het Licht niet zien. Willen we wel echt of blijven we zo dikwijls onbeslist en cirkelen we rond de kleine verlangens, rond de doem van de dag, de zekerheden... Licht, kom en schijn voor ons uit!…

Een vederlicht vers om jou te groeten om de dagen te kleuren met regengeuren met heimwee naar lente en vogelenzang. Een vederlicht vers om jou te zeggen dat het leven toch goed is vol betekenis ondanks zoveel zorgen er is samenhang.…

Graag stuur ik jou mijn wintergroeten zo ongevraagd, los van het moeten opdat ook deze dag heel blij voor jou mag zijn, en vrolijk-vrij. Voor jou mag zijn en vrolijk-vrij als Kempenkinderen in de hei die spelen in de mulle voren en lotsverbonden willen horen en lotsverbonden willen horen omdat ze onlangs weer herboren een heel nieuw jaar…

Nieuwjaar voorbij en weer alles gewoon nu: de dagen en het werk, de koude wind en de ruzies, maar ook de bankkosten die weer worden aangerekend - een kleine vergoeding omdat we het zo goed hebben en zonodig geld uit de muur moeten kunnen halen om weer wat uit te geven - maar er is ook de zieke buur en het kleine kind dat de dupe is van de…

Een nieuwjaarsgroet voor al die mensen die ik langs deze weg ontmoet, een warme groet voor al wie kou heeft, wie 't leven zelden zingen doet. Een nieuwjaarsgroet voor al die mensen die hopeloos door 't leven gaan, geketend in hun onvermogen, door anderen soms niet verstaan. Een nieuwjaarsgroet voor de verslaafden, voor mensen op de dool…

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook vandaag was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De regen ruikt heel in de verte…

De herders en de wijzen gingen op zoek naar 't pasgeboren Kind. Heel lang is dat alweer geleden... maar niemand die echt vrede vindt. De armoe blijft en eenzaamheden, conflict en pijn, een hart dat schreit, maar er is hoop: woestijn zal bloeien, er kiemt al iets van nieuwe tijd. Er straalt al licht doorheen het duister, al duurt het wachten…

De kaarten en de pakjes zijn gekocht maar haastig lopen mensen door de straten alsof er ongezien toch iemand achter hen met wapens of gevaarlijk spul hen voortdrijft. Waar is de vrede die we allen zoeken? Waar is 't geluk dat wenkt en wordt beloofd? Of zijn we met zijn allen toch niet goed in 't hoofd en draven we als ezels door de wereld?…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur. Een vuur dat…

Zijn zoals een ander, anders zijn dan jij - ieder wil die beiden maar wat is dat toch moeilijk want ieder is verschillend en toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen. Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand…

Nu de drukte even wijkt en 's nachts de sterren glanzen weten we misschien voor even wat er echt toe doet en waarvoor we leven; Grauw en grijs zijn soms de luchten en de hemel lijkt van staal; tot er plots een helder schijnsel oplicht en het niet-weten, het niet-begrijpen, niet-kunnen-verklaren openscheurt tot brandende ervaring: alles…

Geen eigen gelaat heb jij, maar daardoor duizend gezichten, je bent op zoek naar houvast en toeverlaat, soms naar zekerheden. Wat heb je sinds het begin meegemaakt en geleden, maar de hoop blijft je dragen en het vermoeden dat achter de horizon weer ergens en ooit licht zal dagen. Je bent één uit de velen: gekend, bemind, gezocht maar…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

Een geur van tabak is blijven hangen aan het papier waarin de vorkjes zaten waarmee in voorbije jaren zoveel mensen taart of gebak konden eten maar die nu niet meer door hen gebruikt kunnen worden. Wat is er gebeurd met deze mensen? Leven ze nog of hebben ze intussen het andere land bereikt waar taart niet meer bestaat? Verleden leeft in…

Je kijkt zolang naar iets uit vol vrees of hoop, maar de dag gaat voorbij, de uren op de loop. Het volgende komt aan, zo is je bestaan en ook dàt gaat voorbij en alles blijkt ijdelheid. Naar Prediker: alles is ijdelheid...…

175-jarig bestaan... Armoedig begin méér vragen dan antwoorden risico en durf vertrouwen en dapperheid, drie sterke vrouwen... En nu, na zoveel jaren? Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid…

Zomaar iets van liefde vederlicht in de morgen waar de dag nog droomt in kinderogen die blij blinken. Eén enkel geluid van welbevinden en toevertrouwen tot de dag al wat ouder wordt en de uren verstrijken in plicht. Moeders die kijken en verstaan en enkel iets van liefde zijn.…

Wie is die ander die me ziet, die me leest, die me groet? Wie is de ander die me ongevraagd soms hier of daar een teken doet? Wie ben ik zelf? Ik weet het niet: ik doe de dingen die 'k niet wil, en die me spijten of doen lachen of schreien soms, verborgen, stil... Wie is de mens: de een, de ander, wie is dat vreemde wezen dan soms zo vertrouwd…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet. 't Is veel te veel om uit te leggen, maar hij begrijpt die 't zelfde ziet: de klanken van de zomerweelde, de zon die alles kust en kleurt, de wind die door je haren speelde, de morgen die naar kinderen geurt, 't zijn al beloften en symbolen van waar ons hart eens toeven…

Een punt erachter voor vandaag, wat ging het werk weer o zo traag of...deed ik het misschien niet graag? Maar morgen vat ik 't bij de kraag en hoor hierin alvast de vraag: wat je ook doet, doe 't laag na laag...…

Wat zocht ik hard in honderd boeken en vond toch nog het antwoord niet; de bakker bakt wel brood of koeken maar hij heeft soms ook groot verdriet. Veel mensen zijn op zoek naar dingen die naamloos zijn of heel bekend; vroeg in de morgen gaan ze zingen of pas nadat ze zijn gerènd van hot naar haar, van hier naar ginder tot ze plots weten…

Wie moet je ontzien: jezelf, de ander? Hoe moet je leven fier en rechtop zonder de ander naar de ogen te kijken en toch vol erbarmen te blijven? In alle verscheidenheid de eenheid te zien van hoe iedereen naar geluk zoekt en naar tederheid, zoals in de herfst de kale takken al naar de lente uitzien. Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar…