Alle inzendingen van Adeleyd

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. Maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle worden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

De vogels op de daken vertellen het ontwaken van weer een lente in 't verschiet. Hun stille silhouetten willen alvast hier zetten het beeld van "stop 't verdriet", dus zingt mijn ziel met luide tonen, ze wil alvast in vreugde wonen en wanhoopt zeker niet.…

Soms moeten de gedachten dicht: het zijn echte tirannen en poëzie ooit vederlicht, wil dus het denken bannen en laat nu de gevoelend los - stop eens met al dat vragen; dan merk je lente in het bos zelfs al op winterdagen; dan kan je leven als een kind en zien met nieuwe ogen waar je de diepste vreugde vindt en teder mededogen.…

En weer ontwaken in het morgenlicht dat gul gestrooid werd over daken, en weer de nieuwe dag begroeten die als een vage schemer nog zoveel verborgen houdt; maar dankbaar om het onvermoede en nooit herhaalde uur dat nu begint en tot in eeeuwigheid zal duren.…

Hoe koort de zunger in 't kwadraat met veel te lage tonen; hoe apagaapt de klierkoortsdwang met vierentwintig zonen? wat snirkelt en wat zeemlapt hier de atopeet-rioenen, de klerevoortpetalen ook de rode teekpioenen? ik heb geen droomverloren zicht maar enkel taalprobelten, hoe kunnen dan de vierkantsziel van leverzoet gaan smelten?…

Zo graag zou ik een antwoord krijgen waarin je even warmte legt, maar jij hult je zo graag in zwijgen of in een woord dat weinig zegt, maar ik heb het daar moeilijk mee, dat zou je toch wel moeten weten - zo lang bevaren we de zee dat ik je nooit meer kan vergeten; de zee van leven en vertrouwen, de zee van vriendschap en geduld; we leerden…

Een enkele vogel in het morgenlicht dat stilaan vroeger ons komt groeten vertelde dat de lente komt, al kan ze nog wel even wachten. Hoe wonder toch dat ieder jaar opnieuw dezelfde dingen weer gebeuren maar telkens met een ander, nieuw akkoord. De grote symfonie van 't leven wordt nooit herhaald, altijd is er iets anders: een warme tederheid…

En dat dit altijd zó zal zijn: verrijzenis na nacht van dood, het licht door duisternis omgeven, en water borrelend ten leven en bloed vergoten, rood. En dat dit steeds weer zó zal zijn: een witte weelde na de pijn van winter met zijn zwart berusten, je lippen die me schuchter kusten, de zoetheid van de wijn. En dat dit steeds méér zo…

Zoeken, twijfelen en vragen, door de liefde toch gedragen durf ik weer op pad te gaan; ook al blijft er duister staan, ook al blijft er duister staan, en het vragen onvoldaan; leven moet bestendig groeien, in de lente weer ontbloeien in de lente weer ontbloeien, als het water verder vloeien door nabijheid warmte geven en zó zin en hoop…

Hoe komt het dat de mensen zoveel aandacht hebben als er weer een gedicht verschijnt over vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren? Vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren schijnt heel velen aan te spreken, omdat iedereen bij iemand wil horen, anders ben je nog niet echt geboren. Anders ben je nog niet echt geboren als je…

Weer was ik veel te hard voor jou, te stekelig mijn woorden alsof ik niet begrijpen wou wat we ooit samen hoorden. Wat we ooit samen hoorden en richting gaf aan onze ziel; ik hoop dat het niet stoorde dat ik zomaar hier binnenviel, dat ik zomaar hier binnenviel en jouw verdriet vergrootte... maar weet dat ik nu even kniel dus wil me niet…

Wat zijn wij mensen toch omgeven en gedragen; we stellen soms veel vragen en vinden niet de zin totdat het tot ons dóórdringt dat wij geborgen zijn, dat soms de tranen drogen als wij verbonden zijn.…

Hoe graag ook en met overgave we het onzichtbare zien achter of onder alles wat de zinnen ook maar bieden toch knaagt steeds opnieuw ook de twijfel. Hij vreet de rust en de stilte alweer weg zoals de warmte de sneeuw doet smelten al vind je die nog zo mooi en doet die de hardheid van de vormen wijken. Helpt niets hier tegen? Of moeten…

Wanneer je niet gehaast maar vol aandacht naar de luchten kijkt die uit de verte lijken op het blauwe water of de bergen die je ooit zag in Zwitserland of Oostenrijk dan weet je dat dit eindeloze heelal niet eenzaam is maar gekend en bemind; dat de mensen die luisteren naar een symfonie van Beethoven en dit doen met overgave, gelovig kunnen…

Dwalen door de straten in de avond zonder doel zonder taak dwalen door de straten in de avond. Horen schreeuwen in de straten in de avond zonder doel zonder zin? Dwalen door de straten in de avond.…

Na de Wijzen komen ook wij aan, zoekend, vindend soms maar ook droomverloren omdat we het Licht niet zien. Willen we wel echt of blijven we zo dikwijls onbeslist en cirkelen we rond de kleine verlangens, rond de doem van de dag, de zekerheden... Licht, kom en schijn voor ons uit!…

Een vederlicht vers om jou te groeten om de dagen te kleuren met regengeuren met heimwee naar lente en vogelenzang. Een vederlicht vers om jou te zeggen dat het leven toch goed is vol betekenis ondanks zoveel zorgen er is samenhang.…

Graag stuur ik jou mijn wintergroeten zo ongevraagd, los van het moeten opdat ook deze dag heel blij voor jou mag zijn, en vrolijk-vrij. Voor jou mag zijn en vrolijk-vrij als Kempenkinderen in de hei die spelen in de mulle voren en lotsverbonden willen horen en lotsverbonden willen horen omdat ze onlangs weer herboren een heel nieuw jaar…

Nieuwjaar voorbij en weer alles gewoon nu: de dagen en het werk, de koude wind en de ruzies, maar ook de bankkosten die weer worden aangerekend - een kleine vergoeding omdat we het zo goed hebben en zonodig geld uit de muur moeten kunnen halen om weer wat uit te geven - maar er is ook de zieke buur en het kleine kind dat de dupe is van de…

Een nieuwjaarsgroet voor al die mensen die ik langs deze weg ontmoet, een warme groet voor al wie kou heeft, wie 't leven zelden zingen doet. Een nieuwjaarsgroet voor al die mensen die hopeloos door 't leven gaan, geketend in hun onvermogen, door anderen soms niet verstaan. Een nieuwjaarsgroet voor de verslaafden, voor mensen op de dool…

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook vandaag was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De regen ruikt heel in de verte…

De herders en de wijzen gingen op zoek naar 't pasgeboren Kind. Heel lang is dat alweer geleden... maar niemand die echt vrede vindt. De armoe blijft en eenzaamheden, conflict en pijn, een hart dat schreit, maar er is hoop: woestijn zal bloeien, er kiemt al iets van nieuwe tijd. Er straalt al licht doorheen het duister, al duurt het wachten…

De kaarten en de pakjes zijn gekocht maar haastig lopen mensen door de straten alsof er ongezien toch iemand achter hen met wapens of gevaarlijk spul hen voortdrijft. Waar is de vrede die we allen zoeken? Waar is 't geluk dat wenkt en wordt beloofd? Of zijn we met zijn allen toch niet goed in 't hoofd en draven we als ezels door de wereld?…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur. Een vuur dat…

Zijn zoals een ander, anders zijn dan jij - ieder wil die beiden maar wat is dat toch moeilijk want ieder is verschillend en toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen. Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand…

Nu de drukte even wijkt en 's nachts de sterren glanzen weten we misschien voor even wat er echt toe doet en waarvoor we leven; Grauw en grijs zijn soms de luchten en de hemel lijkt van staal; tot er plots een helder schijnsel oplicht en het niet-weten, het niet-begrijpen, niet-kunnen-verklaren openscheurt tot brandende ervaring: alles…

Geen eigen gelaat heb jij, maar daardoor duizend gezichten, je bent op zoek naar houvast en toeverlaat, soms naar zekerheden. Wat heb je sinds het begin meegemaakt en geleden, maar de hoop blijft je dragen en het vermoeden dat achter de horizon weer ergens en ooit licht zal dagen. Je bent één uit de velen: gekend, bemind, gezocht maar…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

Een geur van tabak is blijven hangen aan het papier waarin de vorkjes zaten waarmee in voorbije jaren zoveel mensen taart of gebak konden eten maar die nu niet meer door hen gebruikt kunnen worden. Wat is er gebeurd met deze mensen? Leven ze nog of hebben ze intussen het andere land bereikt waar taart niet meer bestaat? Verleden leeft in…

Je kijkt zolang naar iets uit vol vrees of hoop, maar de dag gaat voorbij, de uren op de loop. Het volgende komt aan, zo is je bestaan en ook dàt gaat voorbij en alles blijkt ijdelheid. Naar Prediker: alles is ijdelheid...…