Netgedichten

netgedicht (nr. 20.451):

Voor de Zoete Moeder

In dit eeuwenoude huis
eventjes naar binnen lopen,
even voelen: "hier ben 'k thuis"
en opnieuw weer stil gaan hopen.

In de zee van vele lichtjes
zelf ook eentje branden doen,
stilte proeven, rust en vrede,
even weten, net als toen:

dat de Zoete Moeder luistert,
dat de meimaand vreugde biedt,
dat ook andere mensen lijden
maar dat ook veel moois geschiedt;

dat vebondenheid kan groeien,
dat er troost en hulp kan zijn,
dat de blije orgelklanken
balsem zijn voor last en pijn.

Zoet Moeder, blijf beschermen
al wie hier heel even toeft,
sterk de harten, droog de tranen,
wees nabij wie steun behoeft.