Alle inzendingen van Adeleyd

De zee heb 'k niet gehuurd, enkel maar het beeld van oneindigheid en groot verlangen; wat daarna ervan bleef hangen is stilte en heimwee. De zee, de grote zee.…

Verdwalen in je eigen groot verlangen, je denken en je voelen onverwachts; misschien dat hier of daar wat woorden bleven hangen of dat er plots een licht kwam of iets zachts... Verdwalen in wat niemand kan vermoeden, in 't zien van kinderen die lachen in de zon, die spelen met een hond of gekke hoeden die nog niet weten waartoe alles ooit…

Witte vlinders vederlicht als tere vlammen rond het duister, ze zingen en ze dansen als bij nacht en droomgefluister maar niemand die hun lied verstaat en als de zon weer ondergaat gaan ook de vlinders vederlicht weer weg uit dit gedicht.…

Vogels vliegen droomverloren van hier naar daar, van noord naar zuid; wie zijn als zij - nog niet geboren onwetend van dit broos bestaan, maar toch geduldig wachtend op de morgen al kennen zij nog niet de zorgen, zij zullen toch dit lied verstaan.…

Het zilveren koord zal weldra breken - en niemand die het houden kan, gelukkig dat we konden spreken: het afscheid en de pijn daarvan ze zijn niet minder, maar gedragen door ieder die nabij mag zijn - Jij, sterke vrouw, je blijft maar vragen en klaagt niet over eigen pijn. Je blijft betrokken en vol leven al is de dood ook heel nabij,…

Je komt en gaat en vult de leegte met groter licht en duisternis en hier en nu en al wat is geheimenis - maar alles trilt en ongewild zal 'k blijven hier in duisternis.…

Zo moe dat ik nog slechts kan zeggen in enkele zinnen dat beminnen het enige is dat echt telt. Geen geld, geen goed, alleen wat je doet met je hart. Dat tart alle verbeelding, alle woorden en zinnen.…

Een glimlach, ook al weet je dat er veel hards is, ongenadig het leven soms je drukt en dat de tederheid dan ver te zoeken is. Een glimlach, ook al zie je dat mensen rennen voor de macht en voor het geld, zoals Jeroen Bosch ons ook vandaag liet zien. Een glimlach, teder mogen leven omdat het gras onhoorbaar groeit en kinderen nog steeds…

Vuur, licht en gloed die horizonten branden doet, die aansteekt met nieuwe hoop, die ieders leven houdt ten doop, Vuur, tongen vol moed, verslindende hartstocht, liefdesverhaal, dat ieder hoort in eigen taal. Vuur hoog en heilig, niemand nog veilig maar uitgestuurd voorgoed op weg naar heil en vrede.…

Dit kan gezongen worden op de melodie van: "Zo lang er mensen zijn op aarde..." Zend Gij uw Geest naar al uw mensen, stort in hun hart een gloed van vuur, dan kunnen wij uw eigen wensen vervullen gaan, o Heer, dit uur. Dan zal uw vrede overstromen en heilzaam zijn voor al wat leeft, dan zullen ook de oude dromen weer leven gaan, en deelt…

Opstaan, slapen gaan en hiertussen beminnen in kortere of langere zinnen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen bemerken, dat werken door moet gaan. Opstaan, slapen gaan en hiertussen zingen, met schoonheid omringen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen leven, jezelf geven gelukkig zijn.…

Geen brug is mij te ver, geen berg te hoog om jou te zien die ik weer wil ontmoeten; wat heb ik aan een al te lang vertoog als bijna als vanzelf hier gaan mijn voeten de weg langs waar het groen nu eindeloos en lenteteder ogen wil verblijden. Ik ben ineens heel opgelucht, niet boos al weet ik dat ook nu weer volgt het scheiden. Wat is het…

Al is ook deze Moederdag nu bijna weer voorbij, ik groet je, lieve ma, al ben je zolang al naar 't andere leven. Ik weet ook niet waar al die jaren zijn gebleven dat ik je missen moest en toch ging alles verder... Ik groet je, lieve ma, al ben ik nu al zoveel ouder dan jij ooit worden mocht. Vergeef me dat ik soms zo weinig aan je dacht,…

Als 't roze morgenlicht een lieve dag aankondigt maar plotseling door zwarte luchten wordt verdreven, zo werd een veelbelovend leven in één klap afgebroken. Geen afscheidswoord werd nog gesproken. We vinden hier geen zin, geen troostend woord en toch draait veel op deze dwaze wereld voort. Lieve Annick, blijf hen nabij die om je treuren…

Laat me even stil worden, even alles op een rij, niet nog een telefoontje, een map, een vraag, een klop op de deur, een verhaaltje, gemopper of gezeur... Laat me even bij mezelf komen! Hoe kan dit toch, en telkens weer: zoveel bedenkingen, taken, verzoeken, verdrinken tussen al die boeken, die schema's en plannen. Kan niemand ze dan bannen…

De eenvoud van de daagse dingen... ge hebt het allemaal doen zingen, in liefde, dienstbaarheid en trouw. Ge waart begaan met vele mensen, vervulde graag hun kleine wensen en daarin werdt ge 'n grote vrouw. Nu is uw leven hier ten einde; wordt het voltooid bij Hem, de Zijnde, en danken wij, ondanks de rouw.…

Wat is geloven anders dan doen alsof het zeker is dat dit of dat zo is, hoewel je 't niet kan bewijzen. Wat is geloven anders dan doen alsof de liefde zeker wint, al is er haat en ergernis, twijfel en vergrijzen. Wat is geloven anders dan doen alsof dit grote, machtige bestaan ten dode ten slotte toch nog zal verrijzen. Wat is geloven…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

Zoeken, vinden, weer loslaten, altijd opnieuw. Zo is leven: winter en zomer, bloeien, verwelken, sterven en weer geboren worden. Wij zijn nu en hier, maar straks zijn wij er niet meer bij en draait de aarde verder en wordt het lente en zomer, herft en winter. We zoeken en vinden weer, laten los en worden herboren.…

De wolken en de zon die er doorheen schijnt, de lieve lente en het zacht gezoem van zoveel leven dat alweer ontwaakt is, het doet de harten sneller slaan en dank ontwaken. Dat mensen soms zelfs vriendelijk en teder met anderen op weg gaan hoeft ons niet zozeer te verbazen, maar dat ook het omgekeerde: de haat, de hardheid en het moorden ook…

Heel diep van binnen klinkt een lied dat murmelt als een bron, verborgen wel, maar dorst wil lessen en klaar is als de zon. Heel diep van binnen zingt een zang zoals van vogels in de morgen die nauwelijks ontwaakt zijn maar al weten dat ze zijn geborgen. Heel diep van binnen juicht mijn hart, niet steeds, maar nu wel even, en kent het…

Witte bloesems in 't land van Haspengouw vertellen zonder woorden dat het leven goed is; dat ieder die kan kijken weet dat ondanks zoveel lijden en zinloos geweld er een overvloed van schoonheid wordt geboren elke lente weer opnieuw. Schoonheid die belofte is.…

We leven hier en maken ruzie om wie gelijk heeft en wie niet, vergeten vaak dat ieder alles vanuit het eigen standpunt ziet en dat de waarheid zoveel groter, ja eigenlijk niet kenbaar is; het duizelt ons als wij begrijpen dat ieder maar een deeltje is... Maar toch zijn wij elkaars gelijken, we leven van hetzelfde licht, we dragen samen…

De gretigheid waarmee we leven doet vaak de ogen sluiten voor verdriet dat we helaas niet kunnen minderen maar dat ons hart ook vaak niet ziet. We zijn zo druk benomen door de zorgen die elke dag weer op ons neergestreken zijn dat we onszelf en anderen niet laten leven en niet gevoelig zijn soms voor de pijn die ieder mensenhart moet dragen…

Al weet je niet of het zal helpen om iets te doen aan zoveel leed, vertrouw je dromen en durf kijken naar wat een nieuwe morgen heet. Het tere groen aan al die bomen, het spreekt van kracht en stoere moed, het laat je zien dat ook het kleine, het niet getelde er toe doet. Durf dan te dromen en te werken, en lach zoals een kind dat kan,…

Niet ieder lied zal straks gezongen zijn; er blijven droefheid, leed en pijn en heel veel vragen, angst en zorgen, maar bij het krieken van de morgen klinkt toch heel zacht een nieuw refrein. Laat het voor jou ook Pasen zijn en weet je hart bij Hem geborgen.…

Ingetogen ademt de stilte omdat er zoveel droefheid is; het leven kent nu enkel maar gemis. De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven de dood zal zijn gezwicht.…

Daar staat Gij dan, veroordeeld om mijn zonden, onschuldig Lam dat aller zonden draagt, "Ziedaar de mens", met aller leed verbonden, ter dood bestemd, terwijl Gij toch niet klaagt. Gij neemt het kruis en wilt van harte dragen de last door anderen voor U bereid. Bij U wil ik om moed en sterkte vragen wanneer mijn ziel in duisternissen schreit…

Ineens wat vreugde zomaar aangewaaid tezamen met de blauwe luchten; ineens het laten gaan van al te zeer om eigen zorg en moeite moeten zuchten; Ineens de glimlach zien van 't kind dat speelt en lacht en zonder vragen de dagen plukt zoals ze komen en niet te zwaar aan eigen last wil dragen. Ineens weer weten dat het leven mooi is al blijven…

Verlangen zich uitstrekkend naar Mysterie; naar gekend-zijn en gedragen, naar willen en wagen; Mysterie dat wenkt en doet beven, Mysterie dat bron is van leven. Verlangen op zoek naar 't Geheim, vertrouwen en toevertrouwen, verwachting en hoop, openhouden op toekomst en leegte, Aanwezigheid.…