Alle inzendingen van Adeleyd

Opstaan, slapen gaan en hiertussen beminnen in kortere of langere zinnen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen bemerken, dat werken door moet gaan. Opstaan, slapen gaan en hiertussen zingen, met schoonheid omringen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen leven, jezelf geven gelukkig zijn.…

Geen brug is mij te ver, geen berg te hoog om jou te zien die ik weer wil ontmoeten; wat heb ik aan een al te lang vertoog als bijna als vanzelf hier gaan mijn voeten de weg langs waar het groen nu eindeloos en lenteteder ogen wil verblijden. Ik ben ineens heel opgelucht, niet boos al weet ik dat ook nu weer volgt het scheiden. Wat is het…

Al is ook deze Moederdag nu bijna weer voorbij, ik groet je, lieve ma, al ben je zolang al naar 't andere leven. Ik weet ook niet waar al die jaren zijn gebleven dat ik je missen moest en toch ging alles verder... Ik groet je, lieve ma, al ben ik nu al zoveel ouder dan jij ooit worden mocht. Vergeef me dat ik soms zo weinig aan je dacht,…

Als 't roze morgenlicht een lieve dag aankondigt maar plotseling door zwarte luchten wordt verdreven, zo werd een veelbelovend leven in één klap afgebroken. Geen afscheidswoord werd nog gesproken. We vinden hier geen zin, geen troostend woord en toch draait veel op deze dwaze wereld voort. Lieve Annick, blijf hen nabij die om je treuren…

Laat me even stil worden, even alles op een rij, niet nog een telefoontje, een map, een vraag, een klop op de deur, een verhaaltje, gemopper of gezeur... Laat me even bij mezelf komen! Hoe kan dit toch, en telkens weer: zoveel bedenkingen, taken, verzoeken, verdrinken tussen al die boeken, die schema's en plannen. Kan niemand ze dan bannen…

De eenvoud van de daagse dingen... ge hebt het allemaal doen zingen, in liefde, dienstbaarheid en trouw. Ge waart begaan met vele mensen, vervulde graag hun kleine wensen en daarin werdt ge 'n grote vrouw. Nu is uw leven hier ten einde; wordt het voltooid bij Hem, de Zijnde, en danken wij, ondanks de rouw.…

Wat is geloven anders dan doen alsof het zeker is dat dit of dat zo is, hoewel je 't niet kan bewijzen. Wat is geloven anders dan doen alsof de liefde zeker wint, al is er haat en ergernis, twijfel en vergrijzen. Wat is geloven anders dan doen alsof dit grote, machtige bestaan ten dode ten slotte toch nog zal verrijzen. Wat is geloven…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

Zoeken, vinden, weer loslaten, altijd opnieuw. Zo is leven: winter en zomer, bloeien, verwelken, sterven en weer geboren worden. Wij zijn nu en hier, maar straks zijn wij er niet meer bij en draait de aarde verder en wordt het lente en zomer, herft en winter. We zoeken en vinden weer, laten los en worden herboren.…

De wolken en de zon die er doorheen schijnt, de lieve lente en het zacht gezoem van zoveel leven dat alweer ontwaakt is, het doet de harten sneller slaan en dank ontwaken. Dat mensen soms zelfs vriendelijk en teder met anderen op weg gaan hoeft ons niet zozeer te verbazen, maar dat ook het omgekeerde: de haat, de hardheid en het moorden ook…

Heel diep van binnen klinkt een lied dat murmelt als een bron, verborgen wel, maar dorst wil lessen en klaar is als de zon. Heel diep van binnen zingt een zang zoals van vogels in de morgen die nauwelijks ontwaakt zijn maar al weten dat ze zijn geborgen. Heel diep van binnen juicht mijn hart, niet steeds, maar nu wel even, en kent het…

Witte bloesems in 't land van Haspengouw vertellen zonder woorden dat het leven goed is; dat ieder die kan kijken weet dat ondanks zoveel lijden en zinloos geweld er een overvloed van schoonheid wordt geboren elke lente weer opnieuw. Schoonheid die belofte is.…

We leven hier en maken ruzie om wie gelijk heeft en wie niet, vergeten vaak dat ieder alles vanuit het eigen standpunt ziet en dat de waarheid zoveel groter, ja eigenlijk niet kenbaar is; het duizelt ons als wij begrijpen dat ieder maar een deeltje is... Maar toch zijn wij elkaars gelijken, we leven van hetzelfde licht, we dragen samen…

De gretigheid waarmee we leven doet vaak de ogen sluiten voor verdriet dat we helaas niet kunnen minderen maar dat ons hart ook vaak niet ziet. We zijn zo druk benomen door de zorgen die elke dag weer op ons neergestreken zijn dat we onszelf en anderen niet laten leven en niet gevoelig zijn soms voor de pijn die ieder mensenhart moet dragen…

Al weet je niet of het zal helpen om iets te doen aan zoveel leed, vertrouw je dromen en durf kijken naar wat een nieuwe morgen heet. Het tere groen aan al die bomen, het spreekt van kracht en stoere moed, het laat je zien dat ook het kleine, het niet getelde er toe doet. Durf dan te dromen en te werken, en lach zoals een kind dat kan,…

Niet ieder lied zal straks gezongen zijn; er blijven droefheid, leed en pijn en heel veel vragen, angst en zorgen, maar bij het krieken van de morgen klinkt toch heel zacht een nieuw refrein. Laat het voor jou ook Pasen zijn en weet je hart bij Hem geborgen.…

Ingetogen ademt de stilte omdat er zoveel droefheid is; het leven kent nu enkel maar gemis. De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven de dood zal zijn gezwicht.…

Daar staat Gij dan, veroordeeld om mijn zonden, onschuldig Lam dat aller zonden draagt, "Ziedaar de mens", met aller leed verbonden, ter dood bestemd, terwijl Gij toch niet klaagt. Gij neemt het kruis en wilt van harte dragen de last door anderen voor U bereid. Bij U wil ik om moed en sterkte vragen wanneer mijn ziel in duisternissen schreit…

Ineens wat vreugde zomaar aangewaaid tezamen met de blauwe luchten; ineens het laten gaan van al te zeer om eigen zorg en moeite moeten zuchten; Ineens de glimlach zien van 't kind dat speelt en lacht en zonder vragen de dagen plukt zoals ze komen en niet te zwaar aan eigen last wil dragen. Ineens weer weten dat het leven mooi is al blijven…

Verlangen zich uitstrekkend naar Mysterie; naar gekend-zijn en gedragen, naar willen en wagen; Mysterie dat wenkt en doet beven, Mysterie dat bron is van leven. Verlangen op zoek naar 't Geheim, vertrouwen en toevertrouwen, verwachting en hoop, openhouden op toekomst en leegte, Aanwezigheid.…

De dagen deze week zijn als de dagen van elke week, en toch is er méér stilte omdat er Iemand deze week herdacht wordt die moest dragen wat Liefde vraagt maar wat geen mens ooit wilde als lot en keuze, maar toch ging Hij door. Een vriend heeft Hem verraden met een kus; het ongehoorde dat daardoor geschiede is niet ten einde; Hij is midden…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…

Vandaag zoveel gezien, gehoord, gelezen, van mensen die zoeken naar geluk; ieder op eigen wijze, zo verschillend, zo uniek. Wat dromen we toch en willen iets anders, weg van hier, van nu naar morgen en elders, naar wat er helemaal niet is. Inkeren, rustig worden, kan het er nog bij? Het kind dat spelen wil, het kind in mij krijgt dat ook…

Stilaan gaan de harde dingen weerom wijken en komt het tere licht en groen eraan; de zoete klanken in de zomereiken, ze doen de harten andere wegen gaan. Zo graag wil ik met open handen leven, maar 'k sluit ze telkens weer om wat kwaad geld; wat is het toch dat onze ziel doet beven alsof de beste dingen zijn geteld? De beste dingen worden…

Zomaar een zondagavond, maar met teer lentegroen, met vogels die zich laten horen en zien, met mensen die dankbaar zijn om de zon en die mekaar groeten. Maar ook het weten dat onze bovenbuurman te jong gestorven is en dat zijn vrouw nu treurt en eigenlijk helemaal niet meer weet hoe nu verder. Zomaar een zondagavond en het besef dat het…

Even een pauze en weten dat je leeft, want doorheen alle drukte zou je dat vergeten: wat zijn we dwazen en maar goed dat we kunnen ademhalen zonder dat we daaraan moeten denken. Weer staat het voorjaar te wenken en de krokussen zijn al uitgebloeid maar de lente trekt zich daar niets van aan en doet ons zonder meer verstaan dat alles weer…

Een hoofd vol woorden, een hart dat ziet, een ziel vol verlangen, wie kent dat niet? Een droom voor later, een licht voor jou, een aarzelend voorjaar, wat krijgen we nou? Een vroege merel, een lentezoen, wat dansende kinderen en jong en fris groen. Een hoofd wol woorden, een hart dat ziet, een ziel die kan juichen en dankbaar geniet…

Hoe staat hij daar te pronken al is er nu geen zon; de blaadjes fier opgericht en wachtend. Rozerood als droomlied in de morgen en zonder groen, alleen maar tere tinten. Wachtend op wat komt:misschien straks sneeuw en buien, maar nu alleen de stilte van de morgen.…

Ieder die wil overleven streeft naar nieuw en beter ook, maar de lente komt al jaren zonder vaandel, zonder rook; enkel maar met lenteluchten, bloesems, geuren, vogelenzang, innovatie heet in woorden wat wij dromen nachtenlang; mens, durf nu toch echt te leven, stoor je niet aan zoveel praat maar geniet van kleine dingen, morgen is 't…

Even zon zien en de bomen die heel stil aan 't praten gaan; even lachen naar de mensen die niet kunnen blijven staan, maar gejaagd hun weg vervolgen alsof iemand hen bedreigt; even horen hoe een vogel weeral naar het zingen neigt en hoe lente wordt herboren, alles weer nieuw leven krijgt.…