Voor Tineke...

Met stomheid geslagen,
versuft, niet begrijpend,
niet in te voelen...

Maar Tineke toch,
gisteren nog
hebben we samen gelachen, geplaagd
niet wetend wat er zo vlug zou volgen...

Jij was een vechter,
voor jezelf, je man, je kinderen,voor ons en zovelen;
je kon relativeren en donker kijken,
maar ook weer opstaan en licht ontsteken;

hoe kan dit toch,
dat je zo plots bent heengegaan,
zonder afscheid, zonder teken,
met nog zoveel plannen,
zoveel dromen,
zonder schromen...
Blijf bij ons en allen die je lief zijn,
laat het niet voorgoed donker worden
in al die pijn.

Schrijver: Adeleyd, 12 oktober 2007

rosa.olaertsskynet.be

afscheid troost rouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 17 stemmen 1.419