Alle inzendingen van Adeleyd

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar ’t oud verdriet is weggedaan en wat zo lang niet werd verstaan dat bloesemt nu uit duizend kruinen.. We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

Ingetogen ademt de stilte omdat er zoveel droefheid is; het leven kent nu enkel maar gemis. De Heer toeft in het graf en vrouwen die Hem volgden zij treuren en verstommen om wie er niet meer is. Maar haast onmerkbaar groeit de bloesem en zet de boom in licht; morgen is er leven, de dood zal zijn gezwicht.…

In de schaduw van Jezus' kruis is nog zoveel pijn en angst, zoveel verlatenheid, onbegrip, verraad. In de schaduw van Jezus' kruis is nog zoveel oorlog en onrust, zoveel ziekte en dood, verdriet en honger. In de schaduw van Jezus' kruis ontkiemt echter hoop en leven, een klein begin van vrede, een nieuwe schepping.…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Laat mij zacht zijn als de blaadjes die nu uit 't duister springen en verhalen van genade onverdiend. Laat mij zacht zijn als de vogels die fluiten zonder zorgen voor de morgen die er komt. Laat mij zacht zijn als het licht dat koestert en vertedert wat hard was door de winterkou. Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Wie kan haar nog tegenhouden nu ze al vroeg wakker wordt en de vogels doet fluiten? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze de krokussen kleurt met licht en doet reikhalzen naar groen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze mensen doet groeten en blij gezind doet stappen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze nestjes wil bouwen en blaadjes en bloesems…

De kou bijt nog, maar toch de vogels zingen al de morgen open, en bij het langzaam lopen heb ik de krokusjes gezien.…

Licht was Gods eerste schepping nog voor de zon er was of de maan of de sterren. Licht is immers liefde, is doorgeefluik naar zoveel meer. Licht is trilling en golf tegelijk, dat leert de fysica. Licht is materie maar zonder stem; ze wacht op ons.…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

Wat gisteren gebeurde komt nu weer: de zon (of soms afwezigheid ervan), de weg die glanst in autolampen, de frisse kinderstem die hoop kan brengen. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: het zoeken naar geluk, de moeheid en de traagheid, ook de klachten, naast dankbaarheid die alles kan verzachten. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: en toch…

Hel fonkelend wit versiert nu onze straten tot straks weer dooi komt.…

Wat kan ik u best wensen nu: Gezondheid, vreugde, vrede,… een beetje zon in ‘t heden en warme liefde wens ik u. En warme liefde wens ik u want die doet ons echt groeien. Daarzonder is geen bloeien slechts pover leven hier en nu. Slechts pover leven hier en nu laat nergens plaats voor dromen, geen bloesems aan de bomen maar die ik graag…

We kijken even achterom nu weer een jaar bijna voorbij is; wat bracht het ons aan lief en leed, aan vreugd en troost, aan droefenis? Maar ja, we kijken al vooruit en hopen echt op 't beste want leven gaat zo snel voorbij en eens komt ook het leste. Mocht toch de vrede het gaan winnen, voor ons en overal op aard. Wat luisteren, echt zien…

De nacht valt ook in mensen die verbrokkelen in hun bestaan; Herkenning gaat er langzaam aan tot ze ook zelf het niet meer weten wie ze waren, naam verloren en de sleutel tot verstaan. Toch blijft voelen, smaken, zingen en de diepe kern van alle dingen. Moeten we treuren om verlies of dieper leren kijken wie ze waren? Ze zijn nog steeds…

Val vandaag even stil tussen alle drukte en feestgedruis; vrede groeit niet in lawaai maar in een glimlach en een groet. Zalige Kerstmis en warme groet voor iedereen.…

Om licht te brengen in het duister en schaduw van de laatste dood verscheen een Kind, maar zonder luister, en openbaarde 't morgenrood. Om licht te brengen en wat vrede te midden van de zwartste haat verscheen een Kind vannacht, ja heden, maar in armoedig feestgewaad. Hoe goed zou't zijn nu maar te zwijgen al is ook ons geloof zo klein…

Gegroet jij die dit leest omdat je eenzaam bent en even je zinnen wil verzetten. Gegroet jij die dit leest te midden van veel drukte en graag wat rust wil vinden. Gegroet jij die dit leest omdat je treurig bent en graag getroost wil worden. Gegroet jij die dit leest omdat je blij bent en geen woorden vindt om dit aan anderen te zeggen…

Bij duisternis verlangen naar het licht, bij ziekte naar gezondheid, bij treurnis naar gelach. Maar nooit vervult het helemaal wat wij zo hoopten en verlangden want mens-zijn is onaf, is open. We blijven zoeken en verhopen, we blijven ziende blind omdat er meer is dan ons hart kan dragen. Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een…

Gebeden zijn als harpesnaren in de nacht die trillen onder ranke handen van tederheid en moed, van dank ook en verlangen naar wat zin. Hoe schuilt mijn hart zo binnenin dit broos bestaan, vol klein vermoeden want zekerheid is slechts in droom te vinden, elders niet en nooit. Toch gaan de dagen verder, ongevraagd tot plots de vragen hier…

Het licht is weer verdwenen in de vroege avondlucht. De wolken dekken toe, verbergen wat schijnsel gaf en vreugde. Maar weet dat elders zon is en hoop en vertrouwen. Verlies de moed niet, het duister zal niet winnen.…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Durven we nog stil te vallen, te rusten en te kijken naar de lucht die zwaar is van grijsheid, van droefheid of van een lied dat niet gezongen wordt. Durven we nog stil te vallen bij het kind dat schreit van honger, bij de mens die sterven gaat omdat zijn dagen zijn vervuld. Durven we nog stil te vallen bij eigen kleinheid, lafheid ook,…

Wie zijn wij dat we kunnen kijken met ogen groot van verbazing omdat de bladeren verkleuren en vallen met duizenden en de boom toch blijft leven en later opnieuw zal bloeien? Wie zijn wij dat we kunnen horen hoe mensen juichen maar ook soms rouwen omdat geliefden er niet meer zijn maar elders leven en bestaan in onvergankelijk licht en vreugde…

De zomer nu wel echt vaarwel gezegd en dansend met de winden in het rond; wat lieve vrienden weergezien en dan gegroet, gepraat en veel gezwegen. Wat kan een herfstdag zalig zijn, al valt de regen ook als tranen neer; de bladeren vertellen over sterven gaan en nieuw geboren worden zeker ook. Hoe zou ik treuren om wat nu vergaat: voor herbeginnen…

Zal ik ooit zo rustig zijn vanbinnen dat ik me niet meer stoor aan het trage ritme, de langzaamheid van een ander? Zal ik ooit zo geduldig zijn als het seizoen dat nu de bladeren doet vallen in de zekerheid dat er straks weer lente komt? Zal ik ooit zo warm zijn dat de herfstwind me niet meer kan afkoelen tot zwijgzaamheid omdat ik me…

Heel soms kan ik de hemel zien en alle engelenkoren horen; dat lijkt onmogelijk misschien maar daartoe zijn we toch geboren opdat er vrede zonder pijn en mensen vrij en ongedwongen elkanders broers en zussen zijn, en helder van geluk gezongen; maar 'k weet: vaak is de vrede zoek, en wacht en wacht ze lang op morgen; bestaat ze enkel in…

Hoe groet die paarse heide nu mijn diepste kern, ze schrijft me brieven zonder woorden. En sprakeloos en zonder zang wil ik haar dan bekijken zonder na te denken. Er groeit nu langzaam iets van overgave want veel van wat gebeurt is buiten onze macht. De glimlach komt vanzelf, en 't zien zo zacht dat ook ten diepste iedereen vol liefde is.…

Witte vlinder, vlinder vrij, dansend in het zonlicht, hoe verheug je mij. 't Zijn de kleine dingen, die gaan nooit voorbij.…