Alle inzendingen van Amber Vermeulen

Vluchtig kijk ik omhoog En zie een zwerm vogels naar het zuiden vliegen Ze zweven pal boven mijn hoofd Maar lijken dan hun eigen weg te kiezen De zwerm is opeens opgelost in de naakte, blauwe lucht Onzichtbaar voor het blote oog; verdwenen en weggevlucht Het beeld blijft eeuwig ingeprent in de geest van mijn gedachten Ik neem ze…

Dan neemt de wind mij mee een storm wakkert aan in een onverschrokken snelheid zwevend over land en zee van blad op blad van mens op mens zo licht als een veer op een zonovergoten dag…

Renners struikelen Strijders falen Lopen tegen stenen muren Om het einde te halen Verliezers pruilen Onwetenden vallen Lijken bij het minste geringste tegen een muur op te knallen Alleen de ziende blinde Kijkt alles met een glimlach aan Zij weet hoe ze moet vallen En vooral hoe ze daarna verder moet gaan…

De tijd heeft alle tijd Altijd De tijd vliegt Ook als je het niet ziet En zo is het, vanaf het begin Geloof me, we zitten er midden in…

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

Zichtbaar aanwezig voorjaar verbreekt de grijze winter met pracht en kleur En zelfs het eeuwig gemopper van de oudste zeur verandert in een voorzichtige losbandigheid. De winter is ten slotte op zijn eind "Binnenkort weer bloemen, in groei en bloei, en de heerlijke warmte van zonneschijn!"…

Kleine mooie dingen maken de herinneringen prachtig waarachtig Ik wil ze koesteren Nooit meer loslaten Ik wil dromen, blijven dromen over vlinders vreemde landen en kleurige bomen Ik wil rusten en berusten in de gedachte van mijn gedachte Ik wil elk moment beleven liefde krijgen en geven En dat voor altijd! Zonder wrok…

Zodra het laken mijn lichaam raakt Ben ik vrij herboren naakt Stromend, vluchtend, ruisend Kapot, stuk, bruisend Dan word ik wakker prikken de zonnestralen in mijn gezicht De nacht is in rook op gegaan Ik zie het want het is weer licht…

Warmte, een arm om mij heen Een drukke winkelstraat Regen, terwijl de zon schijnt Vragen, geen antwoorden Hoeft niet Morgen weer Nu alleen genieten van de zon die ons verwarmd en ons geluk wenst PROOST…

Ik huil totdat je brandt totdat je leert totdat je vecht totdat je gelooft dat je leven zin heeft Totdat je geeft totdat je verliest totdat je drie keer je leven leeft Totdat de waarheid een leugen wordt Historie de toekomst wordt…

Ik koester mijn dromen Laat ze maar komen In helderheid en duisternis Bij tevredenheid en ergernis Zinderingen Tintelingen Vanuit een liggend niets De realiteit stroomt weg Vervaagt en vervliegt Ik wil de tijd nu niet aankijken En doe mijn best ze te ontwijken Even niets meer weten Even expres alles vergeten…

Als ik mijn ogen dichtsla Hoor ik nog steeds jouw stem Alsof je me wil troosten Mijn stil intens verdriet Je geluid verdwijnt weer in het niets Omdat je er niet meer bent…

En toen besefte ik pas dat het niet te laat was Nu niet, toen niet, ook niet straks En vandaag ben ik even wie ik ben Een gezicht dat ik graag erken En dan lijk ik weer op mij Niet bijzonder verdrietig Ook niet ernstig blij En straks ben ik wie ik mag zijn Ontwikkeld en gevormd door dromen, angsten, hoop, eenzaamheid…

Soms is het genoeg op straat te lopen Hand in hand met het liefste kind Dat speelt en lacht en nog kan hopen Dat ik de weg voor haar vind. Dan speel ik aarzelend met haar mee En kijk naar de twinkel in haar ogen Zij is de vloed, ik de eb van de zee En ik zwijg over mijn onvermogen. 's Avonds lees ik haar dromend voor En beantwoord haar…

In een ogenblik droom ik vlucht ik steeds verder weg tot er niets meer over is Ineens gaat de tijd verder terwijl het stil ligt Op dat moment doe ik expres mijn ogen dicht En dans ik mijn dans in het verblindende licht…

To all the poets: Happy New Year!…

Zij dwaalde op onbetreden paden en hoopte op betere tijden Tijden die ooit waren een tijd die nog moest komen een tijd die is Iets in haar ogen zegt me dat ze niet meer gelooft dat er noch een begin is noch een einde Wat het precies is durf ik niet te zeggen Het is zoiets als: wanhoop…

Facebook was genoodzaakt mij erop te attenderen dat ik al 8 dagen niets op mijn pagina heb geplaatst Tjongejonge, ik kan van Facebook nog iets leren Maar, ik kom nu niet uit mijn woorden, helaas Op mijn Facebookpagina dicht ik dichterlijke gedichten En bleef het maar bij dichten Dat zou mijn taak als dichter zeker verlichten Maar neen, ik…

Dromerig staarde ze voor zich uit en brabbelde een paar woorden Als je goed luisterde, fantaseerde ze voluit Al kon je het bijna niet horen Stoïcijns staarde ze naar de lucht, droomde kinderlijk verlangend over een prins en een paard Soms ontsnapte er een stille zucht, met haar hoofd achterover hangend en haar haar in een paardenstaart…

Dagen en nachten wachten op een warm welkom een thuis In werkelijkheid schreeuw ik het uit en lig ik wakker in een hard bed van verleden tijd…

Het is stil maar dan verbreekt jouw lach de ijzige kilte Ik zie jou herinner jou en hoor jou weer Het geluid weerkaatst van links naar rechts En even lijk ik tussen hoog en laag te zweven Maar het wordt steeds stiller steeds stiller stiller stil doodstil Tot ik de stilte erken Tot ik besef dat je er echt niet meer bent…

Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen als een kluwen stekelige braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen…

Terwijl haar gedachten vorm kregen en haar geweten rust vond sloop ze langzaam en in stilte weg Haar ademhaling vierde het ritme van haar hartslag Toen... bleef het eeuwig stil Slapen zonder dromen Rust zonder opstaan Een dodelijk, zuivere helderheid…

Nederland is op weg naar zijn winterslaap Het groen vervliegt gedwee en traag Mij gaat het eerlijk gezegd iets te vlug Binnenkort de klok weer een uur terug Mistroostig staar ik naar buiten De wind en de regen zijn niet te stuiten Achter de wolken: gebroken licht Hoe komt het dat de zomer zo snel verdwenen is? Maar waarom op de winter wachten…

De strijd is gestreden Het spel gespeeld Geen woorden meer gesproken Nu alleen maar in mijn dromen Geen spetterend record Geen finish in zicht Alles weg, in één ogenblik…

Toen was het stil Het leven stond stil Levend stil Als een transparant glas Reikte de tijd over eigen grenzen heen En in de volheid van leegte; in deze ruimte voelden wij ons samen heel even alleen.…

Onbereikbaar en zo verdwenen op klaarlichte dag. 's Nachts vervaagt je gezicht. Alsof je vlucht voor mijn fantasie. Alleen je naam herinnert mij aan een lustgevoel voor drie seconden lang.…

Mijn God heeft zijn werk gedaan Bittere klanken Kleuren nu alleen nog mijn bestaan Buiten lichamelijk bereik En met lauwwarme gloed Stort nu een waterval vol van weemoed Mijn God kan tevreden zijn Een appel heeft mij nooit begiftigd Een zonde heb ik nooit begaan Daarom leid ik nu een voorbeeldig leven maar een roemloos bestaan.…

Tja, wat zal ik zeggen,  Als het leven anders gaat Als het leven verder gaat Onafgebroken Afgebroken Gebroken Onaf Af Tja…

Zij wachtte op stilte voor de storm Op engelen die schreeuwden Op bloed dat vloeide Op nagels in haar huid. Zij wachtte tot zij onzichtbaar werd Totdat haar spiegelbeeld uiteenviel Totdat haar jaren waren geteld. Zij kan niet meer zingen, dansen genieten van het leven kan niet zuchten, ademen, bijten, kauwen. Ze is alleen…