Braamtakken
Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen
als een kluwen stekelige braamtakken
Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet
Ik moet loslaten
maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet
zodat ze me verscheuren
en ik ineenkrimp van pijn
Ik kijk niet naar binnen
want daar wil ik niet zijn
Ik probeer niets te ontwarren
Wil niks tegenkomen of vinden
En langzaam maar zeker
ebt mijn verdriet weg
Wat overblijft, is een doffe pijn
van verlies en leegte
En daarmee kan ik leven,
echt....!
Geplaatst in de categorie: verdriet
Maar de bramen eraan zijn meestal heerlijk.