Alle inzendingen van Antje.

Alleen... de dagen worden stil geen enkel geluid je zit weggezakt in je stoel en kijkt naar buiten. De mensen zijn bezig. Ze hebben zo'n haast. Alles moet vlug, gauw, gauw! Wie kijkt er naar jou. De radio doet hetzelfde, schreeuwerig en fel, met steeds die reclame ertussen. Misschien haalt iemand me wel. Steeds weer die hoop... maar…

De ochtend gloort, het duister van de nacht, schemert nog wat na. Stil is het nog, de dag komt op adem. Een moment van stille mijmering. Waterdruppels glinsteren nog op mijn venster. Maar de zon kleurt de schoongewassen wolken rood. De wind houdt nog zijn adem in. Opnieuw een nieuwe dag, hij stelt zich vrolijk aan mij voor. Verwijdert…

Mijn geest wil vluchten, vluchten voor al het verdriet. Voor de geur van de dood, die mij overal omringt. Maar vluchten kan ik niet. Verzamel maar weer nieuwe moed, koste wat het kost, en doe wat je doen moet. Blijf op je post. Dus hebben wij jou weggebracht. Naar een heerlijk plekje in het bos. Met bomen in prachtige herfstkleuren,…

Zo dom te zeggen wat ik zei, toen jij daar al te sterven lag. Zo dom, ik zei: “Tot morgen.” Terwijl de dood al op je kussen lag zei ik: “Tot morgen.” je kneep nog in mijn hand, als had je het begrepen. Wat moet je wel hebben gedacht. Waarom heb ik dat toen gezegd? Ik kan het niet bevatten. Of was het misschien God die sprak en had je…

Het leven heeft veel onzichtbare grenzen. We denken: Het leven legt ze er neer. We kunnen ze niet verleggen. toch komen er steeds meer. De wereld verdeelt zich, In wereldjes met eigen grenzen. Partijtjes en groepjes. Overschrijdt je een grens, je hoort er niet bij, hoe graag je zou wensen. Als een vreemde wordt je behandeld. Papieren moeten…

Ik houd zo van de blauwe regen, die zich om de houten balken, van onder af naar boven slingert. Alsof hij naar boven is geklommen en zich met zijn lange vingers vastgrijpt om niet neer te vallen. Maar hij staat stevig. Zijn lange armen zwiepen soms alle kanten uit, in hagel storm en regenvlagen. Nu staat hij rustig, wat verfrommeld uit te…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand. En is ze weer thuis in Enschede, dan droomt ze…

Er groeit in ’t groene veld, een bloempje, teer en klein. Het witte kroontje stralend, met blaadjes, o zo fijn. In ’t voorjaar in de prille lentezon is het vaak nog koud, Toch richt het fier zijn kopje op, richt naar de zon zijn hart van goud. Vaak wordt het platgetreden, het is zo nietig klein, zo zonder praal of veel vertoon. Zo…

Als ik de wind ben en jij het vuur, blaas ik naar jou, en voel jouw hitte gloeien. Als ik de wind ben en jij het vuur, zal alles verteren. Tot de wind zich legt en het vuur is gedoofd, de melodie blijft klinken. Eindeloos.…

Een droom is een wens, die je hart maakt. Een heel mooie zin is dit. Maar of het er voor mij inzit, Ik hoop het. Mijn dromen gaan steeds over jou. Na vijftig jaren huwelijk. En nog eens vijftien jaren rouw, blijkt, dat ik nog altijd van je hou. Hoewel, je bent mijn man niet meer. De dood ontbindt het huwelijk. Ik weet, dat is een feit…

In het donker van de nacht, als mijn gedachten dwalen, komen er herinneringen. Ik kan ze zelf naar boven halen. Ze bewegen, ze praten, maken gebaren. Ik zie ze zoals ze waren. Zelfs bloemen zie ik. Zie hun kleuren, ruik zelfs hun geuren. Het is wel aangenaam daar te vertoeven. Het maakt je blij als je ze in gedachte ziet. Maar ik realiseer…

Mijn geraniums staan buiten, heel fleurig tegen het groen. De rode bloemen wiegen zachtjes in de wind, heel zachtjes, alsof hij ze teder bemint. Ze komen mijn terrasje kleuren. Hun geur vermengt zich, met de geur van blauwe regen, overdadig bloeiend in de lentezon steeds weer kom ik nu de lente tegen. De mezen komen kijken. Duikelend…

Dit kleine plekje waar ik woon, is een heel klein onderdeel van een veel groter geheel. Een stipje, misschien niet eens te zien vanuit de lucht. Een vage omtrek in een snelle vlucht. Het is mijn plekje, zo vertrouwd, mijn dagelijks bestaan... waar ik me thuis voel. Nooit meer weg wil gaan. Zo onbeduidend en zo klein. Zo ver verwijderd…

Het is met niets te vergelijken, het blije lachje van een kind. Zo rein met klare ogen, dat jouw oog zoekt en vindt. Het valt je onverdiend ten deel. Diep in je hart daar daalt het neer. Niets kan het evenaren, ontroert je meer en meer. Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten…

De blauwe regen bloeit weer, het duurde lang dit jaar. Het was ook veel te koud, maar… hij heeft het voor elkaar. Ons kale pleintje, triest en grauw... Is nu een mooie tuin, met groen en prachtig blauw. De mezen zijn er ook, en ik verwonder mij, de drift in zo’n klein beestje, zij vliegen af en aan, zo vrolijk en zo blij. De jongen…

De zon zakt in vurig rode gloed achter de huizen. Terwijl een merel uitbundig zingt, op de punt van het dak. Sinister zwart tekent hij zich af, tegen het rood van de avondlucht. Zo stil is het, na de hitte van de dag. De blauwe regen voor mijn venster, staat daar roerloos groen te zijn. Een zachte koelte brengt langzaam wat verfrissing…

Geloven, het is een woord. Ieder kent het goed. Maar een woord dat leeft, zolang het wordt gevoed. Velen hebben dit ervaren. Al was hun geloof ook nog zo groot, het is nu schriel en magertjes. Ja, op sterven na dood.. Het kwam binnen door de ogen En ook de oren werkten mee, maar… er is zoveel om te kijken, zoveel wat zogenaamd meer waarde…

De geur van brem en kamperfoelie, brengt mij terug naar dagen van mijn jeugd. Hoe ik probeerde ze te plukken, mijn kinderhanden nog te klein om hun verzet te breken. Zelfs hun geur is sterker gebleken. Nu ik oud ben, zie ik nog mijzelf als kind. Dwalend over die grote paarse hei. Elk bloempje speurend, van tormentil tot rozenkransje de…

Ik zie nog het roggeveld, waarlangs ik liep naar school. Over het smalle weggetje. Het korenveld... waar zich geen korenbloem verschool. Ik plukte dikke bossen, met prachtig blauwe kleur. En als ik eraan denk dan ruik ik nog hun geur. Ik mocht ze daar niet plukken, de rogge werd vertrapt. En ik moet eerlijk zeggen, de boer heeft mij…

Open de vensters van je geest, En laat het leven binnen. De geuren van de lente, die buiten wacht. Met bloesems in tinten, teer en zacht. Het spelen van een kind, het laat je hart weer leven. De neiging om te zingen. Barstens vol herinneringen. Hoe heerlijk dit gevoel, dat zich ieder jaar opnieuw onthuld, het leven doet ontspruiten. Met…

Ik zie je nog staan, daar voor het raam. Je handen in je zak, je haren zilvergrijs, je ogen hemelsblauw en ik... kijkend naar jou. Je had je netjes aangekleed, want het was zondag. Dat was je zo gewend. Ik weet nog wat ik zei: “Eigenwijze vent.” Je bromde wat terug. Het gevoel dat me dat gaf... Je was zo knap! Dat wou ik toen niet…

Ik herinner mij… onze wandeling vanaf de boot. Door een stukje bos, niet zo groot. Over een pad van verend vochtig mos. Het was zomer. Ik verbaasde mij, wat jij niet allemaal zag! Eerst een uil, hij zat op een tak, heel stil. Zie je hem wel? Hij maakte me bang zijn ogen volgden ons overal. Toen opeens een enorm gekwetter, op een…

De koorden waarmee jij me bindt, zijn sterker dan mijzelf. Ik kan ze niet verbreken, ook niet nu jij er niet meer bent. Het lijkt alsof ze sterker worden, hoewel de tijd verstrijkt en ik te oud wordt om nog lief te hebben. Herinneringen blijven verschijnen, ze willen niet verdwijnen. De koorden, vastgebonden in mijn jeugd, zijn nog dezelfde…

Als ik jouw muziek hoor, sluit ik mijn ogen. Ik hoor: het koele windje fluisteren het beekje zoetjes ruizelen. Zie: statige bomen en bloemen in sprankelende tonen, zie hun kleuren, ruik zelfs hun geuren. Waar onze grijze cellen toch toe in staat zijn. Het ene moment bruisend van energie, het volgende moment stil en vol melancholie. Zo was…

God biedt ons leven aan. Niet als het kleine stompje kaars, dat even opvlamt in het morgenuur. Maar een eeuwig brandend, laaiend vuur. Waarom is dit zo moeilijk te geloven? Is hij het niet, die ons het leven heeft gegeven? De eerste oorzaak van ons bestaan. Beschouw het feit dat wij hier zijn. Ook al is het maar voor even. Het echte leven…

Eenzaamheid omsluit hem, als in een kast zonder deuren. Met geen spleetje licht. Afgesloten, duister, dicht. Hij trekt zich nog verder terug in een andere wereld. De wereld van zijn gedachtegang. Daar opent hij deuren naar een prachtige zonsondergang. Hij hoort de merel fluiten, ruikt nog de warmte van de dag, vermengd met bloemengeuren…

Altijd als ik naar bed ga, dan lach jij me uit. Dan mopper ik op je: “Grijns niet zo, jongetje.” Elke dag weer, tot besluit. Jouw foto op het kastje, hij staat er al een jaar of elf. Dicht bij mijn bed. Zo heb ik hem neergezet. Elke dag opnieuw hetzelfde ritueel. Ik praat dan nog wat met je. Het wordt me nooit teveel. Soms ben ik…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Denk aan de dingen die eeuwig zijn. Eeuwig: de zon, de maan, de sterren. Misschien ook liefde, of gedachten. Geen dingen die gemakkelijk te betasten zijn. De dingen die we zien, zijn eindig. De dingen die we niet zien... eeuwig. Maar waarom zou dat beter zijn? Het geeft een besef van ruimte. Daarin is de mens ontzettend klein, wriemelend…

Bij het huisje waar mijn moeder woonde, ligt een groot deel van mijn hart verborgen, met zoveel blijdschap, zoveel vreugd. Mijn kind zijn zonder zorgen. Ik zie in mijn gedachten, het vrouwtje met haar schort. Hoe ze de kippen voerde, zo lang geleden... en toch zo kort. De vlier met grote witte schermen, viooltjes in wel duizendvoud. Met…