Hartenkreten

hartenkreet (nr. 54.970):

Gemis

Ik voel jouw huid onder mijn handen
en volg met mijn vinger
op de foto, de vorm van jouw gezicht.
Ik mis je zo!
Nee, het valt niet licht.

Ik ken toch jouw gedachten.
Ja, lach me nu maar uit,
‘k Weet nog de woorden die je zei.
Hoor nog jouw stemgeluid:

“Ik kan niet altijd bij je blijven,
begrijp dat toch een keer.”
Ja, jij moest werken,
alle dagen weer.

Altijd was er dat verlangen. keer op keer.
Zelfs mijn kinderen voelden het:
“Kom we halen papa op.”
Je keek me dan aan
en schudde je hoofd maar weer.

Ik kon het toch niet helpen,
het verlangen is er nog.
Als ik zo naar jouw foto kijk…
Jongen, begrijp dat toch.

Het helpt door het te zeggen,
Al ben je er al lang niet meer.
Ik streel alleen jouw foto
en mis je, telkens weer.