Alle inzendingen van Arno

Als de duisternis een donkere deken legt over het licht Als de zon steeds wat zwakker wordt en uiteindelijk zwicht Als de dag niet winnen kan en zich zuchtend overgeeft Dan is dat wat het leven uiteindelijk te geven heeft…

HERFST Het wordt nu herfst, de jaren zijn vervlogen, als zand door onze vingers heengegaan, jaren dat wij vaak bevlogen, niet dachten aan ons zo sterfelijk bestaan. Vervlogen zijn de jaren van weleer, en aan je lot valt niet te ontkomen, het einde komt, al kom je in verweer, en is steeds meer nabijgekomen. Ze komen en gaan, steeds sneller…

Naamloos voegen wij ons in de stromen, eendrachtig in ‘t gezinsverband, elkeen in zijn glanzend onderkomen, schuifelen we tevreden door dit rijke land. Waar elke vluchtweg wordt ontnomen, zet ik de stomende auto aan de kant; naast ons zie ik nog een rookpluim komen, zoveel ellende, …dat schept een band. Eindelijk het bordje - strand -…

De kern van alle dingen lijkt vrij en grenzeloos. Zodat het soms gaat wringen, mijn tijd is kort en broos. Dan kan mijn bloed gaan zingen, zeilend langs een regenboog. Geen grenzen en geen dwingen, door golven naar omhoog. Het leven lacht en schittert weer, geen gisteren en geen morgen meer. En alle angst voorbij……

Vannacht was ik opeens weer klein, een verjaardag met wat kleinen dingen, de school , eerst psalmen zingen. Een trommeltje met snoepjes drie dozijn, Toffees om heel tevreden mee te zijn, kinderen die vol verwachting zingen. De meester kwam een plaatje brengen, een aai over de bol, een vriendelijk woord, - ik had het al voorheen gehoord…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht. En wie mijn pennenstreken later leest…

Het water van de zee is altijd zout, hoe men de politiek ook vertrouwt, of het nu dames zijn of heren, die met de waarheid gaan jongleren. Hoe zij de strooppot ook hanteren 't eigen gelijk zal prevaleren, 't spel, het is al eeuwenoud, het gaat om macht en om behoud. Te vaak te veel ging het al fout, het water van de zee is altijd zout.…

Verloren in haar kamertje, nog maar een klein dametje, luisterend naar het treurige kabaal van echtelijke onrust, ’t oud verhaal. Waar eens de liefde bloeide, zij enkel vreedzaam stoeiden, hun liefste wens vervuld werd, heerst nu ’t verwijt, verzet. Hun liefde ging verbleken, hij is toen uitgeweken en ging wat vreemd tekeer, zíj vond…

Het allermooist aan ’t Noordzeestrand, was niet de branding of ‘t warme strand, de vissersboot aan verre horizon, of de goudgekleurde ondergaande zon. Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel. Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind…

Het kost haar moeite, maar zij staat, door ’t open raam hoort zij kinderen zingen, de dag ging zoals zo veel dagen gingen, kinderen fietsen lachend door de straat. Geen mens kwam even langs of praat, de dagen slijten met herinneringen, kinderen die hun eigen pad opgingen, de klok tikt door, het wordt al laat. Een schaduw trekt over haar…

Met een trouwdatum uit de jaren dat we vonden, dat vrouwen blij achter ‘t aanrecht stonden, dat gaf door de jaren heen een degelijk bestaan, zij volgde tevreden waar hij wilde gaan. Met de jaren is ‘t onderscheid aan ‘t verbleken, heel ongemerkt zijn wij bezweken, nu kom ik thuis en denk, waar blijft mijn thee? en vind een briefje, ‘k ben met…

Wij hadden de hele kerst de keuken open, dus kwamen de kinderen binnenlopen, ook vrienden zijn ons niet vergeten, dus werd er veel en smakelijk gegeten. Mijn drank zag ik snel slinken, zij bleven vrolijk en stevig drinken, riepen, ’t wordt mij eventjes te veel, daarna namen zij weer dorstig deel. En ’s avonds als wij, vermoeid maar voldaan…

Het licht, het sprong van rood naar groen, voor mij zat iemand van ‘t uitzicht te genieten, en ik was wortel aan het schieten, ‘k dacht nog, geef gas… oen. Toen sprong het licht op oranje, dat was toch niet geheel onverwacht, maar hij had daar blijkbaar op gewacht, want hij trok op, langzaam … die kanjer. Mij stond het rode licht weer toe…

De zon schijnt vrijmoedig door de ruiten, hij ligt op de bank, lui uitgestrekt, zijn tong gaat even rond zij bek, in gedachten gaat mijn blik naar buiten. De koffie wordt op tafel gezet, ik wacht even, het is nog heet, de slagroom maakt ‘t compleet, helaas, de hond heeft opgelet. Met betraande ogen kijkt hij me aan, ik denk met bezwaard…

Na Zembla is ‘t niet meer te vermijden. Zijn de ministers plotseling kordaat. Helaas is het voor veel mensen te laat. De geitenboer wacht sombere tijden. Zoveel in dit landje, is dat niet dwaas? En ook, ‘t is toch lekker Die Griekse kaas.…

Geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven, in vergaren heel bedreven, een echte gierigaard. Vriendschap bleef hem ook bespaard, geen talent om liefde te geven, geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven. Op ’t einde voelde hij zich bezwaard, de dood deed hem beven, hij kon ‘t leven niet geven,…

Het gaat niet goed met onze planeet, zo hier en daar wordt het wat heet, in Afrika is ‘t wat verdroogd, dus wordt er weer vergaderd en betoogd. Maar waarom zouden we zeuren, we hebben een auto en televisie in kleuren, en na een paar maanden hard werken, vliegen we naar de zon om aan te sterken. Daarna gaan we er weer met vol gas tegenaan…

Dag lieve Droopie wat was je lief, Dat ik zo gek op je kon zijn jij bent mijn hartendief. Nooit meer blaffen nooit meer bedelen ik zal je missen lieve hond ’s Morgens geen water en voer meer geven, je was niet meer gezond. Nooit gedacht dat ik je na 1 jaar te hebben leren kennen afscheid moest nemen. Dat doet echt zeer elke keer weer…

Perfecte morgen Als ik naast jou wakker word, nog half verdoofd en sloom. Ogen nog niet open, ik voel me kroelig, loom. Tergend traag kom ik tot leven, ‘t besef van een nieuwe dag. Waar ben je, ik zoek je ogen. Een zoen, een knuf, de eerste lach. Weer voel ik me blij en zeker. Blij, gelukkig, zonder zorgen. Ik heb de goede keuze…

Karin… Ik weet niet meer wat ik voel, Ik voel vreugde maar meer verdriet, Ik schreeuw van binnen… Maar van buiten zie je het niet. Het is een schommeling, Een schommeling van pijn en blijdschap, Wat jij voelt is anders, Jij voelt liefde maar op een lagere trap. Het verschilt in je hart, Mijn hart wil meer, Maar het komt niet overeen…

Karin… Degene die mij waar kon maken, Degene die mij volmaakt zou maken, Degene waar ik verliefd op ben gaan raken, Degene wiens naam ik nu wel kan schreeuwen over de daken, Waarom konden we er niets geweldigs van maken, Waarom heb je mij alleen in mijn droomwereld achtergelaten? Ik zou je m’n hart hebben nagelaten……