Alle inzendingen van Chadia

Haar oorbellen, Te zwaar geworden Voor haar oren Scheuren net niet Haar huid. Doorzichtig zie je In haar handen, Aderende rivieren Zuchtend het beetje Leven, dat er rest Vervoeren. Haar ogen verstomd, Lachen, spreken Niet meer. Slechts af en toe Zie je een glimp Van een geleefd leven. Achter gesloten ogen Staart ze in…

Zie mij en lees mij, letters gedrukt op papier. Kijk en wend je hoofd niet af, ga niet weg, blijf hier. Zie mij, lees mij en onthou Deze woorden zijn voor jou. Was ik maar deze letters waar jij nu je blik op richt. Kon ik maar kijken naar die uitdrukking op jouw gezicht. Zou ik dan heel misschien, een glimlach om je lippen zien? Dan…

Toen de schemering de mensen naar binnen riep en het licht gebroken deze dag verliet, opende ik met groeiend verlangen de deur die een toegang tot het onwaarneembare schiep. Ik liep over de lege straten en keek door ramen naar binnen, waar mensen voor de tv zaten en niets vermoedend hun avondeten aten, terwijl ik keek en ik stelde me voor…

Afstand tussen je lichaam en de wereld in je hoofd Verspert mij de weg naar het begrijpen, jouw. Maar je praat met lichaamstaal, want woorden zijn Jou te weinig. Dat maakt jou zo’n bijzondere vrouw. Ik had ergens kunnen weten dat dit gebeuren zou. Jij bent het type, dat nooit toe zal laten totdat je zelf ziet. Ik had me er naar toe gewerkt…

Met haar gezicht in de plooi getrokken en haar mond lachend, doch enigszins vertrokken, trekt zij telkens weer een dagelijks publiek met haar lachen, die liegende komiek. En niemand die de lichtjes in haar ogen mist, niemand die zich in haar vrolijkheid vergist, want een ieder is aan die schaterlach gewend; niemand is er, die haar masker herkent…

Ik deel nooit een nacht met mijn gedachten, gescheiden door plaats en tijd. Voor altijd. Want wat is geweest, zal elke nacht nog komen. Verdoofd lig ik, genegeerd door het waarnemen, mij thuis voelend in vergane momenten, beleef ik voor de zoveelste keer een déja vu in bed. Ik ben een eenheid, verenigd in twee delen, zoals een droom en zijn…

Dit is het weer Waarvan je automatisch Langzamer gaat fietsen Grauw is de lucht Waar geen kleur in zit Flauw is mijn dag Waar geen smaak aan zit De ijskoude wijzers Van de winterklok Zijn net als mijn vingers Bevroren door de sleur…

'Ik ga dood' sprak ze met onvaste stem en keek me aan alsof ze de dood al voor haar ogen kon zien alsof ze haar blik vast wilde klampen in mijn herinnering alsof ze hoopte dat als ze het verteld zou hebben de angst met de woorden haar mond uit zou vloeien fout. Ze kijkt nog steeds hetzelfde De angst is niet verminderd Mijn tranen…