Alle inzendingen van Ditheke

Grauw omhult het leven op de akker, diepe voren worden getrokken, het lijden onnodig gerokken, de vijand is nog altijd wakker. In sloten stroomt het donkere bloed, menigeen vreest voor zijn leven, de waanzin doet hun lijven beven, onheuse helden zonder heldenmoed. Het leger rent voor dag en dauw, om de vijand te kunnen ontlopen, alhoewel…

En ach, de rivier stroomt voort en zand in bakken op de oever wordt gezift. Af en toe een 'Amandla awethu' in de wind, die hier af en aan rolt langs de heuvels. Onnodig te zeggen, dat vanmorgen weer een aantal kindsoldaten, hun moeders achterlieten, en op weg gingen om zich te bekwamen in de krijgskunst. Of in oorlogstijd of vrede,…

In elk straatbeeld hangt hij al te dromen van wat komen zal. Zelfs kou kan hem niet raken als hij nootjes zit te kraken. Kwistig gooit hij met cadeau's, het duurt meestal een poos, voor hij alles heeft verdeeld. Nog nooit heeft hij zich verveeld. Als in deze donkere dagen, ouders weer over de kinderen klagen springt hij gezwind op het…

Zinloos, de pijn die komt en gaat, soms erger, soms ook weer niet. Zeurend alsof ze me niet verlaat alles wat achterblijft is verdriet. In cirkels van waanzin gedreven, met vlagen aanwezig, maakt ze me te moe om weer verder te gaan in mijn leven en slaat deuren achter me toe. Onbegrip en woede overmeesteren mij in golven van onmeetbare…

Een nieuw jaar kan je beginnen, met je mooiste kleren aan, dat is wel erg gezellig, maar je hebt er niet veel aan. Een nieuw jaar kan je beginnen, met een grote zak vol goud, maar dat heeft weinig waarde, als niemand van je houdt. Een nieuw jaar kan je beginnen, met een lekker glaasje wijn, maar als dat op is, wat dan nog? Er moet iets…

Voor deze ene keer laat ik me verleiden om iedereen te verblijden, en daarna zeker nooit meer, met een echt Sintgedicht. Ik vraag de goede man als dat even kan, in deze wereld iets meer licht, zeker naar de Kersttijd toe. Heeft hij dan nog even tijd, in feite heeft hij de eeuwigheid, en is het niet teveel gedoe, om even bij mij langs…

Wanneer morgen weer een Valentijn de straten en pleinen sieren zal, en verliefde harten sneller slaan, om eeuwige liefde te betrachten, weet ik mij, nog steeds niet vertrouwd, met jouw dood, die zo onverwacht mijn leven overhoop gooide, net zoals je dat altijd al deed, trouwens.…

Zet je masker af, toe, laat me je ware ik zien. Laat je binnenste een keertje buiten komen. Zet je masker af, ik weet dat je dat verdient. Probeer vanavond eens met mij mee te dromen. Zet je masker af, zodat je vrij zal zijn, misschien. Geef je gewoon eens bloot en laat je nooit meer intomen.…

Je zei me niets, totdat je oogopslag me trof, starend in groen licht. Samen toekomst kijken, terwijl liefde vooruitliep op rotsige bodem... puntige stenen in uitgeslepen grotten. Jij wou sterren plukken, tegen beter weten in... manestralen op laag water zoeken, sidderen in koele nachten, communiceren in gedichten, hopen op betere…

Gekras en geprik, lijntjes en helle kleuren, huid van perkament.…

Zacht pastel, heerlijk puur op dit uur in stralen neergedaald. En bepaald door plaats en tijd tot in vergetelheid gedreven. Maar even slechts een tel mocht ik hel licht ontvangen. Eindeloos verlangen naar hoop, de kringloop van het leven. Mijn beven ging niet ongemerkt, en gesterkt werd ik door liefde. De hemel kliefde zich in twee waar…

Zachtjes waait het gordijn, in de hoek van de kamer, open. Zacht pastel verweeft met kristallicht en dwarrelt naar binnen. Buiten weerklinkt een kinderlach en een kinderliedje trekt mijn aandacht. Het raam staat open en ik zie een zachtblauwe lucht. Op het versgemaaide gras beneden mij spelen enkele kinderen. Ik adem de lucht in…

Stilte breekt in voetstappen door de lange gang ijzingwekkend de koude wind die om het vermoorde hart waait Kristallen kroonluchter in mijn ijspaleis geen glans door teveel aan schittering Licht aan het einde van de tunnel dooft uit nog steeds niet klaar voor een volgend leven…

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

Nog nooit hebt gij, mijn heer, de waarheid niet gemogen. En op het veld van eer, heeft uw waarde nooit gelogen. In uren van geleden pijn, bad gij voor zielenheil. En zelfs voor Gods' aanschijn, had gij geen gramschap veil. In mooier dagen, leek gij haast, een koning, in glimmend harnas. Menigeen zag en keek verbaasd, naar U, mijn heer…

Je drinkt het leven uit mijn borst, jouw woede raast mijn hart in en uit, je neemt een huiveringwekkend besluit, zoete wraak, is waar jij naar dorst. Mijn kleren scheur je nu aan flarden, mijn bloed kleeft aan jouw handen, doorgesneden zijn onze banden, voorbij de momenten die jou verwarden. Dan plots hou je op met beven, je slaat je armen…

Ik hoorde jouw gefluister, nog even voor het grote niets. Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

Een symfonie sleept me mee op het ritme van waaiend gras. Een gloed maakt mijn lichaam vrij en ik zweef steeds hoger en hoger. Wind stuwt me voort met een enorme kracht. Ik duikel weer naar beneden met een toenemende snelheid. De zee vangt me op en ik drijf verder op de deinende golven steeds verder terug naar jou. -----------------…

Druppels rollen naar beneden een sensuele waterstroom uit een lang vergeten droom kristallen van een ver verleden. Sneller, het ritme jaagt op tot een opzwepend tempo en in een heerlijk adagio bereiken ze de langverwachte top. Voldaan bezinkt droesem op de bodem van de rivier. Het licht van de maan beschijnt haar boezem en neemt haar…

Door herfstlicht gefilterd, langzaam dwarrelende blaadjes; geel, rood en bruin, vormen een zacht tapijt. Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven…

Pagina zonder woorden, door iedereen begrepen... Poëzie werd doodgenepen, in symfonieën van akkoorden. De zin probeert men te mijden; opnieuw een lege bladzijde.…

Tot aan het randje al versleten, dringend aan vernieuwing toe; oh, ik ben weeral zo moe... wat ik moest, ben ik vergeten. Pff, mijn leeftijd word ik nu gewaar, alweer ouder... nu 35 jaar!…

Vlinderlicht en tederzacht jouw aanrakingen in de morgen, lentelicht, zonder zorgen welkom na de lange nacht. Zachte lippen wekken mij fris parfum hangt om je heen, bloemengeur, duizend-en-één kleine dingen dat ben jij. Ontbijt steeds klaar en jij dus ook, maar niet vandaag, mijn lieve schat... Verwennen, dat wil ik je zo graag, geen…

Ik wacht de handen gevouwen, tot U mij zegt te gaan, behoorde ik tot uw getrouwen, deelde ik reeds uw bestaan. Voor deze barre wereld, bid ik, hoewel, tegen beter weten in, voor iedere enge slechterik, is er toch weer een nieuw begin. Mijn God, heeft U ons verlaten, uit het grootste eigenbelang? Of heeft U in een onbewaakt moment een…

Ik open het oude gietijzeren hek en een koude rilling bekruipt me. Het verlaten grindpad knispert onder mijn voeten, als ik verder loop. De stilte die hier heerst, maakt me onrustig en schichtig kijk ik om me heen. Verderop staat een jonge vrouw, met een klein kind aan de hand. Ogen priemen in mijn rug, maar ik kan niet ontdekken wie…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

En plots zijn ze daar, eerst aarzelend 't kopje boven d' aarde, dan zacht, doch heel beheerst, ontvouwen de nieuwe blad'ren. Schuchter nog, bedekt met sneeuw, de eerste lieve lenteboden; blaadjes rekken met een geeuw, nieuwe knoppen reeds ontloken. Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou.…

Het zijn niet sneeuw en ijs waardoor het einde van het jaar mij dichterbij schijnt Het zijn niet die lichtjes of ballen in de bomen, ook niet de mooiverpakte cadeautjes Het zijn niet de beelden op tv, over rampen, armoede, oorlog of hongerige kinderen Het is niets van dat alles, alleen wintermoeheid, en koude voeten in mijn bed…

En weer is het stil na de storm. Ochtendlijk ontwaken, na ontnuchterende katers. Zelfs poezen spinnen niet. Harde regenbuien verdrijven zwoelte, brengen helaas slechts weinig koelte na verzengende hitte. Werken in plaats van feeststemming. Oranje is terug waar het hoort; aan de bomen in Spanje.…