Alle inzendingen van Ditheke

Ze stond bij de lantaarn, roerloos, voorzichtig om zich heen kijkend. Nog even, niet bewegen, hopelijk niet gezien, niet betrapt worden. Uit de schaduw kwam hij, zag haar en bood haar een sigaret aan. Even een uitwisseling, verder geen contact, woorden overbodig.…

Door herfstlicht gefilterd, langzaam dwarrelende blaadjes; geel, rood en bruin, vormen een zacht tapijt. Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven…

Je drinkt het leven uit mijn borst, jouw woede raast mijn hart in en uit, je neemt een huiveringwekkend besluit, zoete wraak, is waar jij naar dorst. Mijn kleren scheur je nu aan flarden, mijn bloed kleeft aan jouw handen, doorgesneden zijn onze banden, voorbij de momenten die jou verwarden. Dan plots hou je op met beven, je slaat je armen…

Je voelt reeds mijn hete adem, ik hijg al in je oor... Te keer gaat nu jouw boezem, je moet er snel vandoor! Het donker omsluit mijn lichaam, een vreemde sterrennacht... Wie loopt hier nu zo eenzaam? Je weet naar wat ik smacht! Een tinteling bruist in mijn lijf en wordt een wervelstorm... Je weet je met jezelf geen blijf, mijn lust wordt…

Je lach, je traan, ze werden de onze... De liefde die je gaf, deed harten sneller bonzen. In goede of slechte tijden, verzachtte je de pijn en het lijden. Een hele natie wist je te binden, omdat je steeds een oplossing wist te vinden. Een mensenleven gaf je steeds weer zin, jij, de liefste, de hartenkoningin.…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de bonte blad'ren vallen, paddestoelen en zilveren webben, mijn graf sieren in de vroegte. Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de geur van herfstfruit en rottend bomenloof het einde doen vermoeden, voor een koude tijd. Begraaf me in de herfst, mijn lief, en laat me dan ook gaan; dan…

Het mag nu wel gedaan zijn, met oranje verf van oor tot oor, zelfs België is te klein, die hollanders gaan maar door. Het mag nu wel gedaan zijn, met vlaggetjes van huis tot huis, Vuvudinges blazen op het plein, ik hou het liefste grote kuis. Het mag nu wel gedaan zijn, met beesies, plopmuts en ander gedoe, ik krijg gewoon een hoofdpijn…

Ik wist het wel, je zag me graag in tijdloze ruimten, en tussen ons in een zacht vlinderend aanraken. Mijn schoonheid reeds verwelkt; je hield me standvastig in je hart, wou niet dat ik ging, ook al was de tijd gekomen. Ook nu nog voel ik jouw hunkering aan de overkant; het missen van het onbekende, vliegen met lichte vleugels,…

Je omringde mij, tederheid sprankelend uit je hele wezen. ------------------------------- Op 10 augustus j.l. stapte ik in het huwelijksbootje.…

Ik droomde je, zo nu en dan, tussen de bedrijvigheden door, maar telkens weer ontglipte je, of was een ander me weer voor. Wensen deed ik, reeds zoveel, in putten en aan fonteinen, maar nooit kwam jij in mijn buurt, of maakte ik jou de mijne. Misschien eens ooit, wie weet, breek jij die betovering, want tot vandaag blijf jij steeds, mijn…

Verlangen onbewust naar kwade machten drijft voort door vreemde nachten vol feeërieke landschappen met vreemde wezens getooid met wapens en magische tekens. Meren en bossen omranden torenhoge steden ontstaan in een lang vergeten grijs verleden met Aardmannen, Orcs en prachtige Elfen die eens leefden in deze oude gewelven. Tovenaars strijden…

In je woorden hoor ik de liefde die je reeds lang voor me koestert. In je ogen lees ik het verlangen dat je reeds lang stapelgek maakt. In je kus voel ik de innigheid die je reeds sinds ons begin voelt. In je armen weet ik dat je me altijd mezelf zal laten zijn.…

Ik heb het gat gedicht van 8 naar 9 en alles ertussenin. Pijlen verschoot ik vruchteloos om de tijd even te stoppen. Even nog, wou ik de waanzin vergeten, die me de laatste tijd wakker hield. Jij draaide lachend de zandloper om, en ik zag dat het goed was.…

De trekken van je gezicht, het krullen van je lippen, je haren zilver in het licht, niemand kan aan jou tippen. De vormen van je lichaam, de ronding van je billen, al loop je al wat moeizaam, ik zou het niet anders willen. Stilaan word je ouder, al voel jij je nog achttien; je wordt me steeds vertrouwder, en ik blijf je steeds graag…

En nog vallen de bommen, schuilen kan haast niet, het kan me niet verdommen, wie er begon in dat gebied. Je schreef me, bid voor ons, niet alleen in het heilig land; vergeef me als ik frons, je bent in een nachtmerrie beland. En toch, jouw hoop op beter leven, zowel in Israël of Beiroet, laat mij inwendig even beven, meisje, het ga je…

Gisteren zong hij zijn lied verstomde vandaag nu uitgezongen…

Grauw omhult het leven op de akker, diepe voren worden getrokken, het lijden onnodig gerokken, de vijand is nog altijd wakker. In sloten stroomt het donkere bloed, menigeen vreest voor zijn leven, de waanzin doet hun lijven beven, onheuse helden zonder heldenmoed. Het leger rent voor dag en dauw, om de vijand te kunnen ontlopen, alhoewel…

Ze komt binnen, haar voetstappen klinken hol en leeg in de lange gang, even lijkt ze klein en bang en naar lucht te willen happen. Ze knielt en prevelt iets heel zacht, en vouwt haar oude handen, een paar kaarsen laat ze branden, en het is alsof ze lacht. Niemand schijnt haar nog te storen, als ze begint te bidden, een paternoster ritselt…

Ik huppelde zoals vanouds weer aan je hand, en keek mijn ogen uit, naar etalages met lichtbogen, verwachtingsvol van Kerst, dit keer. Bomen getooid met ballen, piek en sneeuw, engelen met ‘peis en vree’, kerstman met versierde slee, huizen vol hemelse muziek, konden mij niet echt bekoren. Alleen weten dat jij er was en altijd tot het…

Stilte breekt in voetstappen door de lange gang ijzingwekkend de koude wind die om het vermoorde hart waait Kristallen kroonluchter in mijn ijspaleis geen glans door teveel aan schittering Licht aan het einde van de tunnel dooft uit nog steeds niet klaar voor een volgend leven…

Opgeschoten plantenpracht, soms stekelig venijn, groen waar je kleur verwacht, de zon, hun hele zijn. Verwarrend, denk je dan, dat zoiets toch bestaat, ik nochtans geen tuinman, heb hierbij geen baat. Mijn plantenspuit in de hand, ga ik ze allen te lijf, de distel en paardebloem, de netel die zo brandt, het staat buiten kijf, het…

Pagina zonder woorden, door iedereen begrepen... Poëzie werd doodgenepen, in symfonieën van akkoorden. De zin probeert men te mijden; opnieuw een lege bladzijde.…

In seizoenen vond ik jou tussen geweven spinrag en gevallen oude bladeren, verwelkt tot in het diepste van je ziel. Ik opende jouw deuren en zette ze op een kier zodat de warmte naar binnen kon en je uiteindelijk smelten zou voor het eerste zonlicht. Nu zweef je tussen hemel en aarde, een eerste glimlach trof jouw lippen die…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

En plots zijn ze daar, eerst aarzelend 't kopje boven d' aarde, dan zacht, doch heel beheerst, ontvouwen de nieuwe blad'ren. Schuchter nog, bedekt met sneeuw, de eerste lieve lenteboden; blaadjes rekken met een geeuw, nieuwe knoppen reeds ontloken. Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou.…

Voorzichtig navigerend in donker gevaar loert om de hoek zonder lamp licht dooft in levenloze ogen blikken werpen op hopeloze toekomst beelden vervagen van vroegere levens ervaring was toen alles uit broodnood zakelijk wordt de lijkzak gesloten.…

Ik zweef naar jou in dromen, tot waar ik dacht, dat jij zou kunnen komen zonder gevaar... Mijn geest zweeft niet gelogen, de dampkring net voorbij, jij geeft mij onvertogen jouw mening... In dromen dacht ik veilig te zijn, voor liefde net als jij, zo heilig de pijn die ons steeds griefde...…

Een symfonie sleept me mee op het ritme van waaiend gras. Een gloed maakt mijn lichaam vrij en ik zweef steeds hoger en hoger. Wind stuwt me voort met een enorme kracht. Ik duikel weer naar beneden met een toenemende snelheid. De zee vangt me op en ik drijf verder op de deinende golven steeds verder terug naar jou. -----------------…

Zelfs in de dood geen rust, ook al wou je dat zo graag. Je liet ons achter met vragen, waarop antwoorden het laten afweten. Intimiteit had voor jou een andere betekenis, dan voor de meesten onder ons. Schandalen kwamen en gingen en leken jou aan te trekken. Zelfs je kinderen, lieten ze niet onberoerd. Misschien onnodig over jou te schrijven…