Alle inzendingen van Gust Adriaensen

het vertrouwde ritueel: voordat de reus met vlammende ogen dreigt ze te brandmerken en de kinderen joelend de smidse uithollen zijn ze de halfduistere magische ruimte binnengedrenteld langs de geblakerde muren tot bij de zwoegende blaasbalg tot bij het vuur tot bij het aambeeld waar het gloeiende ijzer vorm krijgt tot bij het sissende…

Mijn vrouw vroeg voor de 3de maal: "Bloeien de sneeuwklokjes reeds?" Het voor de hand liggende: "Kijk toch in de tuin!" zei ik gelukkig niet. Bijtijds dacht ik: eigenlijk is de vraag vol verwachting, het zien definitief. Ik echode dus: "Ja, zouden de sneeuwklokjes reeds bloeien in de tuin?" En daar lieten we het voorlopig…

Pijlsnel rent de haas door hardbevroren weiland voor zijn doodsangst uit.…

De knapen staan me bij: de maliënkolder aangeschoten het glanzend harnas stuk voor stuk zorgvuldig aangepast moeizaam op het paard gehesen. Ik weet de jonkvrouw zo nabij. 't Vizier is neergeklapt de sporen in de flank geslagen de lans gestrekt. Kijkt zij naar mij? De botsing der titanen. Zijn lans die afschampt op mijn schitterend…

Verstrooid rij ik naar school waar mijn kind reeds op me wacht. Ik groet hem van ver en zacht bereikt zijn wedergroet mijn oor. Hij haalt gezwind zijn tas en hoorn en roept verheugd: "Een weekje vrij!" Zijn ogen glanzen en blij maakt me 't plots besef: mijn zoon een vreugde die niet verdort een toekomst die niet verkort warm als herfstblaren…

Op de laatste dag van september begonnen de machines te ratelen. Zij vraten gangen in het maïsveld en legden huizenstroken bloot. Als reuzeninsecten gleden zij onstuitbaar over de akker. Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het…

Een scheepje van papier geladen met een kinderdroom drijft snel het beekje af. Geen rimpel in het watervlak. Tot in een bocht een tak de weg verspert "en 't schip te pletter slaat op deze klip". Dit schijnt een beeld te echt en groots voor een scheepje van papier. Maar denk aan 't kind dat in zijn boot de wereld zag. Een pionier die…

Ik weet: soms glijd ik weg in een andere toch echte wereld zie ik mijn ouders zie ik mijn thuis in een ander huis zie ik mijn hand aan de ploeg zie ik mijn paard het gewas op mijn land voel ik de rust aan de haard. Ik verdwaal in de tijd. Dat besef doet me pijn angst grijpt me aan. Veel wijder dan gangen en kamers wordt nu het zorgzaam…

Als ie nog eens wat te zeggen voelt blaast ie de woorden in een plastic zak die hij voorzichtig onder een stolp ledigt. Onder de stolp van het H.-Hartbeeld op de schoorsteenmantel van zijn grootmoeders huis zweven de woorden in het luchtledige. Urenlang kijkt ie ernaar en het maakt hem intens gelukkig wanneer er toevallig zinnen voorbijzweven…

Aandoenlijk aan een sneeuwlandschap is: het ongerepte, het verruimende, en in de grijsblauwe verte over de boog der Hodonkse akkers alleen maar de witte daken als reuzententen op de vlakte. Of nog: het grillige lint der Zwarte Nete met hangwallen van sneeuw en in het gestolde land de nu intense siddering van levend water. Of ook: de…

Hoe taal verrassing werd een woord inzicht gaf zo simpel als een deur die opengaat op een weids heerlijk landschap of op een stad. Lissabon bijvoorbeeld Het allerlaatste woord geschrapt.…

Tien minuten, vader, voordat de blokkade in je halsslagader de hersenravage aanricht: je spraak meedogenloos ontwricht je rechterkant van mond tot voet verlamd, voordat het ziekenhuis je thuis brutaal verdringt en jou herleidt tot te voederen te verschonen kind, voordat de angst dan weer verdriet bezit nemen van je geest…

Zij groeien als kool in hun taal. Uit de chaos van klanken dringen woorden naar voor. Als een stormram rent hij erdoor en schaart ze energiek rond zijn onaantastbare "ik". Zij luistert bevallig, echoot "ik ook" door het huis, neemt eigenwijs haar tijd voor een nieuw geluid. Moeizaam brengen ze woorden in het gelid, zinnetjes missen…

De koker ingeschoven ontdaan van alle trots ontkleed tot op het vel. Mijn hersenen in kaart gebracht het lillend hart mijn weke buik de knoken van 't skelet. De onrust vlug gesust: het gave staal een veilig graf de gladde wand een koele schoot. Al snel stoot hij mij uit. Daar lig ik uitgestrekt op 't stalen bed dodelijk ziek…

Een zomerdag. In het koele huis aan de radio gekluisterd meng ik me onweerstaanbaar in de eindsprint. Met een machtige jump gooi ik mijn stalen ros naar voor pak de rit en ook de maillot jaune voor Van Steenbergen en Van Looy. Op het schavotje de kusjuffrouwen aan mijn zij ik word er zowaar verlegen bij. Natuurlijk is niet alleen de…

Een plotse windvlaag door Japanse kerselaars: sneeuwbui van bloesems.…

Terwijl ik ijverig het mos op het tuinpaadje weghak, komt Maarten aangerend en vraagt verontwaardigd waar nu voortaan de kaboutertjes slapen kunnen. En weer komt geen passend antwoord in me op precies zoals de dag voordien toen hij me toeriep bij het maaien de madeliefjes te sparen.…

het vaderhuis herbergt de levenden slechts voor even in de tijd voordat ze vergeefs bescherming zoeken onder andere daken voordat het huis de doden zamelt in zijn stenen voordat de vader de levenden achterlaat voor eeuwig de doden meeneemt huis-zonder-vader: stenen…