Netgedichten

netgedicht (nr. 11.569):

De rode daken

Als eens zijn moeders schoot
is hem het huis vertrouwd
waar hij zijn dromen bouwt
tot aan de deur.
Over de drempel
ruikt hij een andere geur,
treft hem intens de kleur
van tuin en weg.
Nog even is de straat
van het gehucht
voldoende voor
zijn jonge zucht
naar avontuur.
Vlug kent hij de geluiden
van elk uur.
Achter de 'gelagen'
zal hij later dwalen
door de beemden
tot de beide Neten.
Op hete zomerdagen
duikt hij met zijn kameraden
-lenige dieren-
joelend in de uitgespoelde bochten
der rivieren.
Angst is hem vreemd:
hij ziet de rode daken.