Alle inzendingen van Guus

Een grauw een grom wat zacht gerucht ze zucht gekluisterd aan het malen dom fluistert zonder macht of doel. En dan haar droom een boude mag de Dood haar eind'lijk komen halen? Loom zweeft de oude van haar stoel gaat op de wieken nooit meer dalen louter pieken geen wolkje verder aan haar vogelvlucht enkel vrijheid. Hemelsblauw…

Schrijven, slecht of goed is een daad van helden- en heldinnenmoed die een mens beklijven doet zodat je als je voor je afgrond staat niet met heel je hebben en je houden gaat tot stof, tot taal maar niet totaal vergaat.…

Met mijn flierend fluitje op jouw kleumend kluitje samen in het riet kwaakt een snode snaak zijn blagenlied. Ze zegt ik hoor je wel maar wil je niet je bent een guit, geen echte vent met dat voorvochtig duitje van een rooie cent. In het ruisen van het riet heeft hij om haar verdriet want wat helpt fluiten als het paard niet pissen wil en…

Wat van hem rest is voos en vieze mensenmest. Eens had hij er twee en geen idee dat iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals zijn derrière heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

Ze wenkt en wekt mijn lust ik loer met grote ogen. Het liefdesgal eenmaal gespogen de natte dromen droog gesust het brandend bos, mijn beest geblust vind ik een ogenblik gelogen rust wat weeë druppels troost na digitale tantalust.…

In een zak gedwee geloken zaten ze getwee te stoken zodat hij bijna alle dagen bij vlagen ook de nachten wreed en zonder vragen boos en achteloos verkrachtte beet en mateloos bereed. Nu tomateloos en mat op de voorhand hen al zat en nooit meer op de doos bijt hij dof en van de lust bevrijd alleen nog in het duffe stof.…

Ik door zwerend zeer gelooide ziel ik hoef niet meer mijn lijf en piel zijn rouw geroepen het leven sloeg mij nu genoeg. Daar kwam ’t gevaar te naderbij het milde motor brommen werd een hels het oor verdovend grommen. Een laatste vlinderslag een grimme branielach wat zeer niet al vermag! Begroef de man zich in de schoepen van haar…

Mag ik likkend van onder tot boven jouw almaar ronder lichaam loven ja ook je borstel vooronder waar binnen nog even het zich zacht roerend wonder vol prille belofte ons eeuwig gelofte in de zin van het leven en in een toekomst te geloven.…

Nu er niets meer van je over is je as al zo lang voer voor vissen blijft het voor mij slechts gissen of er in die veile vijver van geminkt gemis nog wat fris te vissen en te kissen is.…

Beschaafd, begaafd, gewoonweg aardig in zijn mild charisma bijna waardig beroept hij zich even onverwacht als zacht op overmacht: `Sorry, het is als de seizoenen ik ga mijn eigen straatje boenen ik moet en zal weer uit meanderen op naar die ultieme andere`. En zij die zich al die jaren gaf zonder enige reserve met al haar vuur en al…

Der dagen nog niet zat mat ik mij een heuse haan een hennegender aan. Nu doe ik als een hen en ben een haan alleen nog in gedachten omdat ze me anders zullen slachten en daarvoor wens ik mij wijselijk te wachten. Hennig kan ik kuuk`lend nog wel wat zeggen maar hoe moet ik elke dag opnieuw weerleggen dat ik die eigenlijk alleen maar weet…

Bokkig maar met volle teugen geniet de oude op de haverkist van zijn gebutst geheugen beziet de jeugd die van hem is gegrist. Al dat jonge blad dat hij eens met welbehagen at en blatend heeft beleden: Wat lijkt het kort geleden! Hij gaapt en pist de poten wijd neemt voor de grap een hap van eigen sap. Of is dat uit oudebokkennijd?…

Waarin bekoort de domme kracht van daden dringen die met man en lege macht compromis en rede stomweg smoort? Hoeveel verder zoent een zacht gezegd met vrouwenzorg geregen letterkoord. Waar is het wijze woord wie hoort het zingen?…

Een loner, jong- en vrijgezel die droomt van vrij en vrijen en wel snel staat met een boner dag en nacht te gluren want pal naast hem bij de buren woont en wacht een gezelin die zijn gemoed en elk zijn vezel gloeiend groeien doet. Het mooiste ezelinnengoed van heel het dorp ligt hem - en dat maar op een steenworp - toe te pronken vanuit…

Nog zingt zij van veraf en lacht in ruise regelmaat. Het land op haar gewonnen dat in de zon te bakken wacht laat ze rustig ronnen. Dan kruipt haar zilte nat een glibberende slang in stille draf bestrijkt eerst zacht. Het rulle zand al bang wordt laf doorweekt en wijkt. Maar als zij met haar golven en hun kracht het blubbernatte strand…

We moesten omdat het in ons goestte vlak onder woeste baren naar de Sargossa mare varen om ons daar de kleine en de grote dood te paren. Al aardig opgeschoten na vele slobberige sloten wat wuivend weiland en het stroeve strand verlieten we getwee en hand in hand ons tweede vaderland nu proefden we het zoet van zee. Totdat…

Eenmaal uit haar kraag gekropen heeft zij hem leren lopen praten denken doen. En na te laten. Der dagen zat hoefde zij maar te mokken of hij was blij zo dicht was zij hem nabij haar lieve held op sokken. Nu op pensioneren kán hij het maar niet leren dat voortaan vliegen zonder veren op moederloze voeten moeten existeren. Kil is…

Hij grijpt al is ’t hem ongewoon in haar nog maar even leven naar de knekelende hand die niet haar maar hem doet beven laatste levensteken van hun band: “Ma wat ik nog wil zeggen ik vind je hebt het goed gedaan je kan het hoofd nu neer gaan leggen met gerust hart op 't einde aan.” En zij die altijd corrigeert ze riposteert: “Het…

Hij broedt terwijl hij voor haar zit en zij hem lokt in maagdenwit: omdat het moet. Zijn eerste kwast is op de tast als in een lelieblanke duisternis. Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder bekoelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht. Maanden vele uren verder veegt hij…

Jij lieve stakker was het niet die koos voor dit leven in de goot in een doos op de akker van de dood. Het was je zogenaamde pa die na wat stom gestoot zijn zaad in ma verschoot en zo wist te verwekken om even achteloos als laf weer te vertrekken opdat hij jullie beiden niet zou zien verrekken. Eens wend je je af van al die doden…

Daar hing de gruwel aan een lijntje goud verguld tussen pronte zachte prachten trillend vrij geknoopt met engelengeduld grote prille reeënogen lachten onverhoopt zij beiden aan het lijden aan het kruis geen greintje schuld.…

Hij hoort het sissen het slang dat in hem huist nog aan de taal niet toebehoort maar hem beslist bekoort. Het gist het suist het bruist voorlopig vaaltje aan de talenlucht bang voor ’t allerslinkst gerucht klucht en klacht beducht. En of het gruist dan wel beklijft in logge woordenboeken ingelijfd is niet aan hem om te besissen dat blijft…

Hij heeft gebeefd te zacht toe gestoken de ogen puilen ongebroken vol van vrees. Het krijsend vlees blijkt niet te willen lillen is nog geen het. Ze leeft. Een tweede stoerder stoot brengt eindelijk de rust 'Sorry' sust de halve zachte slachter zacht en onder ’t bloed. 'Ik hield mij groot ontbeerde vlijme messenkracht en…

De dis vandaag was vis sardien met aardappels en sla ik eet dat graag dus ik zei ja. Terwijl ik na wat flinke slokken de vis in brokken trok - eigenlijk zat ik daar gewoon te schrokken - keek ik met een volle vette vissenmond eens rustig in het rond. Tegen 't fel azuren zwerk stond in al haar toegewijde kracht te restaureren bastion…

Zie de mens die enkel nog kan zweven ware het mij gegeven bijna alles om het even zorg noch voorzorg meer van node al jaren onder zware zoden heb ik één wens om even, éven maar weer op te staan op te leven rond te gaan en dan rustig en voldaan terug te gaan vergaan een uitje van een dolle dode.…

Ook voor een worm is vorm een heilig moeten maar toen na heel wat hopig wroeten hij op zijn handen en zijn voeten een wormin ontwaarde voelde hij naar onze norm zich God in aarde en raakte homp en hopeloos uit vorm. Daar vormde zich een tweede worm, enorm appendix dat zich in haar wormen wilde er lilde dril dat uit het gilde in…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft verdoofd versleten het verdriet je bloed de lust de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust verleden dof.…

Gister viel het doek. Op zoek naar teven vond hij de dood hij werd geen 7. Die zoveel gegeven en gegraven had groeven we en veel te groot een gat: wat zo’n beest toch met je doet. Ik hield me goed totdat de rulle aarde toegedaan we akelig alleen op huis aan hond en tranen lieten gaan.…

Verveeld spuug ik de spiegel en zie een biggelbeeld dat ruikt naar rotte vis. Dan klinkt gesmuikt vergeeld gegiechel alsof het is dat ik mijn eigenlijk bekijk dat klaarblijkelijk en nog maar voor even een oerlelijk blijk van leven lijkt te geven.…

Guur vuur een zee van watertanden in mijn lijf zodat ik klappertand en gloei verstijf school slaand boven scholen vissen die zich uit het water wringend sierlijk springend vergewissen of deze rille kippenvellenvis uit vissen dan wel zelf te grazen is.…