Alle inzendingen van Hilly Nicolay

toen zag ik het droeve door uw dagen het zware slepen van uw voetstappen op het spoor het broze levenspad het benarde worstelen eindeloze tobben ik zag, luisterde wat kon u nog vragen… wat bleef er van uw bewondering over de vrije natuur de zonbeschenen bomen van dauwdruppels op het ontwakende veld spiegelend water een…

ergens wachten woorden die ik zal schrijven misschien uitspreken er is een zucht het duizelt van binnen waar te beginnen… ik voel me als de specht die hamert op een boom door bijna onwrikbaar hout -- waar is jouw zomergeluk de schikking van bloemen tot een gracieus boeket wat ging er toch fout……

een vogel zoekt het ochtendlicht wil zingen in de weemoed van het sterven de vruchtbare bloesem waait uit de bomen zo graag… een wens…dromen kom maar landen op mijn handen ik stop mijn adem in een fluister en luister naar jouw laatste lied……

nevel dekt de aarde toe in flinterdunne lagen vogels zwijgen op een tak vol dromen de dag sluit zich met een fabelachtige stilte kon ik dit omhelzen eender zijn in die verademing komen……

wachten rond de stilte op het leven een moment willen horen willen zien dat de dood uit de doeken wegdrijft versagen… vragen… nee… een gewiekst kostelijk vogeltje versiert een steen verwachting verzoening puur geluk schikt zich om hem heen…

de stilte begrijpen met mijn vingers tasten om de schors van een krachtige boom letters nestelen bekorende woorden pennen als milde poëzie soezen in een dagdroom duizelen van rijke ontluikende bloesems spikkeleieren bewonderen in een liefdesnest ik wilde dichten maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig…

zoals een boom vergeet hoe hij de winter heeft gedragen raak jij langzaam in mijn vergetelheid vliegt de tijd ik zet mijn stappen voorzichtig op de rust van nu zie hoe de boom vogels lokt op zijn uitlopend hout hoopvol, vertrouwd beleef ik het prille voorjaarsgroen ver van toen……

het water spiegelt de zon ontvlamt zich vogels negeren de rust zijn niet te stillen klanken doen het ligusterblad trillen ik kom tot lente-ideeën narcissen knikken hun bol vol kleuren de eerste hyacint probeert te geuren laagjes ijs schetsen de nog aanwezige wintertijd wat is toch het geheim van deze zaligheid……

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

wis niet alle sporen laat de toekomst open één warme stap maar naar voren lopen ijs kan smelten dat, wat is bevroren wat wil je zien wat wil je horen? het is de onmacht die soms regeert niet ieder kan geven wat de ander begeert het leven is werkelijkheid vaak even wegdromen dichterbij het feit kan ik niet komen…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

het huis dat staat zo men het achterlaat in een grijs gebied ongewassen gordijnen is er iemand die het ziet... een schrale plant de verfloze buitenkant vertelt het onbevolkt zijn het schamel dak knarsetandt in een verwrongen lijn de zon licht spinseldraden op een zilveren prentje bij een troosteloos aanzicht in een fractie klapt de…

tussen mensen die razen stormen en dazen wacht een schouder een wereld vol geduld het is thuiskomen langs het kleurenpad in een warm bad vol confettidromen duizendvoudig jij toewijding door elk getij mijn delende kracht beminnelijk gebracht…

een meisje van weinig woorden ziet een bleke zon in de herfst zet wat stappen, staat stil bij hoe een blad glanst of sterft de waaierwind blaast en raast zo zijn eigen taal een duif koert zijn verhaal in kruinen van de bomen het gedachterijke kind leeft haar kijkdoosdromen knuistjesstevig sprokkelt ze cadeautjes van het jaargetij…

(Haiku’s) een wesp komt sluipen vlijt zich op het bladerdek zijn wapen in rust het lijfje vol zoet heeft vandaag genoeg gehad van plagerijen…

de wind waait, zwaait fluistert wat in mijn oor tonen smelten samen tot een gerieflijke trilling roezemoezen in koor takken wiegelen als magische silhouetten ongedwongen vier ik het dynamisch jaargetij ga bloemetjes buiten zetten de wind waait, zwaait wat koel en zacht geruis als een streling, heling een element van vertrouwen bij…

waarom moet ik plots denken aan zwarte kooltjes een oranje wortelneus het alpinopetje op de markante kop van een sneeuwpop waarom denk ik juist nu aan het geveegde paadje gele klompen bij de deur de appelen op zolder resten winter ze dwalen in herinneringsverhalen waarom juist die serene gedachte nu zo dichtbij… waren er in de…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

och hoe stil is mijn zwijgen deze avond wanneer het Goddelijk licht langzaam aangaat gloeit over de twijgen genoeg het is gewoon genoeg wat was komt niet terug of toch… weer dezelfde weg behoedzaam volgen telkens letten op… aarzelend, steeds te laat dan weer te vroeg……

waar warmte zich mengt met geur en smaak daar voelt het als thuis schaduw draagt het licht tilt het de morgen in de dag maakt een start schrijft weer verhalen over het levende dorp naar de daverende stad - de fiets staat klaar nog een borstelstreek door het koppige haar ik peddel langs een verpozende beuk rood vlamt zijn…

even, nog toch… woorden werden niet uitgesproken jij weet iets wat ik niet weet er schuilt een onzuivere klank een scherpte in een groet wanneer ik je ontmoet even, nog och… ik laat het niet meer toe in mijn gedachten teken stilte in mijn nachten en wacht maar af……

ze trokken weg de vogels toen… in de herfst vliegensvlug waren ze weg voor ik er erg in had kennen ze mijn missen weten ze wel dat ik in de lentenacht naar ze op de uitkijk zal staan… zien ze mijn vreugdetraan wanneer ik hun vleugels hoor de zachte slagen ruisend door het morgenblauw… mijn verlangen zo groot reikt naar het leven…

vlindervleugels landen op lentebloemenkopjes speels en zacht ruisend als wind onder ritselpapier in de stilte zinnentuin zoemen samenklanken eerste hommellijfjes vliegen in een lange zwier - opnieuw ademhalen het laten van een zucht de wind bolt zijn wangen blaast regen uit de lucht natte tegels drogen voetstappen zoeken het…

ik ben het ogenblik een reiziger, de passant die zich telkens waagt op een eindeloze tocht een stoet van woorden straks meng ik me bevlogen met open ogen in het gedruis tussen vreemde voetstappen met een vastberaden tred ik ben het zelf die het hoofd bezet dromen wil verdichten een eenheid wil bundelen van lentelichten als een…

lente ze gaf pijn ze troost in tere kleuren in het kwetsbare van spikkeltjes op vogeleitjes lente ze laat tranen ze droogt met zachte wind ontvouwt, plooit haar helder licht over een winterhuid lente ze laat sterven ze laat leven een nieuw begin groene blaadjes uitlopers slingerend langs de steen lente ze bezingt ze omringt…

meisje, meisje wees niet bang loop de wereld in je bent lief je bent mooi toe… ga treuzel niet stap maar stap met het hoofd in de wind en vindt het feest van kleuren gouden tinten de streling van de lach toe…ga aarzel niet vandaag nog begint jouw nieuwe dag…

mijn woorden mijn wezenlijke verzen mijn lachen, mijn huilen schuilen in een gebonden kaft ergens en nergens misschien wel in een strenge boekenkamer of ze staren voor jaren eenzaam onder een koud kelderraam och, wie weet huizen ze in een kartonnen doos mijn woorden mijn verzen elke letter die ik koos……

een zoete stem van liefde neuriet door het januarilicht ik strik de tonen schrijf ze tot een gedicht lentekriebels, ja lente waarover zou ik anders dromen… kleine vlinders komen leggen zich te slapen in de boezem van een tere bloesem warme bekommering brengt elke twijfel tot rust het vragend hart ontvangt de liefde waar het naar…

zij is één met de aarde de morgen weet haar schoonheid te raken warm licht gloeit door de bomen ze draagt een waaier mee een kleed vol dromen de stilte van de tuin een bloemenzee is haar thuis in haar harenvlecht rond het voorbeeldig gezicht wordt puur en oprecht de kunst belicht…