Alle inzendingen van Inge

Zij dronk een Ricard, de anderen Pinot Noir. Onder het nuttigen van een plateau worst en kaas bleek er één de baas. Ze was zeker tachtig en zo te horen alles machtig. Verstand van zaken, over boeken en glazen van honderden euro's per stuk. Over mahonie kasten en geluk, een liefde die ontluikt, over serviezen, ongebruikt. Over verzekeringswaarde…

Het leven is een kwartslag gedraaid, de wijzers zijn verschoven. Werkelijkheid heeft de illusie gedoofd in wat we ooit geloofden. Wat van betekenis is, staat in een urn in een nis. Als we erbij willen komen, zullen we eerst die erfenis aan duigen moeten gooien van patronen en onbewuste staat. Te laat....? Bij de volgende slag, speelt…

Laatst won Lenette de baton van goud. Zelfs Beethoven wist ze nog op te zwepen. Ze kent nu ook van aanvoeren de knepen. Wat zal Jacques fier zijn op zijn schattebout! Thuis zal zijn stemming echter wel verkeren als zij hem op directie gaat trakteren!…

Paus Benedictus weer Jaarlijkse kersttoespraak “Homo’s bedreigen de Vrede!” Och gut Stopt hij dan nooit met die homofobiekolder! Gay is oké maar de kerk staat voor schut!…

Nooit eens een pepernoot? Oliebol, uitsmijter, broodje kroket of een zoetzure bom? Nimmer verwend met een delicatessenmaal? Niets van dat alles voor knaagdiertje Tom –…

Dwaasheid in Hillegom Uit de subsidiepot: Duizenden euro’s voor Zo’n oude zak! Fatboy met nieuwe taak: Masturbatorium Knus in de huiskamer Wat een gemak!…

Een donjuan ben je Krullebol Brammeke Chic in zo’n krijtstreeppak Waar ik van hou Veel sexappeal en ook Hypervrouwvriendelijk Wel of geen strafpleiter: Ik bel je gauw!…

Opkrabbelen, 2011 weer een baan en een nieuwe richting ze kunnen me wat, ik red me wel... Dan een raar verhaaltje, toch maar onderzoek... een uitslag die klinkt als een bel. Weer een gevecht, dit maal op leven en dood. Niet door je zelf, maar door je dochter in nood. Een tumor in haar hoofd dan kan niemand toch geloven? twijfel is mijn vijand…

Het stadshart is haast dichtgeslibd. Wensen drommen op het trottoir langs etalages stikvol koopbaar. In geslepen banen sluizen trams verlangens door, bij vlagen gierend, bellend. Auto's horten dampend door het steedse heen, zebra's over tussen citybags loodzwaar van koopwaar. Reclames pressen ons de winkels in, het infarct van kassa'…

hij ziet me staan kijkt me aan kijkt weer weg hij loopt voorbij kijkt naar mij kijkt weer weg hij lacht naar mij ik wordt blij lach weer weg hij loopt door de gang dat maakt me bang hij is weg ik zal hem missen nooit vergissen in hoe hij was hij ziet me staan kijkt me aan kijkt weer weg hij loopt voorbij kijkt naar…

watervallen huilen slapeloze uren verzamelen die wakker worden bij de koffie geen trek om de dag te ontwarren…

Als ik omringd ben met mensen voel ik mij het meest alleen de herinneringen die jij achterliet zullen nooit zo verdwijnen hoe ik jou zag lijden weg zag kwijnen ik moest je laten gaan…

De leegte van de wereld zuigt mij in zich op. De cyclus ondoorbroken door de brute kracht. De zuiging en vernieling vullen elkaar aan. En zo wordt ook ik door de zuiging meegetrokken. In duizend stukjes gebroken tot er niks meer over is. Alles voor me een duister gat, alles achter me slechts herinnering.…

Een lege blik staart door de ruimte Groot houden wordt overleven Ondertussen ziet iedereen de moeite Ik trek, maak me zorgen, zorg Je laat me niet toe, keert af Samen gaat over in alleen Ik droom van de sprankel Die jou tot het mooiste jou maakt…

Een 70 km weg op Koninginnedag Op de oprit een geel kenteken Neo modern huis in kort gemaaid groen 4 schapen gaan door de barrière Een man frantic er achteraan Een kort moment Zo weer voorbij…

Tranen van verdriet stroomden over mijn wangen toen het leven haar verliet werd ik alleen maar banger de angst die drijft mij voort de angst om ook te gaan om te verdwijnen door de poort en te huilen naar de maan…

Liefde, liefde is als een roos. Prachtig maar met doornen als je niet oppast dan wordt je liefde ook meteen je dood dan spatten de bloeddruppels op de grond en maken de witte vloer in één keer rood.…

Een kaars verlicht mijn wereld niet, als die verzonken is in tranen, tranen van verdriet. Verdriet van alles,alles wat is geweest, alles wat niet meer terug zal komen, is nu alleen nog geest.…

Liggend in een glazen kist gevuld met angst en vragen... Wachtend op de bevrijding: zal mijn prins ooit (weer) komen?…

Nu weet ik weer waarom Waarom jij. Want jij, Jij bent niet gewoon jij Je bent een onderdeel van wij En ook ik behoor daartoe We vullen elkaar aan En doen gewoon wat in ons opkomt Want met niemand Met niets hoeven we Rekening te houden In ons eigen wereldje Ons mini-paradijsje Stiekem onbewoond En tegelijkertijd toch bewoond Door liefde…

De beste gaan eerst Maar waarom jij Waarom in hemelsnaam jij Ik zoek maar vind niets Enkel je sjaaltje Is het dat? Was het dat? Ben je nu niets meer? Nee Dat geloof ik niet Een deel van mijn hart Een deel van mijn gedachten En één van mijn dierbaarste Herinneringen Dat ben je Hopelijk ben je gelukkig Want dan pas mag je gaan En laat…

Het enige wat ik nu verlang is kunnen kiezen tussen altijd maar kiezen tussen Pluk een bloempje Kiezen...tussen Welk blaadje eerst? En als het laatste blaadje valt telt het steeltje dan ook nog mee?…

Trouwen is voor eeuwig en ik ik zeg graag ja maar wat dan na de eeuwigheid wat komt er dan daarna?…

Als ik een godin was Had ik de liefde geschapen Liefde en dorpen Daarna had ik jou ontwerpen Maar de liefde werd nul Werd leegte omdat ik door aan jou te denken Mezelf vergeten te ontwerpen had…

Niet alleen de sneeuw vlucht stiekem naar beneden mijn gedachten vloeien mee Even geen ellende geen verderf Alleen witte eenvoud Een veilig laagje bedekt de zorgen Bergt ze even op Even langer Voor altijd Witte eenvoud waakt Vergeet me niet...…

Soms vraag ik me af of een blad Al zwevend naar beneden Nog wel eens snakt naar lang geleden toen de boom hem nog lief had…

Het kind van de zon fluistert de sterren weg doet de maan verdwijnen bloost een wolkje laat de dag weer schijnen…

Steken in mijn hart ze omarmen me buiten me uit en maken me klein Steken in mijn hart omdat wij, jij en ik zullen zijn...…

Mijn honderd armen omvatten haar veilige haven en mijn duizenden nagels zijn zwart van het maanzand. Ik zie mijn zee. De branding in de vuurtoren, het ruisen mijn cocon van scharlaken zijde in de wind van eb. Ze waait buiten. adem. Mijn honderd woorden hielden haar. En ik voelde mij begrepen tot ik mijzelf op- sloot, tot mijn middel. Eerst…

We struinen door de duinen en ruines van vroege eeuwen. Welp mijzelf tot de leeuwen en strijk door de manen. Zacht verlaten ze stralend, tranend, het firnament waar geen feeksen zich onthouden tot zuiver ongetemd de zeven hemelenkoren zuiver zingen. Tot we bijna blijven kleven - heel even- aan de honing van grote beer. Er zijn meer…