Alle inzendingen van J.Bakx

Hoeveel schepen zal ik tellen Hoeveel dagen zal ik slijten Hoeveel strepen zal ik zetten Hoeveel stenen zal ik voelen Hoeveel bergen zal ik zien Hoeveel nachten zal ik slapen Hoeveel maskers zal ik dragen Hoeveel landkaarten zal ik lezen Hoeveel woorden zal ik vinden Hoeveel witregels zal ik zwijgen om te vinden?…

In de luwte van de duinen ontwaakt de zilte zee. In het zachte licht brengt ze haar golven naar het strand. Op deze laatste ochtend ben ik thuisgekomen en keer ik niet meer om.…

Je taal wil op grote voet zomaar en zonder meer van zich laten horen. Je taal heeft geen poot om op te staan maar gaat met opgepoetste verhalen aan de haal. Je taal gaat graag morsend met woorden op de loop in je knellende kinderschoenen. Taal is een afgebroken tak met onbeschreven blad waarop woorden niet landen. Taal reist ontheemd…

Hij bekijkt de foto met het luie timmermansoog. Zijn lichaam werpt een lange schaduw over het portret. Met de handen betast hij het landschap van haar gelaat. Ik weet niet wie ze is toch ken ik haar van een leven dat ik niet leefde. Ik verpakte het in schuurpapier. De diepte van de stille nacht knaagt aan mijn onvoltooide leven.…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

Ze zeiden: wij hebben een cirkel getrokken rond jouw huis. Zo lang je maar binnen de cirkel blijft, beschermen we jou tegen het kwaad. We hebben het beste met je voor. Zij dacht: uit deernis snijden ze me onder felle lampen tot op het bot. Mijn hart heeft haastig geleerd en zich ingemetseld achter een muur. Lang, zo lang geleden.…

De uren waarin ik zonder antwoorden leefde deuren op een kier liet staan tederheid vleugels gaf ziel kon blazen in de dood. De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield…

In deze uitgestorven kustplaats vastgenageld in het zand zie ik hoe je ongenaakbare met roest bedekte lijf de beukende golfslagen onverstoorbaar incasseert. Het tandenknarsen van de tijd het wassende water de tartende zeewind weten niet van wijken ze maken je gestaalde hoofd koppen kleiner. Een albatros landt zwijgend op je hoofd. Niets…

op dit papier te midden van zwijgend wit en onwillige woorden moet ik blijven. in dit verstomde zwijgen waar beelden taai verkleven op de punt van mijn tong zal ik huizen. binnen deze papieren grenzen waar aaneengeregen zinnen zich zachter verzetten wil ik wonen.…

Een smeltend hart van ijs hoor of zie je niet. Je voelt het wel: de druppels die zich traag en weifelend overleveren aan de zwaartekracht. Het hart is onveranderlijk van vorm en in slag. Het smeltend hart van ijs is een ander verhaal: het wordt groter, klopt zachter en zet de deuren open.…

tot gisteren was hij in de wereld monddood voer hij over oceanen blind doolde hij door woestijnen doof worstelde hij zich door regenwouden met brokstukken in zijn handen aan de rand van de wereld hoorde hij het laatste lied hij wachtte niet op het eind.…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd roerloos stil. We wachten niet langer.…

Met het stillen van de tijd trekken de stormen een streep door vast en zeker. Ze susten zichzelf in slaap. Denk niet aan de beroering van het zoete, zachte gras. Kijk niet over de schouder naar de oude eucalyptus boom. In een smalle straat van glas keert mijn buiten niet naar binnen. Geen weg terug en niets te verliezen: ik ben wat je…

Ik ben op weg naar vroeger om de kilte in mijn hart te bestrijden. Hier heb je vleugels, zei mijn vader. Vlieg niet te hoog, vlieg niet te laag, riep hij toen ik vliegend voorbij fladderde. Buiten de hoge heggen gaat de wereld verder. Ik wil alleen horen hoe jij naar me riep: volg de vogels, volg de vogels. Dolend in mijn dwaaltuin verlang…

Uit de gescheurde rotsen druppelt het water Dat sprookjesachtige cirkels vormt In het meertje dat ons spiegelend glad Uitnodigt om die aanlokkelijke glasplaat Aan te raken en de voeten er op te zetten Met de belofte dat een nog geheimzinnigere wereld Op ons wacht Wagen we ons op die betoverende spiegel Of raken we het ijs niet aan Omdat onze…

Daar ligt ze. Een nieuwe prinses, gevonden in een nieuw Egyptisch graf. Nooit heeft iemand van haar gehoord. Dochter van een onbekende koning en zijn geliefde. Ingebed in raadsels en eeuwige slaap Een onderaards mysterie voor zolang als het duurt. Ik weet het. Archeologen moeten graven, opgraven, uitgraven en doorgraven. Met houwelen, spades…

Met de laatste pont varen ze naar het kleine eiland: de jongen en de man. Onbekenden van elkaar. De jongen kijkt naar hem - zo nu en dan - De man staart niets ontziend in de verte. Op het eiland in dezelfde ruimte onwetend van elkaar: de jongen en de man. Met dichtgeknepen ogen klemt hij zijn handen op de oren. De jongen in het hokje…

Aan de keukentafel -het is drie uur in de nacht - peins ik over nachtwerk, korte nachten en vroeg opstaan. Het duurt een winterslaap lang voordat de zomertijd op haar tenen binnenschrijdt. De zomertijd - mijn zonnetijd - is goed voor me maar komt altijd te laat…

Jacoba zong op klaarlichte dag Haar herfstlied. Ze bracht het laatste offer. In haar verwaaide dromen Had ze het gezien Ze was de droomgetuige van De rode sneeuw in december Ze heeft het aan niemand verteld…

In de uitgestorven Japanse winkelstraten van Fukushima scharrelt een struisvogel - moederziel alleen - het schaarse voedsel bij elkaar. Hij heeft weinig voedsel nodig om te kunnen groeien deze mascotte van de kerncentrale. Zoals kernenergie wordt opgewekt met slechts een klein beetje uranium. Verderop ligt een hond vastgeketend aan een deurknop…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

laat ik nog een keer de woorden ontbinden ze ontdoen van overvloed en maskerade ze uitkleden tot het bot laat ik nog een keer de woorden ontmoeten in hun naakte bestaan…

de voetafdrukken die ik achterlaat in het zand zijn een kort bestaan beschoren ik draai me even om en als ik ergens anders ben blaast de wind of spoelt de regen de sporen van mijn aanwezigheid weg ik ben er nooit geweest wie ik was of wie ik ben als ik al bestond dwarrelt dwaas in de ruimte…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

boven het golvende korenveld scheren kraaien krassend door de stilte wolken pakken zich samen als een buffer zij zullen de gezanten van het onheil weren als de stilte voor de storm is geluwd hameren hagelstenen op de halmen geknakt leggen ze zich op de aarde neer kind noch kraai in velden of wegen…

we passeerden grenzen steeds weer onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen…

onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen we het glas niet alleen de tranen…

Onzichtbare Shin, soms legde je moeder haar handen op haar buik. Je woonde in haar lichaam, een onverbrekelijke verbintenis. Er waren zeldzame, tedere momenten waarop ze je in stille koestering droeg. Haar handen streelden je en geen mens of hel heeft dat kunnen verhinderen Kleine Shin, je werd in ijzige kilte werd geboren. Verdreven uit de…

op hoge poten verlaten herinnering en verwachting de werkelijkheid mijn troebele, immer aanwezigen verdringen elkaar buitelend in de coulissen klaar om me naar alweer een ander doolhof te leiden om beurten klaren ze de klus vergelijking en voorstelling staan te trappelen en werpen zich in de strijd met zwier leiden ze me om de tuin de niet gekende…