Alle inzendingen van J.Bakx

in de loop van vele vervagende jaren raakte ik je kwijt in een duistere uithoek van mijn lichaam klonteren weggeëbde opeengehoopte herinneringen samen tot een amorfe massa zoals vergeelde foto's in een kille kelder gepropt in uiteengevallen vergeten kartonnen dozen zich gekruld en gescheurd een weg naar buiten wurmen waar de hongerige…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

hij is vaak als eerste wakker te druk om in de rij te staan de angst geen tijd om te wachten laf sta ik in de rij voor de decimage de angst hij telt voor tien…

een Hemelgod slingerde uit het niets een bliksemschicht op zijn neerwaartse weg naar jou Erebos omringde de nacht met dichte nevels aan de randen van de aarde langzaam vulde hij de duisternis houd ons vast Morpheus in deze serene laatste nacht mijn liefste ik druk je aan mijn hart ik omhels je duizend maal en Hypnos smelt…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

de kleine blije jongen verdwijnt samen met zijn onbevangenheid uit het zicht geluidloos roept hij: kijk! Ik ben hier hij zwaait met zware armen hij komt niet thuis van de een naar de ander en het onstilbare verlangen om te verdwijnen in het licht van zijn dromen een bootje vaart voorbij onder de schemerlamp leest een mannetje een…

in deze eindeloze vlakte waar tekens door het luchtruim zweven totdat zwaartekracht hen op de knieën dwingt en ze samensmelten tot een ongenaakbaar fort in deze vlakte zonder begin of einde waar het laaiend wit onverbiddelijk op poorten beukt totdat de storm uitgeput gaat liggen en ik mijn oren niet langer verborgen houd in deze eindeloze…

de foto een vastgelegde momentopname uitgekozen voor een gelijmde plek in het album elk van ons wrikt zich los van het gestolde gezin om het met eigen ogen te zien we kunnen elkaar niet vinden in dat licht de tijd en die ruimte zoveel werkelijkheden waarheden en zoveel wijzen van begrijpen in één afdruk…

ik wilde de ijzige kilte trotseren de dag van de nacht onderscheiden en het vuur van het ijs ik wilde mijn onwetendheid te lijf gaan alle kleuren zien en horen de zilte tranen proeven ik wilde dat de stilte peilloos was en alles kon vervangen: het bittere zout en het zachte zoet…

fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

herinner jij je onze wereld binnen de wereld nog? mijn geboorte met je herhaalde naam na je vroege dood? de lege plek die we innamen in de schaduw van elkaar? herinner jij je nog dat we samen zowel verschenen als verdwenen? onvoltooide kinderlevens wiegend op een dunne tak onze wereld binnen de wereld…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

we keken vanaf de duintop naar je uit schip op ruwe golven even verscheen je om opnieuw te verdwijnen we zagen je dansen op de vulkaan het vuur stuwde je naar ongekende hoogten even was je er totdat een krater je verslond we zien je roerloos liggen hart en hoofd in rust nooit meer verdwijnen voor altijd ben je…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

de zoektocht naar een vader is een lange weg die langs ravijnen scheert de reis is een mengsel van wervelende verlangens en onvervulde vragen de dooltocht door een landschap van zwarte gaten waarin tijd en ruimte verzwelgen het is de queeste naar een brug die verbindt met de afwezige het gemiste hoe vindt men een…

papa, we leren hoe we verliezen omsmeden in overwinning hoe we verdriet kunnen kneden tot het vreugde wordt we ruiken nog altijd de geur van kruiden en jasmijn we horen nog altijd de duiven koeren op het plein papa, we leren om onze tranen hun weg te laten gaan we komen thuis, papa…

een man dichtbij de waterkant het roerloze water het beladen hoofd verder niets een man dichtbij de waterkant niet verder…

vastgezeten in een kooi van ijzer voortbewegend over lange, strakke banen vergezeld door illusie, weter van waar-en-daar-naar-toe glas en blik verdwalend in een onwerkelijk landschap waar niet op me wordt gewacht droefheid sijpelt gestaag in mijn hart als illusie laf de benen neemt.…

in de avondschemering zie ik de dunne handen haar porseleinen gelaat het onaangeroerde glas de ziel klopt aan bij het sterke hart dat zich niet gewonnen geeft in het uur van de wolf dwaalt mijn hoofd af naar de waan en de werkelijkheid tot ze vervagen tot een dikke grijze brij in de ochtendschemering verbergt zich de duisternis…

argeloos loopt hij door het beeld ziet zijn glimlach per ongeluk vereeuwigd voor een vreemde met afgesneden oor en verdwenen schouder valt hij bijna uit de foto nu woont hij in een album voor altijd…

ga niet weg nu de klok de tijd in stukken slaat niet weggaan nu de nacht dode dromen ontvouwt ga niet weg nu de duisternis zijn eigen woning vond niet weggaan nu de feniks de ochtenddauw met de vuurdood bezegelt…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

jij en ik, we zingen samen een lied we kennen alle componenten na de solozang wacht ik op jou of jij op mij om in te vallen jij en ik, we weten wat we zelf moeten zingen maar ook wat de ander moet doen zoals het dansen van een tango waarin ieder zijn eigen passen kent en ook van de passen van de partner weet jij en ik, versmelten ons…

in de vooruitgeworpen schaduw van het afscheid zien we de grillige sporen die het leven trok het ondoordringbaar wit op de egale muur de breuken in de spiegel tegenover het bed op de flonkerende gordijnen van groen de roerloze pauwenogen van gestrande paradijsvogels de verkreukelde lijven die in tweezaamheid reizen onder de zachte…

ze draagt zijn woorden op de valreep van het leven soms zingt ze zwevend voorbij rondslingerende gedachten door een verrekijker zien ze de vervlogen jaren dapper weven ze een deken van wolkenkliekjes ze omfloerst het licht als zijn rusteloze ogen de duistere waarheid van de lange slaap willen weren ze zet de deur op een kier…

de zee neemt je zachte woorden mee voor altijd je woorden sterven niet ze blijven voor altijd op zee de golven dragen jouw herinneringen een trage reis in oneindige beweging…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…