Alle inzendingen van Joanan Rutgers

(voor Lucebert) Ik zie het lege pad, de keurige graven met hier en daar een oude bloem. De doodgraver rolt een sjekkie bij een pas gedolven graf. Hij fluit een wijsje zonder ritme of gevoel. Hij groet me alsof ik een feestpark betreed. Ik knik hem somber toe, zo doe ik dat met rouw en daarbij hij lijkt in trouwe dienst. Aarzelend…

( voor Gabrielle Roth ) Diep is de dans, magisch de muziek die zij ons aanreikt, vrij en gracieus als de adelaar, krachtig en vrolijk als een dolfijn, snel en lenig als een panter. In haar ogen zie ik de vlammen van Moeder Aarde, de passies uit de eeuwigheid. Haar slanke, wilde benen bewegen vurig op de dansvloer van zand en gras. Haar…

(voor Bob van Tiel) Blind en te broos zijn wij voor de ware vruchten van de geest, nieuwe heelallen doemen op in jouw onbevangen oogbollen van profetessen uit een ver, onzichtbaar gebied, blind ben ik, om te zien waar jij uit voortkomt, grens ik wellicht, maar kan niet spiegelen wat op zich te breekbaar is, te zacht, of het kan in stilte…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

(voor Jotie) Een lange nacht in Gent om een dode vriend te eren wat god wat een dwaasheid is maar de armen doet groeien in een slagveld met de duivels die verloren wordt opnieuw zoals hij openbaarde en ik een in memoriam er achterna uitvecht niet ver van Oudenaarde gedeeld in bloedende letters.…

Een witte nacht in Tiberias en langzaam glijdt de boot over het water, dat de kussen van de maan opvangt, als een droom die nooit herkenbaar wordt. Dank voor het stillen van de stormen in mijn hart, ik was verbrokkeld en vergaan, naar Tara afgereisd. Dank voor het wandelen op borsten, die zacht en warm zijn. Dank voor het stopzetten van…

Subtiele bewegingen over de zin van het verborgene ontstegen aan het aardse gewoel een Daphne in ballingschap verlicht de sombere valleien. Zij schildert met penselen van de eeuwige kleuren op het palet van God. Uit haar handen stroomt de balsem voor de kinderharten zij weert de angst uit schaduwen met dunne lijnen zoals orakels doen…

(voor Hans van Pinxteren) Het kleine dorp in de kleiwoestijn met de kronkelige sloten rond de sompige weilanden met hier en daar een rauwe boer. Als kind ging ik er naar de kleuterschool, in de pauze stootte iemand per ongeluk een hark in mijn kop, het litteken is nog zichtbaar boven mijn linkeroog. De wond in mijn hart ook, dat mijn vriendje…

( voor Johan Ram, vriend van Louis Couperus ) In de schaduw van de meester wachtte je tot de les was afgelopen, zodat je wandelen kon met hem, op geheime plekken in de bossen, nabij Den Haag en in de warmte van Italië. Elkaar omarmend als man en vrouw, voorzichtig kuste je zijn natte mond en met de hand streelde je zijn zachte buik, waarna…

Hij sliep in zijn zwarte kooi, waarvan de toppen, gouden bollen om te strelen, niet te breken en in zijn trillende hand tussen de wijs- en middelvinger de pen, waarmee hij zijn natte haren kamde, alvorens het licht te doven. Hij zocht voorbij het venster van zijn kamer naar een droom waar de pijn was opgebrand. Dat donker, iedere nacht opnieuw…

(voor Adriaan Venema) Contactarmoede is het leed dat men vandaag de dag ondergaat alsof het altijd zo is geweest, men knijpt de ogen toe, loerend door de spleten in het plafond, naar een wereld die zinspeelt op kil bedrog. Opgesloten en onzichtbaar lijden wij aan eenzaamheid, de trap naar boven en beneden opgetrokken uit angst en zalfbescherming…

Het rode droomhuis lacht mij toe als de rode haren van een beminde vrouw in het buitenland. Het pad in de bloeiende tuin is een rode loper, die aan het einde opklimt en vervloeit met het huis, het huis van rode aarde. Geschilderd in zijn laatste jaar lijkt het huis mij een voorschouw op de bloedige terugkeer naar de rose moederschoot de…

( voor Adriaan van Dis ) Adriaan, mijn zoon, wat kan een mens diep wegzinken in zijn ellende in zijn schrijfkamer, de zeewind giert door de holten in je hart, naar de bossen van Indië, waar ik mijzelf heb verhangen of ben jij het? Ja, mijn lijdzame disgenoot, trouwe viervoeter, nu ik je edele kop weer zie op die ordinaire kijkkast, vermoed…

Wie bewust geen vrede zag, liet oorlog blijven dat de droom vol brandnetels zat ben ik vergeten, niet hoe ik mocht rusten in een bad, al leek het meer op bloed, maar er dreven nergens lijken. Ik likte de laarzen van de eenvoud, waar het hart verdronken bleef binnen de afgesloten martelkamer. Schaamte voor de nabijheid van het lagere deel,…

n.a.v. 'Nadja' van André Breton Voorbij de Nôtre Dame... De klokken zijn gebroken en Quasimodo ligt verpletterd weg - zoals een ieder die geen liefde krijgt. De aarde wankelt als een dronken danser door de piste van vermaak. ...haar ogen zijn de oasen waar mijn hart in juicht om een hand die mij beroert een hand die mij bemint…

( voor Jeroen Brouwers ) De derwisj danst sierlijk door de ruimte, magie wil zijn en niet vervolgd worden. Zoals een donkere vrouw hem krankzinnig kan maken, zo is de dood een wervelstorm die aanhoudt. Jouw liefde voor de onderwatergrotten van de menselijke ziel is buigzaam als natte klei, een vloeiende golflijn van de Indische Oceaan.…

Het is gedaan de pijn doemt op ik zie de mensen voorbijglijden als vissen in een aquarium. Een kapster zit met haar dijen om een jongeman het strakke donker rond haar slanke benen en het haar van de jongeman van dezelfde kleur zwartgallig. In de gotische kamers van het Goudse stadhuis ontwaar ik een trollenfeest en in de priemende…

Als je wordt gegeten kruip je in de waan smaakvol te zijn. Ze slikken je door. Het speeksel rest waarmee ze je bespuwen.…

(voor Hubert Lampo) Volg de stenen op de oergrond en puur het vuur uit de stappen van het licht. Ik sliep met de vrouwen in jouw boeken en ik kwam weer aan. Droombeelden werden aangewakkerd en in het zand van mijn verleden vond ik magische sporen. Ik lachte naar het kind diep in mijn hart. De zon had zich verdeeld over het blauwe water en…

De lanen zullen uiteenspatten, de mieren zullen mij verdrijven, als de macht niet inperkt, als de wereld niet omdraait, zodat het sterrenstelsel mijn woning wordt, zodat ik kan dansen met de doden, in een trance die eeuwig duurt, voorbij de bomen die mijn stem bewaren, de bloemen die mijn hart verdelen, er is niets wat mijn verlangens…

Soms klimt haar geur heel rustig in de kamer dan denk ik - vreemd genoeg - nu wil ik dat wezen zijn of die herinnering maar er gebeurt weer niets alleen in mijn dromen glijd ik langs je lichaam als een slang in het duister dronken - stoned en giftig kan ik bijna breken want ik wil zo graag voor iemand engel zijn niet langer smachten…

( voor Simon Vinkenoog ) Hij wist zoveel, die drukke man, ik vraag me toch wel af of hij het zelf bevatten kon, maar toch, hij viel maar door, dat woeste water, bedolven raakte ik, bedolven, een lawine van invallen, uitvallen en muizevallen, gevuld met vette kaas, voor wie maar happen wilde, de ijzeren klem verbrijzelde je nek, maar goed…

(voor Herman de Coninck) Je schreef me ooit voor de grap dat ik als die prijs er zou bestaan zeer zeker de Prijs voor de Meeste en Langdurigste Inzendingen zou krijgen, maar dat je tot je grote spijt (was dat werkelijk?) wederom mijn gedichten niet kon opnemen in het NWT, d.w.z. de concurrentie was alweer sterker. Ik heb nog nooit zo gelachen…

Bij een belezen weduwe, na een barre tocht over de Alpen, zijn vervloeking weergalmt nog door de bergen ( Klotenmoeder! KutVerlaine! ), zonder geld en zonder hoop, rustte hij aan haar borst, de hunkerende borsten. Er brandde een zon in de straten, die hem week maakte en toen hij viel over de zoveelste steen, pakte zij hem beet, want ze zag voorbij…

( voor Ernest Hemingway ) Het gevaar tartend sliep hij in de muil van een leeuw, liet hij de stieren zijn bloed ruiken, beet hij de haaien in hun neus en gromde hij naar iedere vijand. Hij lachte de dood recht in het gezicht tijdens oorlogen in Spanje en Italië, bij de veldslag in zijn hart, die hij temperde met zuippartijen. Hij hield van…

( voor Federico Garcia Lorca ) Ik volg de Spaanse parfums rondom de vrouwen en ik kruip in het derde oog van Lorca en ik geniet van de innerlijke schoonheid in tijden van vernietiging en rampspoed. Het is altijd de man of vrouw in uniform, die onheil brengt, de gevoelloze wreedheid van kleingeestige superego's. De ware trots is zacht en teder…

(voor Lucebert) Ik zal je een engel wijzen een met gouden vleugels dubbele ogen en een mond vol rozen. Laat je bespatten beslaan als een paard rustig maar, beestje, straks ben je nieuw die manen van riet krijgen kleurige linten in de drinkbak champagne uit 1800 zeventig kussen op het hoofd van zwarte dons en ga maar liggen in een…

(voor Charles Bukowski) Alleen de geur van een ruige vrouw of de werking van een geleegde fles temde tijdelijk dit wilde paard, die schreef met de dood op de hielen. Je werd gemarteld en geboeid, een vermoord kind op de bodem van je ziel, maar als een ware boeienkoning schreef je de kwellingen van je af, tenminste, zover je krachten reikten…

(voor Marina Tsvetajeva) Ik ben van hoek naar hoek gelopen, ik heb iedere meter afgetast, ik heb zelfs geproefd van de modder, uren heb ik daar gestaan in een cirkel van witte kaarsen, verliefd op een vaal portret, dat ik bij me draag sinds mijn eigen eenzaamheid mij wurgde. Bitter waren de nachten dat ik droomde van haar stem, die danste…

(voor Gerrit Achterberg) De analyse voorbij streefde hij naar verlossing van het denkbaar ogenschijnlijke. Wroetend in zijn verleden haalde het noodlot hem in, hij werd de man die hij zocht en de zonde van de vaderen kwam ten uitvoer. Hij schiep zijn eigen wonden om het blauwe bloed dat verzwegen is door een laffe boer, vadereer boven dochterschande…