Netgedichten

netgedicht (nr. 27.974):

Zeester

(voor Bob van Tiel)

Blind en te broos zijn wij voor
de ware vruchten van de geest,
nieuwe heelallen doemen op in jouw
onbevangen oogbollen van profetessen
uit een ver, onzichtbaar gebied, blind
ben ik, om te zien waar jij uit voortkomt,
grens ik wellicht, maar kan niet spiegelen
wat op zich te breekbaar is, te zacht, of
het kan in stilte, als gebroken riet dat
rakelings door de wind geschud wordt. Het
is dus mogelijk om een te worden met je
beschermengelen, zoiets? Om tijdens
waanvoorstellingen te ontdekken dat de Kern,
voorbij is alle toverij, versmelt met het
Deerniswekkende Gelaat.

Ik hoor jou alsmaar roepen: Wij zijn
sterren in de zee! Maar jij bent het.
Tijdloze roeier in een oceaan van eenzaamheid,
walvis in Hollandse slootjes van bekrompenheid,
goede reus in een kwaadaardig poppenspel.