Netgedichten

netgedicht (nr. 28.343):

R.I.P.

( voor J.M.A. Biesheuvel )

Zijn biezen gepakt ligt hij vast met zijn hoofd
in de warme schoot van Eva, Adam spelend, is hij
dood of slaapt hij? Vermoedelijk houdt hij vakantie
in zijn achtertuin en houden de pillen hem eronder,
hoe hij ook zweert bij die noodzakelijke rotzooi,
ik mis hem, die slimme rakker, hij is deel van mijn
leefwereld, zonder zijn verhalen is Holland kaal en
gaan de Hollanders gebogen. Overal braken de poezen,
en zij die sterven doen dat met de naam 'Bies' op
de dunne poezelipjes. Prins Claus, ook al zo'n
pillenfreak, klaagde steen en been bij Bea constrictor
om een nieuw verhaal van Biesje. 'Brommer op zee!',
schreeuwen de symbiotische aasgierkindjes in de
schoolbanken. Te lui om zelf te schrijven. Troost je,
Maarten, de waanzin is alom. De wereldwijde moederborsten
zijn zo goed als leeggezogen. Natuurlijk, nieuwe melk ontstaat, maar niet voor jou. Maar helaas, het besef
wordt groter, ook zonder rouwkaart begrijp ik dat
wederom een zeer getalenteerde schrijver zichzelf naar
de barrebiesjes heeft geholpen. Nu snap ik waarom je
geen woorden meer hebt. Tot in de hemel, rare vogel,
liefheersbeestje, zwijgen is goud hé?