Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

de ochtend is al laat als hij spreekt voor eigen publiek de kamer kent nog een nachtelijke staat de bejaarde pendule is achtergrondmuziek toch start hij met goede morgen al jarenlang door niemand verstaan wel wordt de echo van deze geringe rede eeuwig in stilte geborgen daar heeft hij weet van stilaan…

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

de dag sliep geen licht kwam binnen ik rookte wel en toetsen bewogen even maar de ogen en het denken lieten mij in een baarmoeder zweven de viervoeter bewaakte op mijn borst ingeslopen hazenslaapjes die aan elkander waren geregen toen teneinde het wakkere zich aandiende scheen het zwart door mijn raam was het nog een late ochtend…

de dag is nog maagd terwijl ik toch door gisteren ben bevrucht het oorverdovend lawaai en mijn Bourgondische stijl worden langzaam in stilte gelucht nog 365 dagen te gaan met voornemens die slijten zo hoort het ook: waarom zou ik het genot verwijten je moet gedrag veranderen zeggen wijze mensen alles met mate zei een filosoof een…

mij werd de weg gevraagd ik wees met de wind mee tot de nacht mij wakker blies en ik in de richting doolde de hand van een verlichte duivel raakte mij aan en zette mij schaakmat op het veld van eer daar zweefden nog de zielen der laatste dagen door verstillend lawaai voortgetrokken zij treurden om het gemiste aardse jaar zelfs de dood…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen ontleen de huidige zin aan het heden dat mijn gevoel alleen met de thans aanwezige ervaring kan stillen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, daar de ziel dat vraagt, mij aan de werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven…

* onder de oude middeleeuwse toren sta ik even stil als de bejaarde slag het Angelus laat horen * zij is een roepende over winterse velden met statige galm zonder dat men haar nog ziet als hemelse bruid * gedragen door een stenen verleden en echoënde psalmen, naar verluidt * maar…

soms word je dood verklaard ongezien en woordeloos nog eer men is opgebaard of niets dan goeds ontbreekt bij de lege inhoud van een symbolische kist het leven blijkt dan ijzig broos en de naastenliefde ja, die getuigt van een dikke mist…

de oude Eusebius met haar imposante pilasters midden in de stad aan de IJssel van de eeuwenoude koek heeft geen weet dat een Bourgondiër op koorhoogte net om de hoek in een middeleeuws gewelf zich vergrijpt aan de borsten van de Dame Blanche uitdagend gekleed met warme chocolade: hij gaf haar geen enkele kans tegenover hem weet…

als een ziel zich aan de winter schenkt is dat slechts schijn als zij even onzichtbaar wenkt lijkt het sterven doch ze draagt in duisternis dolende pijn…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

mijn hoofd is niet ovaal, haast vierkant van nature daarin die grote bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer…

wat rijmt stilte toch vaak op schaduw ook al hebben ze onze taal niet gemeen of storm die weet heeft van mijn luwte terwijl ik wolken beeldhouw uit steen zo adem ik grijs naar binnen ervaar de heerlijke smaak van genadeloos vergif ook al heb ik vaak verloren het kleurt toch de geur van overwinnen zo kan ik ook borsten…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…

de betrokken mist ontsnapt aan het grijs van mijn brein hangt nu in nevel boven de oude schuren van de buurt het vermoedt een grauw landschap in de country nabij Sussax en sleept mijn herinneringen door de asgrauwe wereld van amper dertig minuten opgewarmd met een eerste Senseo regulair hij wil niet mijn jochie snuffelt wel…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

ik herken in mij zijn habitus niet zijn meesterschap springt bij mij in beeld maar de overwaarde wanneer hij over zichzelf sprak en het andere kleurde naar diens eigen aard juist hij geworteld in bruin en Jodenster droeg de oorlog een leven lang in hart en nieren hij versloeg de eigen tegenstand erkende in zichzelf de zwarte…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die hersft huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt…

sonder siene lippe tu beweghe seght die heremiete mie: ghie bin unne frieje mins nie sonder sorghe ende piene losghaone kenne ep so floete sie drieft op unne freemde ghetieje unne ghebet gheliecke ghinn ent ut draoght saote da skient tu sterfe bie noghte of wort aldore geskoont in eensaome voghte hore togh daor in 't lofe unne noghtegaole…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar in mijn wezen gekerfd opdat zij blijft dat wil ik ook tot mijn hart een glimlach erft…

je gaat niet zomaar als je wordt bemind bij een glimlach van een geliefde en sprekende ogen van een kind soms blijkt de aarde te groot of de hemel eindeloos ver weg een ziel is dan in diepe nood het gevoel geestesdood denken kent heg noch steg je gaat niet zomaar als missen huilt in het donker waarin de zon is verdronken…

een boom de boom boetseren met gevoel is scheppen door zijn hand of soms teder de bast kussen het is kunstig wat ik bedoel door bezieling overmand daar zijn aard innig met de natuur is verbonden wordt hij telkens door liefde voor rijzige stammen naar wat hout gezonden aan de man van de zon wordt alsmaar gevraagd het…

Het gaat om de mens..... het licht zag hij elders maar zijn wortels groeien in Rooise aarde pas echt hier ervaart hij wat een dorp kan zijn men raakt er aan een grote familie gehecht begiftigd met talent bloeit hij hier volledig op gedreven en met een dosis humor bouwt hij aan nieuwe bruggen bijna naar iedereen "het gaat immers…

(infrarood fotografie) Life is all about warmth achter de kleuren van zijn creaties schuilt een wereld van warmte en koude meetbaar door trilling van licht verbeelden een verscheidenheid aan sterkte van hetgeen wordt waargenomen en zodanig aan energiegebruik kan worden toegedicht hij, die waarneemt…

Magic realism zijn broedplaats is een gesloten roze lotusbloem een atelier vol pure scheppingsdrang waarin ook kleurrijke etalagepoppen ruimte delen met zijn geliefde nar op de eerste rang tezamen met grootse speeltuigen maakt het dit tot een Hof van Heden voorzien van majestueuze mengpanelen om fantasierijke beelden te verwekken…

Non recuso laborem het kapelletje van Martinus aan het Everse Akkerpad draagt de spreuk "ik ga geen uitdaging uit de weg" aldaar ontmoet ik een herschepper van eerdere culturen die zijn verdwaald in de grond maar mede met zijn spiedende blik en een bevlogen verlangen legt hij nieuwe maagdelijkheid bloot of…

De troubadour bijna woont hij aan zijn wetering maar enige stappen verwijderd van de stromende Dommel in ons weidse dorp geaard en door genen getalenteerd musiceert hij zijn stijl in eigen stiel vertaalt als echte bourgondiër de gevoelens van ons mensen nog bekend met boerenkiel over vanouds en heden in zang en dialect eigen…

Violoncello in triniteit met de rechterhand en volle rust in schouder en arm beademt zij met haar stok het snarenquartet dat zich tussen hals en staart uitstrekt is zij op zoek als begaafde ziel in een voortdurende ontdekkingsreis naar innige afstemming met haar gezel die zij haast omarmt, met genegenheid blijkt wel…