lijken uit de kast (duogedicht)

ze tilden zichzelf uit bed
met gestrekte benen
iedere morgen weer
werd gezocht naar
ogen zonder spijlen

wind rook naar de kamer
en een enkel wisseldeken

nog immer waait
hij over nachten en jaren heen
met schimmen, zo dichtbij als gister
aldoor slijpen zij dromen
in halfzijdigen
wrijven tussen hart en steen

eens als de adem zich vernedert
zal wellicht bevrijding komen

de kinderen, soms niet meer
dan een wimper van waarheid
van een oorlog die donker blijft
in een waterloze kast
vervloekt tot angst en felle strijd

geklemd tussen het klapwieken
en een pijn als ijzeren bast




*opgedragen aan Rob Spronk

lijken uit de kast

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 11 stemmen 233