Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

onder mijn hemel van grijze haren; zij kennen nog lengte soms tot schouderhoogte naargelang het gemoed deze snaren bespeelt doch als maar meer naar ijle dikte neigen waar inhammen bij voortduring ruimte scheppen voor het schemeren in schaduw onder dit dak van toenemende jaren ligt het klooster met beelden vol gevuld en resten van…

op de klok gelijk wentelt zij naakt gespreid in het hete rulle zand ondanks de hoge factor raakt het vlees in no time verbrand en ik, ik lik het zout van mijn lippen na een dagje digitaal knippen…

ik traande de wereld tot stilstand voeten kleefden aan zand en mieren toen ik de waas zag van gras in groen gespreid door wimpers henen langs randen van ogende bossen en ik gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot…

moet ik wachten, mijn ziel, totdat het hart uiteenbarst en het bloed aan adem zuigt of dat ik verstik in een laatste grote zucht waarna mijn ongesloten ogen de ruimte verkennen zonder dat ze jou nog werkelijk zien dien ik eerder te sterven om jouw eeuwigheid, onzichtbaar, te mogen erven wie is het dan die ik dien…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

onder heiligheid van schijn kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt…

zij vinden afzonderlijk dan wel te samen hun weg over met ivoor beklede naast elkaar gelegen zwarte of witte toetsen die buigend bewegen voor mijn tien vingers in gelid doch vaker in een sprekende verhouding uitgespreid de klavieren poetsen op weg naar een kleurige klank om de verwachting na te bootsen die in een ritmiek van noten…

als de merel bij het heengaan van de dag de avondwake fluit word ik stil en de nacht mijn bruid…

als ik jou of jou zie zoals ik denk die je bent je toelach en spreek over je mooie zijden bedreig ik je dan of vertel ik dat wat je hart verwent voel je dan wel dat ik slechts aardig wil zijn maar enig bezit wil vermijden als ik jou of jou even op een troon zet aan mijn hof wees dan niet bevreesd ik bewierook je ziel soms gewoon…

* ik herken die mens in jouw lach zij stierf eerder dan ik zag **…

op wuivers van een groene vlinder spreid ik de armen wijd zucht mee van blad op tak in de tuin naar ginder waar een welriekende serafijnenstruik dromen verwent met zoet en eeuwig licht om nog meer boezemgeur te verstuiven aan dansende zielen waaraan vedergewicht is toegedicht…

zeilen gaven een hemel aan het podium in een ruimte van lucht waar stoelen leegte kenden daarboven vaak de ouden van de dag die nu en dan de ogen naar de aarde wendden beneden zat toekomst geringd met gerucht in het gras lyrische zielen afzonderlijk bij elkaar bij het buffet leek het even een gemengd ras…

vandaag juich ik. ik juich u toe hoera hoera hoera driemaal hoera zo vaak doe ik dat niet hoort niet bij de denkende mens of ernstige dichters gelijk u allen die kennen het leed der aarde vreugde is een afwijking alleen in andermans lens nog een keer een drievoudig gejubel voor de lezer die gij zijt u leve lang zo lang te lang misschien…

zo laat nog in de avond zeker deze dag nadert zijn einde prevelt mijn stem onderwijl het gebed van wat was over vandaag dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven en verguld een balsem van rust stilte rond de ziel al raak ik door de jaren immer…

ik woon in het park der geestelijke onnozelheid mij ontgaat niets en alles maar ik word gestuurd of wellicht om de tuin geleid het stroomt over voor mijn ogen en lijk kunstig door de werkelijkheid bedrogen ik vul dus geen zakken met zand en schuif gewoon op met de ademende vloed; ik laat me de eb ontnemen daar sluit ik de…

onze Vier die in de Vijf zijt uw Vier worde geheiligd uw Vijf kome uw Vier geschiede op Vier als in de Vijf geef ons heden onze dagelijkse Vier en Vijf en vergeef ons onze Zes zoals ook wij anderen hun Zeven vergeven en leid ons niet naar de Acht maar verlos ons van de Negen want van u is de Tien de Negen de Acht de…

zo zoek ik vaker en nog dieper zie dan ogen zoek lippen verwacht handen met tedere vingers verlang naar een zachte blik van troostend raken ik ontwaar echter holle stengels die tonen van stilte zwijgen…

als oprechtheid halfstok wordt gehesen lijkt vertrouwen dood ieder woord ieder gebaar iedere stilte heeft aan oorspronkelijkheid ingeboet, het delen is vermoord of zal het zijn als rouwen, opstandige eenzaamheid, woede bouwen tranen die slijten aan hoop, eindeloos, in nog ongewenste dagen blijven zij schaduwrijk doch ongewijd…

* wie denkt dat liefde enkel lente kent drijft op het gevoel dat een droom verwent het bestaan verhaalt van geboorte en afscheid maar uiteindelijk wordt leven door liefde verleid *…

nog eenmaal kijk ik om en zie mezelf daar staan onopvallend gelijk ieder ander zichtbaar in gedachten opgegaan denk ik daar wel gaat nu door me heen sluit daar wel de ogen hoor enkel geluiden van een vroege vogel maar mijn rug is gebogen alsof een boom mij verzwaart denk ik daar wel of wordt mijn lijf in het verleden bewaard…

vandaag doe ik mijn best oprechte poëzie te schrijven het ligt niet echt in mijn handen slechts goden bepalen of mijn verzen ten einde in lyrische zin aan uw superbe ziel zullen beklijven die zo met waarden en normen van de letterorde is begaan en zij, strofisch als gezegd, in uw edele gemoed wensen te landen ik spreek thans…

er zijn steeds meer dagen waar waarheid zich gedraagt als een dief in de nacht en inzicht wordt meegenomen als diepgang wordt gevraagd maar de geest ongrijpbaar wordt geacht; als door een troebele leegte lijkt belaagd vaker dan ik nachten leen ontgaan mij de raakvlakken op de cirkel om me heen het lijken zwarte wakken die het…

ik ben ook maar een mens zo sterk en kwetsbaar kwetsbaar sterk balancerend op de grens van geven en ontvangen ontvangend incasseren hartgrondig geven soms dood en doodlevend vaak door ik weet niet wat gedreven hij die zegt je bent mooi of hoi, jij ja, die jij het wordt in mijn hart geweven als je hoofd in een eeuwig…

alom mij heen bestaat al jaren een Cordon Sanitaire cellen waarin rollen veelal grijs getint of zo de gezetene bemint zacht en lieflijk bedrukt, nadat de stoelgang is gelukt, het strijken ondersteunt soms in vaart, met haastige spoed doch vaak, zo niet steeds meer, nadat er eerst hortend en stotend lijfelijk…

een kwelgeest vecht met mij in een doodlopende straat die het waarom steeds dieper uitholt zodat mijn denken het gebroken wezen niet verstaat en in het hart lijkt de hoop gedoofd, wordt vreugde gelaakt de dag weet zich al jaren van vrijheid beroofd (fictief)…

uit de struik met eeuwige bloemen vol van kleur en zachte geuren waar engelen tijdloos aan alle zijden de Onzichtbare bekoren wordt met liefdevolle zorg, nog zonder een uitgesproken naam, de Oermaagd geboren…

het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik ook aanraakbaar met handen maar dan zo gering van lijf zo ben ik ook ja, de voeten geaard maar de geest onpeilbaar diep ze kan nochtans leeg zijn of gestuurd worden door een bovennatuurlijk brein ik voel leven op weg naar de dood zie de zon in mist ervaar ijs in…

door de ogen van die dichter zie ik weer even een kind woorden vloeien ogen boeien de lippen juichen het spel van spellen wordt ontwapenend en luid bemind…

soms is licht verder dan de dag van morgen en lijkt hoop begraven in het rulle zand het rad van avontuur draait alleen op een angstige verwachting weet van geen stoppen is durend heet van vuur opnieuw bevallen in het leven laat eeuwigheid voelen ook al sta je dan niet alleen vaak is niets moeilijker te begrijpen dan wat…

oranje feestte fel in blauw toen de schaduw zich mateloos aan levens klampte langzaam verkleurde mijn gevoel in ongeloof en werd ik ziende blind toen een werkelijkheid met lijven smeet en traag de waarheid in mijn geheugen stampte de menigte bleek een machteloos kind…