Vol van genade

onder een levensboog met goudblinkende trompetten
staat met wijd gespreide armen gekleed in een laken vol witte rozetten
de Beminnelijke Maagd, eeuwig verlicht door een fakkel in elke hand
het is haar gelukt een verzonken hek te openen aan de hemelrand


zij strijkt met warme honing over een zwartgeblakerde ziel
en bevrucht opnieuw de zin die reeds vroeg in duisternis verviel
daar de aarde verwoestend had huisgehouden in het engelenkind
middels de duivelse geest die enkel de eigen adem bemint


eer het gras op wortels kan duiden, storten ruïnes nog duizendmaal in
en snijdt het zwaard in gebalsemde fundamenten van pijn en hellegewin
doch allengs in voortgang en licht verval voedt het zoet een teder gevoel
zodat niet de dood victorie kraait maar het leven zichzelf herkent als doel

genezen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 17 stemmen 864