Netgedichten

netgedicht (nr. 27.082):

Als een troost zoekt

ik traande de
wereld tot stilstand
voeten kleefden
aan zand en mieren

toen ik de waas zag van gras
in groen gespreid
door wimpers henen

langs randen van ogende bossen
en ik
gedachten moest vangen
in volgorde van ruimte en
gevoel

de benen stramden
terwijl ribben deden schudden
en de buik jaagde
achter diepten
leegblazend tot aan keel en ogen

ik traande de
wereld tot staande
en voelde de reikende hand
zo veraf dichtbij

mijn hart dat bonsde
trommels vol van
weeïge vochtgeluiden

zij deden mij zijgen
om te aarden
zoekend naar herstellende
en troostende waarden

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 15 juli 2009

Geplaatst in de categorie: emoties

troost

4.0 met 39 stemmen

1.163

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Hilly N, 16 jaar geleden

Een bijzonder mooi gedicht!

Quicksilver, 16 jaar geleden

In bewondering gelezen, dit gedicht maakt mij klein en stil!

nonna, 16 jaar geleden

Werp je in de armen van Mahimata,patrones van het moederschap,drager van ál het leven in haar schoot,die zij voedt en ondersteund,en opbergt als het vergaat.
Laat je troosten door haar, moeder der moeders, die zelfs de hemel draagt.
De natuur biedt troost, als je er maar voor open staat. Een pareltje!

windwhisper, 16 jaar geleden

Een gedicht om te omarmen.

Hanny, 16 jaar geleden

Prachtig beschreven hoe hier de vertwijfeling en het verdriet toeslaat tot je niet verder kan en je heil zoekt bij moeder aarde.

Ludy, 16 jaar geleden

Waar wij stil kunnen staan bij moeder aarde, krijgt leven meer dimensie en waarde. Top dit!

elze, 16 jaar geleden

Het lijkt of er iemand te diep in het glaasje heeft gekeken. Schitterend.

Geef je reactie op deze inzending: