Alle inzendingen van Julius

De ochtend draagt het gewicht zoals het immers dagelijks doet het is tegengesteld gespiegeld aan ‘t voorgaand avondrood Het voelt dan doorgaans in evenwicht, ik durf zelfs te zeggen in geurig zoet waar een kaars mijn horizon verlicht en de gedachte niets meer moet Zo tel ik mijn dagen door zoek soms naar de bedoeling waar staat het…

bijna ga ik of ben ik al weg nee, zoals ik zeg er is nog een reis te gaan langer dan de lange lindelaan het is meer vliegen over bomen geen oceanen, doch brede stromen wel te verstaan op weg naar de andere taal de mooiste maar niet te verstaan dat is een dubbel verhaal merk ik al doende ik schrijf mezelf weg de toekomst in, die ook achter…

Zwart ontleent zijn kracht aan een duistere macht Het ontbreken van helder licht heeft mij naar binnen gericht De avond is zeer nabij de geest van de nacht aan zijn zij…

veroordeeld tot inzicht is mijn tijd van heden, plots is er een grens gemarkeerd naartoe het verleden ik denk nog aan het dakterras zo dicht en nabij jouw sterven we teerden nog enkele keren op de bruine buil die wij aanbeden heb je het koud, vroeg je en gaf een verbeeldende warmte het hielp de kou van het moment buiten, en buiten onze…

soms heb je van die dagen nu meer dan bij vlagen dat zinnen om woorden vragen, ik word dan door de dag gedragen…

heeft u zich al ontworsteld aan de winterslaap met vaak onverwachte kwade dromen waarin wij toch meestal met ons ons internet- en schoolwerk gedisciplineerd klaar moesten komen en soms op de stoep konden zwaaien naar hij of zij op weg naar 't laatste perk behoorde u tot de groep van isolement en lange dagen, of de zachte helpende handen…

ik zag in jouw getekend gezicht ook de warmte die sprak,, aldoor de jaren heen verspreid over ieder die echt naar je keek en op je ziel was gericht ik zag ook de schreeuw doorheen een lach of het stil geween, je was krachtig en tegelijk weerloos week maar sterk was 't licht dat sprak als je getuigde, niet altijd in woorden te…

de gade van onze vorst heeft een hart voor poëzie. wat een verademing zogezeit immers de vragende man aan tafel had haar met een bundel verblijd. zij sprak en likte als het ware aan een slagroomwafel; dit had iets van intens bidden voor een stevige maaltijd maar de toon was al gezet, vóór de “alledaagse” diepgang enkele woorden van ’n…

ze komt, om de hoek, en hoopvol kijkend naar ’t spel van deze morgen, een meisje met de blije verwachting, nog in de ziel van een engel geborgen, vol van licht en natuurlijke achting ik zou haar willen troosten wanneer een dag haar zal bezeren of een schaduw voorbij schuift ja, ik zou trachten haar te beschermen als de nacht een lach verdrijft…

in mijn stem huis ik, draag daar d' intimiteit voor ieder die bereid is te horen wat ik fluister het is vaak zacht van aard zelden mooi, als ik zelf luister maar ruis verspreidt echter wijd en kluister ik klanken binnensmonds en botsen dan in volle vaart tegen 't buitenlicht ervaren dan een eigen leven in lijf en ziel door leegte…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

als ik de halve waarheid spreek is dat nog geen leugen enkel als ik niet zou deugen geraakt mijn geloofwaardigheid week als mijn geheugen hapert zo nu en dan is daarvoor niet altijd een enkele reden soms ben ik blij dat ik vergeetachtig ben, heb zo minder aan het verleden geleden. sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet…

afdrijven met een stroming die sterker is dan jij meegenomen worden op een reis waar vrijheid wordt ingeperkt door een alom dreigend virus, . maakt angstig, men raakt van de wijs en vraagt vaak ontkenning haar deel zelfs geweld komt opstandig van stal door boosheid uit een dieper dal . de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de…

zeker, een nieuwe hoop openbaart zich telkens weer in het voorjaar, of bij toeval bij een andere keer zoals nu, rond de kerst, terwijl we zijn opgehokt in een stal bergen hebben we beklommen en nog klim ik de weg omhoog het valt als mens niet mee, onze tomeloze levenszucht, heilzaam te verstommen, opdat ik maar 'n ongrijpbare overmacht…

Wetenschap! licht zonder warmte! Onverkwikkend! Onverblijdend! Gloort steeds heller uwe toortse, in het hoofd werpt gij de koortse, 't harte maakt gij koud en lijdend. Ach! waarom moet elke stap die het brein vooruitholt, op 't harte botsen als een schop, koude Wetenschap? O, 'k wil mij gaan koestren aan mildere stralen, mij…

als je vooruit kijkt, zie je de toekomst nu even donker gekleurd, geen vergezicht als je naar achteren ziet, bemerk je de zuchten van een aangeslagen bril; in dracht een zwaar of lichtgewicht kijk eens naar links of rechts daar beweegt iets op voeten kijk eens naar binnen en schep daar een wereld die dichter bij je ligt pak je vingers…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

het wordt weer stil om me heen of krimpt het buitengebied ook van binnen, in mijzelf heeft elke mens dat gemeen? zal het een verslavende vrijheid zijn die jou en mij verblindt, wil ik geen angst ervaren “het goede is mij immers welgezind” schreeuw ik om mezelf te bedaren toch nadert de schaduw nu snel hetgeen ik eigenlijk niet verkies…

eerst zondagavond dronk ik het hemels water weer liet druppels vallen op mijn tong ving ze op en droomde over fonteinen goh, wat was toch de laatste keer dat ik mijn handen uitstak, om op te vangen, dat hemels vocht dat de Dommel uit deed deinen waarop menig mond heeft gewacht en ik weer zweet behouden mocht ik dacht aan de komende nacht…

ik ga op vakantie in mijn hoofd langs al die kronkelige wegen zie ik stranden en kastelen ook is er mooi weer beloofd geld hoef ik niet te dragen en het vervoer is voor niets op tijd sluit ik mijn ogen en droom over mijn elektrofiets de accu laadt zich op zijn radius is beperkt dus blijf ik in mijn stoel het stopcontact doet zijn werk…

al wat ik schrijf met blauwe inkt blinkt maar voor kort het licht verdampt mijn woorden. geschreven in rood blijkt het de kleur van de lokkende dood de zon zal allengs ook deze letters vermoorden. het langst blijven mijn ongeschreven gedachten die kras ik zonder vocht op papier de vingers bespelen dan mijn ziel of luisteren naar mijn…

vandaag ben ik alleen, een dag met andere dagen gemeen ik zeg niet dat er dan een leegte is aan gedachten en verwachten is er geen gemis het zijn de pijlers, zij houden mij, met muziek erbij, op de been, en tracht ik boven mijzelf uit te stijgen in stilte, wandelend naast het water met aangrenzend groen laat mijn blik zich vullen al…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

hoe meer mensen sterven in deze dagen van isolement des te meer we gedachten erven van een duivelse dreigement fiere bomen vallen aldoor om kwetsbare blaren waaien weg vooral oud maar ook nog zo jong ze verworden tot as of zo men verkiest laten we ze achter bij de twee engelen met heg ik voel zelf ook een vrees van binnen wat is zekerheid…

vanavond trek ik mij weer terug in de nacht het kussen wacht .... smachtend zacht..... zijn het jouw vochtige lippen of eerder wat ganzendons met een hart dat vol is spring ik in het hemelbed, gevolgd door een bons het ledikant heeft het begeven ik had, zoals wel vaker, op het verkeerde paard gewed.…

ik dichtte de dag dicht dacht de dichter maar het licht werd lichter ik sloot derhalve de gordijnen en ik de ogen, de mijne zo zou er minder schijnen en de dag toch verdwijnen ook de mijne maar het beeld van verstrooing gooide roet in het eten ik keek in de tunnel van de virtuele beeldbuisglooing met in de hand de besturing (zou dat verslaving…

het gas werd gedoofd na miljoenen doden. de mensheid had zich weer moorddadig van zijn eer beroofd het kamp werd bevrijd, dat wel, maar nu nog, driekwart eeuw later heeft dat bij overlevenden. nooit tot een overwonnen innerlijke oorlog geleid "dit nooit meer" is de leuze maar op wereldniveau en soms dicht in de buurt maakt men nog steeds…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

mijn glazen dalen af naarmate ik haar ervaar en de zoete reuk mij bevangt als lokkend gebaar het witte zijde kleed omhult haar flets waarneembaar lijf waar een licht golvend gewelf zeker nog niet hangt, zover ik met fantasie daarop drijf de afstand valt weg ook al schept het naakte geen innig dichterbij ook niet als ik haar raak; een…