Alle inzendingen van Katty

Ze trekken voorbij in het gareel van de V-vorm en hun gekwaak maakt me herfstig blij. De zwaluwen zijn al een tijdje vertrokken, zij hebben de zomer niet kunnen lengen. Vandaag nog schijnt de zon maar stilaan meldt de herfst zich aan en bomen verliezen hun blaren. Ook dit seizoen brengt zijn vreugde want de herfstkoningin voelde plezier…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie. Ze zijn niet te vergelijken met de…

Ze luistert naar haar ziel terwijl ze zich verliest in klanken ronddwalend in de lichtende diepte van de nacht. Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer. Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk…

Zwijgend is de kracht van de stilte wanneer de wereld inslaapt ondergedompeld in fluweel-nachtelijk tapijt, en fluistering van schaduwen gevormde beelden in haar geest laat spreken en de droom de eenzaamheid gaat doorbreken. Tintelende vormen van zachte melodieën golven voorbij als diepe wateren, weggedoken in de holte van het verleden…

Stille eenvoud bedekte naaktheid breekt de broosheid van het witte kleed waarin de tere vrucht beschermd vertoeft ver weg van alle leed. Stil gezeten de tijd vergeten handen in zachte schoot gedachten zwevend tussen leven en dood. Pure schoonheid die in wachtende houding haar zuiverheid aan het oog ontbloot. Foto…

Langzaam zullen de nazomeringen zich ontplooien wanneer de regenbuien opgestoft in de dorre gronden de hardheid verzachten en de tere pit ontdoen van haar verdorven gekwetste muren... De witte kokosmelk sijpelt en voedt de gulzige lippen die te lang wachtten op de lauwe omarmende flauw smekende vloeistof om bevrijding weggestoken…

Moeizaam ademt moeder aarde haar korst kreunend, verzuchtend gebarsten als verdroogde lippen. Prevelend en fluisterend een zuchtje warme wind verdord blad dat troosteloos dwarrelend de ronding van de aarde vindt. De grond is verhit de zon verzengend heet druppels op gloeiend heet getinte huid geen water maar zoutig zweet. Loom wordt…

Zacht kamt de kersenrode sikkelmaan de rijpendgrane horizon en streelt de rode blos kerselaars. Terwijl de rozelaar zijn witte geur verspreidt en een lichte bries door mijn haren strijkt verstilt aan de kim het rijpend graan tot een lichtgouden deinend meer: het doek van de nacht valt neer.…

In naaktheid van schemering blinkende zweetdruppeltjes op verhitte huid tastende handen over heuvelland versmeltend verheven naar andere stand. Wegglijdend in ritmisch bewegen verdwijnend als pasgeboren jongeling in vochtig koesterende warmte. Prevelend bloedrode lippen vervagend uitdeinend in zachte woorden luisterend naar hijgend…

Knoestig staat de wilg aan de waterkant zijn voetenwortels stevig gegrond in de waterrand. Kleine mossengroepjes in verschillende kleuren groen hebben zich genesteld op zijn bomenbast. Tussen zijn worteltenen wriemelt het watermoer en verstopt in het riet een moedereend die haar kleintjes wast. Een kleurrijke vlinder fladdert tot op mijn…

Ik zie de schemering en ook de avondgloed, bewonder de kleurschakeringen in overvloed. Ik voel de zachtheid van de lucht nog voor ik mijn droomwereld in vlucht. Ik hoor elk geluidje, het gesjirp van de krekel, het gezoem van een mug, het gefladder van de vleermuis in de tuin rond mijn huis. Ik hoor geklater van het water door…

De regen weent mee het verdriet. De wolken-breuk was bulderend, zijn grootsheid die het leed verried. Kletterend elke druppel tegen de ruit: roepend, huilend kwamen de pijnbrokken eruit. Eenzaam en klein ineengedoken, keel dichtgesnoerd van niet mogen, rochelend van heel diep kwam het geluid: zo lang gekooid, geketende buit. Klauwend…

Vloeibaar in trage tred stromend, uitmondend in stroomdal, is de levensloop zoals vertakkingen van struik en boom getopt met bloesems die in lentetijd ontluiken en in druppels van tederheid traag over je wang glijden verstoppend de blos van verlegenheid. Onschuldig, tussen de plooien van tijd, in het vragen, dragend de scherven van…

Elke krater door één reuzenstap gemaakt maakt stinkende wonden en verandert geluk in haat, verterend het voelen het verlangend bedoelen vernietigend elk teder woord er is niets dat dan nog baat... Oorlog is slechts zelfverraad!…

Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn... En toch…

Hoe schilder ik de seizoenen met woorden? Hoe kleur ik het leven in melodie met akkoorden? Hoe zingt mijn hart de rijmen van vreugde en pijn rond verhalen... Wie was er toen die het hoorde? Hoe vertel ik verhalend de vragen van twijfel, de antwoorden over het hoe en waarom over het leven en de dood, over de bron waar alles begon?…

Hoe rijk zijn de woorden door namen benoemd verankerd aan gestolen momenten voorbijvliedend, verloren in tijd Want in de ruïne van 't verleden tussen brokkelend steen bloeit een witte wilde roos zo puur in 't heden met mossig donkergroen daaromheen. De veelheid der tijden is hier gelegeerd, samengesmolten zielen bezegeld en ongedeerd…

Ik sta op, Vrouw of Moeder. Nog wazig is de zachte dwang, het hoofd in dromen, één voet in de stroom des tijds. Geen tijd om te kneden, bedden opmaken, tafel dekken, afruimen, snel, efficient, soms smakeloos, afwas, zoemende disputen, kinderen, dieren voederen, winkelvlugte, één vrolijke noot, werken, koken, strijken, was, altijd…

Vermoeid zoekt de geest naar struktuur in chaos, de rode draad, die van goud moest zijn. Scherven bijeen rapend van wat is geweest, want de wijsheid van gisteren - zo veranderlijk - zou de Wijsheid niet zijn. 'k Wil evenaren, maar geraak verstikt in d' eenvoud van gedachten die niet willen klaren. Trillend als een espenblad bij…

Laat mij ziende voelen de geuren van jouw lichaam. Laat mij sprekend horen een deel van jouw bestaan. Laat mij voelend kijken naar elke stap die je zal gaan. Laat mij zien, spreken, voelen, horen nu mijn ogen, mijn mond, mijn handen nog tot mijn jeugd behoren, want later... later zijn het niet meer onze oude lijven die bekoren maar slechts…

Laat mij verdwijnen in het dieploze van afwezigheid, smachtend naar omarming van het blanke Zijn waarin de gevoeligheid van opkomende stormen de reden neerdondert - het willen weten waarom een brug te slaan wanneer slechts willloosheid heerst, verslagen door de macht der gewoonten, de wijze waarop het leven tot nu toe beloonde het lot in pure…

Het oppervlakkig zijn in 't denken sluipt verraderloos binnen. Energetisch futloos leeggezogen door herhaling van monotone levenszinnen. Zwalpend door de donkere, met kerstlicht verlichte straten van menselijke verontachtzaming verwijlend in lugubere havenkroegen van minachting. Walging over de haveloze schaamteloze kroegenwijven die…

Wanneer de wouden hun takken stil houden en de wolken gedachten dragen van vergetelheid wandel ik langs paden van tuinen, langs bosschages jeneverbes en dolle kervel, over heuvels met hyacinten waarvan de blaadjes gouden randen hebben in het vallen van het avondlicht, waar weelderig groeien de duizendguldenkruiden. Wolkenvelden gaan…

Verborgen achter de schaduwen van 't witte land lopen knarsende voeten in blinde sporen. Witte voetstappen vormen zachte kraters in het blanke aardekleed. Zuiver blinkend stil is de verenpracht. Sneeuwbomen vormen met grimmige takken lange witte lanenbogen. Gekleurde sneeuwdropparels hangen te glinsteren aan ijspegels, schitterend…

Ik ben op zoek naar 't innerlijk zwijgen de stilte, die geen woord meer vraagt het strelend zoenen dat mijn mond behaagt het in zonneschemer eindeloos verdwijnen. Verdieping in de geur van leed en lijf dobberend op oceanische rust reuzehand die warm mijn huid weer kust verstrengelde éénwording is buiten kijf. Witte duif in 't blinkend…

Die zalige, alles trotserende wind: voel hem, wandelend op het strand, wanneer hij je de zilte smaak van het water laat proeven en bij warmte en zon verkoeling brengt, wanneer hij zingend vanuit alle windstreken zijn verhalen vertelt en ondertussen de golven laat breken, wanneer hij vederlicht je huid komt zoenen of met rukwinden je…

Laat mij rakend zijn de buitenkant van jouw lijf afpellend elke laag van jouw bestaan. Grijpend de tederheid van hemels genot gespiegeld in de donkere ramen van jouw ziel. Omhelzend de tranen van een droomloos verleden, stervend in emotieloze explosie om herboren te worden in het heden.…

Turend naar de eindeloze verte waar ik mezelf soms in kan verliezen, het dromenland waar de stilte de rust markeert en het grenzeloze in het begrensde de wurggreep van de tijd ommekeert. Verdwijnend in antroposofisch stilzwijgen, doezelend, mijmerend kijkend naar het baldakijn, bedenkend hoe de wortels van het Zijn diep gegrond ineen…

Verlegen en broos sta ik in de rose ochtendgloed, m'n hart angstig, stil, schuchter openbloeiend als een witte roos, ademloos luisterend naar het lied van tedere liefde. Ogen zacht gesloten gedachten mijmerend mijn ziel reizend langs stralende regenbogen, zwevende gedachten vol schoonheid vlinderen in mijn hoofd het lijf nog…

"Laat mij mijn kinderlijke blijheid", sprak de dwaze, "want het is door deze kinderlijke (h)eerlijkheid dat ik niet verstrikt geraakte in het volwassen net met zijn dichtgesnoerde mazen." "Laat mij mijn onschuldig gebrabbel", sprak de dwaze, "want door deze onschuldigheid gooide ik mijn zienswijze over het leven voor jullie denken…