Netgedichten

netgedicht (nr. 30.665):

Wazig

Nog wazig
sta ik aan de rand
van dromenland naar werkelijkheid.

Eindeloos verzonken
in de diepte van het zijn,
golvend op het getij
van gisteren, nu, morgen:
vredig, rustig
voelt elke vezel van mijn wezen

Het willen blijven staan
het niet verder willen gaan
vasthoudend die diepe rust
van een innig samen zijn...

En toch...
met een zucht laat ik gaan
en stap over de rand van dromenland
naar het andere bestaan.