Gedachtengang
Vermoeid zoekt de geest
naar struktuur in chaos,
de rode draad,
die van goud moest zijn.
Scherven bijeen rapend
van wat is geweest,
want de wijsheid van gisteren
- zo veranderlijk -
zou de Wijsheid niet zijn.
'k Wil evenaren,
maar geraak verstikt
in d' eenvoud van gedachten
die niet willen klaren.
Trillend als een espenblad
bij elke stuwing van het hart
de tijdbom van het leven,
elk moment bewust
eenzelver opnieuw beleven.
Gedachten als een orkaan wervelend,
flitsend, bliksemend door het hoofd
van elke tederheid beroofd.
Bereikend de volle rijpheid
van volgroeide appel
"diepe schaamteloze blos"
Ragfijn spint het levensweb zijn weg
het mysterie volgend.
Geplaatst in de categorie: psychologie