Netgedichten

netgedicht (nr. 35.194):

Sprakeloosheid

Hoe broos zijn woorden,
gefluister boven het rumoer
van het ritmisch bewegend denken,
verdwijnend in ijlheid,
geleidelijk wegdeinend
met de voorbij tikkende tijd.

Hoe broos zijn de klanken
van uitgesproken woorden
vertalend de gemoedsrust
in de beleving van gedachteloze
eigen leven leidende emotie.

Ze zijn niet te vergelijken met
de zachte kracht van universele ziele-intuïtie,
waarbij sprakeloosheid de broosheid
gaat overschrijden van klank en woord
wanneer men zielewijsheid in stilte hoort.