Alle inzendingen van Kees

Een toevalstreffer heeft u samengesteld. De goede god deed niet meer moeite: u kan denken zonder plectrum! Een dikke handicap ligt dichtbesloten onder uw firment. Rusteloos komt hij. Volumineus droomt hij... Die avond verzekert hij met getrokken gitaar de menigte heesschreeuwend: 'Onder dit voltage een héél zacht ijlend lichaam…

Mals leed smelt als stalmest. Met wat leesmeel talmt de adem, welt het alsem, weten tanden 'Maden strelen de eetlust' mee te delen... Destijds H. van der Meyden, eeuwig jong-zakelijk, koestert z'n maag: 'Smekkende vrouwtjes zijn een sensatie. Voorgekauwd succes of een ex-relatie - het plempt relaxed in mijn Privaat.'…

Doorwandel bibliotheken, sleur u door kaft en papier. Pillen geleerde literatuur staan u weldra tegen. Filosofieën en prachtpreken houden dagboekbrieven bijeen: persoonlijke hypothesen die de schrijver naam en waan verlenen! Scharrel tussen de voetnoten, vijl uw mening tot leem: leerstellige stroop versuikert een visie... U kunt het niet…

Daar ligt het. Zó floept het er uit. Overdacht of niet. 't Spontane van je tong! 't Vlindert tussen de mensen. Ach, ze hebben geen weet wat voor dure gedachten om hun hoofden zweven. Maar vlinders worden buiksprekers. Onderling en op toneel. Hot items in vergaderingen. Af en toe schrikt men zich scheel. Een meeuw die opponeert dat…

Ogenschijnlijk gezellig. Maar dan grijpt Efficiëntie je naar de keel: 'Denk je nu werk'lijk dat je met een of andere mondvoorraad van doen hebt? Stipt en verleidelijk staat hier onze logistieke Trots!' Strenggerangschikte producten achter onafzienbaar glas... Trots - tot daaraan toe, maar etaleren doe je niet met kilte. Enge netheid…

Na de ondermijnende blikken der diverse dames en heren, het consumptievertoon, de zakelijk-swingende band (refreinen sleetse liederen in vrije vertaling) plotseling exploderende voeten op uitnodigend ritme: hartveroverend werd de vloer van liefde voorzien! Het samenzijn herademde. Vrolijk-verlegen vulden anekdoten de tafel... Soms…

Ziedende reflectie! Schijnwerperlicht ontbloot hun denken: de ene moet z'n kennis kwijt, de ander zoekt naar eenvoud. Hetgeen op voorhand niet rijmt. Beiden beginnen hevig te vitten... Blaségevoel, arrogantiekramp, zelfdunk als een speer - krijtwitte zwaveldamp kromt hun gezichten! Kunstzinnige profielen die vernielen en vernieuwen…

Nog al te vaak ontploft de taal. Op slag klinkt in ons spreken een goddeloze tong banaal en barsten er gebreken... Dan liever een heilsoldaat die schreeuwt dat Hij onze Heelmeester is. Terwijl het bolwerk van de heilige vader dogma's koestert, dilemma's wekt, celebreert men Christus' komst op aarde... Welke pope zou een jood de voeten…

Zij die zo warm gelijk welvingen rond gehuld in gratie, met bloedvolle lippen uit zware lokken een geurspoor verzond laat nu haar robe en gêne ontglippen dan tollen ze klauwend neer op de grond langs zwarte gaten en heldere stippen beuken de bron waar de wereld ontstond zoals een branding op wakende klippen. Ze draagt haar parfum de eeuwen…

De ladder stijgt omhoog in het azuur en gaat meteen al in het groen verloren. Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe…

(melodie: ‘Sì dolce è’l tormento’ Claudio Monteverdi) De mistige morgen verhult het gezicht De grauwgrijze nevels verstrooien het licht Je staart naar het water Het zinloos geklater Is zonder gewicht Niets komt bij je binnen Niets prikkelt je zinnen Het venster is dicht Je vragen en wensen zijn wijd als de zee Maar golven vol…

Om meer te doen dan louter liggen staren om vat te krijgen op dit tijdsgewricht leg ik wat woorden vast in een gedicht als poging om de onlust te verklaren maar leven in een vers stuit op bezwaren vandaar dat ik mij anderszins verplicht en mee zal trekken met het wijkend licht tot in de eeuw die dichters mocht ervaren een eeuw waarin blank…

Ze was niet jaloers er klonk geen geschreeuw nimmer werd zij door slavinnen vervangen en nooit heeft om haar een man zich verhangen - Romeinse kopie naar Grieks origineel ze stamt uit 't midden van de vijfde eeuw doch niet zou haar hart naar liefde verlangen zoals zij daar staat in marmer gevangen - Romeinse kopie naar Grieks origineel…

Sneuvelland is de uitgelezen bestemming om triest te zijn en de melancholie te koesteren, om je onder te dompelen in een roes van intens verdriet om wat de wereld je aandoet waar je de debacles van de mensheid betreurt en rouwt om alles wat ooit ten grave is gedragen. Ja Sneuvelland, beste lezer, daar likt de ongelukkige zijn of haar wonden en…

eens zal ik rijpen eens zal ik begrijpen eens zal ik verstaan waarom jij bent weggegaan…

Jan Klaassen en Kwatrijn vier dichterlijke zinnen over liefde en venijn en opnieuw beginnen…

aan de oude dorpsstraat staat het raadhuis stil te dromen het raadhuis dat Slauerhoff nog langs zag komen hangend aan zijn sigaret.…

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

ongetwijfeld heeft iemand zijn vrouw geneukt of vermoord er zijn weer deuken getrapt in duizenden pakjes boter de prijs van koffie is verhoogd het waterpeil van de Rijn stijgt naar een nieuw record voor morgen geldt hooikoortsalarm en hoog boven mijn tuin krijgen maan en sterren na twee flessen Sauvignon de slappe lach mais non…

ongetwijfeld heeft iemand zijn vrouw geneukt of vermoord er zijn weer deuken getrapt in duizenden pakjes boter de prijs van kofiie is verhoogd het waterpijl van de Rijn stijgt naar een nieuw record voor morgen geldt hooikoortsalarm en hoog boven mijn tuin krijgen maan en sterren na twee flessen Sauvignon de slappe lach mais non…

bijvoorbeeld de uren die nog flaneren in de kamers van het vertrouwde huis waar ik mij de woorden en de passen herinner toen wij op elke geheiligde zondagmiddag dansten op Blakeys " blues march" de zomeravond aan het strand waar in aarzelend licht de verlegen zinnen van het te vroege afscheid verdwijnen in een ruimende zee en de nacht…

wanneer licht geluidloos over een bloedrode einder klimt is de nacht verslagen en het hoofd ligt eenzaam in een lijkbleek bed ogen houden het duister vast koesteren nog de zoete draaikolk van de droom maar het hoofd herkent het lichaam dat zich strekt en haar nacht tuimelt in de afgrond van de tijd en de mond hervindt de woorden…

de wereld versteent stoelen worden ornamenten de dag morsdood en hortensia geronnen bloed maar iets is dat nog beweegt langzaam trekt het een groezelig nachthemd aan wanneer ik muisstil en starogend boven een leeg glas tot godzijdank de ijskast slaat aan…

het einde kondigde zich aan toen het voorjaar werd bomen nog zonder blad niet wetend van de onontkoombare cyclus die inzet bij elk begin het eindigde toen de streng werd geknipt en het kind de tepel zocht toen een deur sloot het gedwongen vergeten aanving uren bemoeizuchtig werden en terug wilden naar momenten toen het einde nog niet…

goed kijken lalde hij en zijn stem zwalkte langs een denkbeeldige notenbalk blijf kijken en je zal zien hoe het verandert wat dan wilde ik vragen maar ik zag het en dacht verrek wat wordt ie wit…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

ogen wankelen richting ingang waar hij luidruchtig binnenlalt hand op het hart staat daar de bard het leed zal onverdraaglijk zijn haar haren hemelblauw zegt hij de wimpers fris en groen, wenkbrauwen geepileerd en oksels onverveerd geschoren heel de kroeg spitst nu de oren maar ik ben bang, zijn adem stokt dat zij wanneer het even waait…

vogels en vlokken vliegen tot eindelijk de laatste slok wanneer de deur geopend wordt teruggedeinsd en ik zie hoe condens keer dan en schiet in warm textiel in de tuin min tien wie niet weg is bevriest, helaas nog niet gegeten vogels duiken gretig dan vlug sla rug en met handen vol honger liquideer ik het uur wanneer haar leeuwinnelijf…

je legt rookgordijnen smijt met jeukpoeder je woorden zijn schaduwen van de pointe zinloze kringen in een vijver zij komen, zeg je, uit vergeten bronnen en verdrinken de ratten die 's nachts knagen aan de spanten van je angstige ziel maar uit elke fles drink je de geest en dooft dan het eerste licht dat achtelos sijpelt langs de drankkegel…

op de ademhaling van de stad wandelt zij voorbij een deinend huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs…