Alle inzendingen van Kerima

ik weet, mijn lief dat de wind begonnen is dat het onverklaarbare in het donker valt wanneer we onze lichamen in onbeslapen lakens draaien we vertragen de ontkenning door metaforen naar de maan te gooien zelfs de kussens spreken vreemde talen ze zijn niet meer dan een illustratie daarom vraag ik, lief laat alleen het licht…

misschien heeft dit beeld te maken met de dood van een vriend die 's morgens niet meer wilde opstaan want op een dag gebeurde het een stompje kaars, gas dat de kamer in bezit nam en omdat het hem zo koud leek, een fles whiskey hij maakte nog een omhelzend gebaar naar vrouw en kinderen, zij moesten op papier rechts beneden liet hij -vrienden…

alleen in deze wereld kan donk're waanzin wonen 't is de wens van een mens de ander te honen kan donk're waanzin wonen door wat hij verder kleedt de ander te honen met pijlen scherp gesmeed door wat hij verder kleedt: de mond en eigen lippen -met pijlen scherp gesmeed- loopt hij dan nooit tegen klippen de mond en eigen lippen dansen…

't leven heeft losgelaten gisteren toen de zon mild scheen haar gezicht tussenin na nachten van gewilde slaap er zal nog meer geschreven worden morgen of overmorgen als zij het jonge afscheid draagt verder weg van vandaag 't leven heeft losgelaten wit op hemelsblauwe lakens…

ook dromen die vleugels in zich dragen laten sporen na ze ravotten als kinderen in ongeremd lawaai hinkelen roze op wimpers en rennen roekeloos door huizen ze worden stil als nerven in een boom en bovenop baden ze zich in regen en eenmaal vastgeworteld draaien ze het hoofd naar alle richtingen laten vogels uit ogen los wie zal…

ik zwerf graag in jou, zeg ik om de dorre bladeren te horen spreken de ontroering is soms niet meer dan het zien van een uit de mist verschenen boom die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden zich alleen waant wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt na een dag, te donker om volop te leven het is zo voorbij, antwoordt het…

ik raap het herfstlicht op dat als een verre droom rondom het raam ligt 't is een vriend, denk ik dan getooid met ongekamde schaduwen 't is een vogel die het eenzame zwijgen cirkelt op verstijfde muren ik nodig hem uit en leg mijn stem op tafel naast zijn handen…

ik heb een zonnebloem onthoofd gekromd in een doorzichtig uur de wonde met mijn vinger verdoofd geluidloos het leven weggeschuurd gekromd in een doorzichtig uur heb ik jou en mezelf gevonden geluidloos het leven weggeschuurd nog dieper met de dood verbonden heb ik jou en mezelf gevonden 't is de lege plek die mij zo raakt nog dieper met…

de tuin, nog roerloos stil houdt halverwege op een poëtische adem vult het onzichtbare, nevelt gedachten die langzaam de zomer vergeten niets is eeuwig in dit leven, fluistert iemand al zijn we aldoor onderweg mijn handen volgen de krullen van een wilg ook hij vermijdt het sterven de herkenning die ik vanbinnen bewaar…

zolang als ik mij kan herinneren voel ik me verwant met de maan ik ben haar nacht in het zwart-witte weefsel wanneer eerste wolken over daken lopen dan denk ik aan een wiegelied zing stil over alles wat ik wil teruggeven aan de wind aan de bladeren aan de jonge vogel die overvliegt hij weet niet hoe bijzonder zijn vleugels zijn…

hier is niet meer dan gebarentaal hier spreken geen kletterende lippen en hoef ik niet te aarzelen om lief te hebben het openen en strekken als een wankele windgolf waarin ik gedachten verf stand houd in het enige verhaal dat er toe doet het is hier op deze dag en geen andere dat hoge lucht me niet lager schreeuwt…

voel ik mezelf meer dichter dan in mijn dromen is dit mijn weg die zich ontspant in een wolkenlicht gebaar 'n gebaar van heerlijke, warme waanzin waarin ik namen vind als een zelfde beweging van horizon tot hunker voel ik mezelf meer dichter bij jou en jou nog voor we zinnen breken in het vuur en als dat zo is, voel jij het dan…

ik weet nog hoe dit gedicht ontstond het lag in je armen, werd ronder en ronder je zei dat ik net zo mooi was het gaf je lippen bouwde jouw lichaam in het licht sterk geschouderd en met woorden van genot net zo mooi als je was het veranderde van vorm van vlinder tot wind, 't kind gekleed als de zee het verloor de zekerheid onvindbaar…

straks zal ik aan de rand van de zee voelen aan alles waar ik geen hand op kan leggen met de jaren dansen, met een meeuw als gedicht geschreven nog voor hij vliegen kan ik zal als wind leven het water waarin jij me optilt, buiten adem en vol vloed lichter dan een cirkel mijn armen rond je hals leggen zo graag en nog liever in één beweging…

waar zal ik nog te vinden zijn als uit de zee geen dromen komen woorden zich losweken niet anders meer kunnen dan sterven kromgebogen en altijd in de wind waarheen zal ik de meeuw nog dragen die een duinrug tot metafoor vervaagt onbegaanbaar, hoger dan het gehoor van het opgetilde water dat voorgoed zijn stem verliest mij…

ergens waait een deur toe, een huis, een stad ogen die kleuren wegspoelen het gedruppel van de wind er is geen zoeken meer en antwoorden kennen enkel een laatste regel in een mond zonder belofte maar hier hoor ik alles gaan het water dat geen morgen kent wolken, verzilt met de geur van zomer hier kan ik dromen, samenwonen met de golven…

niets zal sterven hier of in het ongekende land geen vers eindigt er noch de roos gevouwen tot engel in een witte nacht van wolken die met broze handen het leven waar dan ook ogen geeft als een voelbare, glanzende verbinding…

straks zal ik mij neerleggen in grote ernst de dood verblijden met cirkelende tijd maar nu van mij tot jou wil ik dansen en in het minste ogenblik -zo dicht bij jou gezeten- wil ik meeuwen vinden in elke lucht een zachte galm van dag naar duin levenswarm als wind ontvangen…

ik vraag om regen en sleep de goden uit een groter leven weg de wereld huilt een rivier wacht op ogen 't zwellen voorbij de stroom van het kwade wie vergiet het vergeven op lippen 't gorgelen van gebeden aangetast door verzet ik sleep de goden uit de eeuwigheid weg uit vuur en wapens…

ik wil de merel zijn tussen nacht en dauw die dromen loslaat zich wendt naar het zaad van een volle dag zou ik dan weten wie ik ben de dagen terug, hart en honger 't vervreemden van het mooiste de lage tonen, moe gewaakt door het ontwarren van oude wind om dan alles weer in hetzelfde lied te herhalen…

vreemd is het gelaat van de nacht en als losgeraakte touwen stromen twee rivieren regen is wat er liggen blijft lakens alleen gelaten, in de nabijheid van morgen ik herken ze niet en de stappen die ik zet ter hoogte van jouw ademhalen sterven bij leven ontheemd tot op het laatste woord wie zal nog de oevers zien uit dode rivierarmen…

nu en alles ligt ginds de ik- en de jij-vorm wij als afscheid in het geluid van klaprozen ik weet niet meer of wij waren en de gebaren die ik losmaakte uit jouw haren keerden zich naar binnen nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem ik voelde hoe jij wilde vliegen verder dan wij hadden verwacht…

sinds kort spreken we zacht over liefhebben en waarin ik je vrouw wil zijn en zelfs nog meer de bloemen waaraan ik denk de vogels en de zee en hoe je mij nodig hebt de vlinders en de duizend vragen die meevliegen langs plekjes waar we uitrusten en zelfs nog meer dat ik stil wil worden als jij 's avonds mijn vrouwzijn voelt…

nee schrijf me niet over vaderdag of hoe zacht zijn stappen klonken gestreeld en tot tranen getast in de nacht ik ben al gevallen, de dagen ongedeeld neergelegd op het kindergebed en de donkere plekken aan het einde van mijn jeugd nee, schrijf me niet over vaderdag het binnendringen, naakt in kleding kom, laten we gaan, lachen en leven…

de vogels ze zijn me lief ik voel wat ze mij zeggen willen zo vroeg in de ochtend en omdat het nu nog donker is omdat de grote, hoge bomen de nacht geluidloos torsen zonder het evenwicht te verliezen wil ik vliegen in het licht dat zal groeien in de regen tussen vleugels en vinnen op de zomer van jouw mond in wel meer dan duizend vluchten…

je verbergt me in jouw gedicht je maakt er duinen, het water helder en een schip vaart heen en weer hoge halmen dragen de zon vrij om het licht te begrijpen en voor dagen die nog geen zomer zijn bouw je een huis, een raam met verziende ogen voor als je weg bent vogels en bomen en zodra de lucht geklaard is schrijf je dagreizen,…

ik zie zijn handen de stilte van afgesneden bloemen in een vaas schikken hij wil ze buigen naar hun schaduw om het verschil nog dieper te begrijpen haar handen en hoe ze wist wolken te verspreiden die ene dag bijvoorbeeld te midden van het Boompjesplein haar open zoen de tedere woorden die ze bij hem liet binnenglijden het is nergens…

ik kan niet wennen aan poëten met een liefdesgedicht in hun hand het zachte geluid aan het slot dat je haast niet kan horen alsof ze het verhaal maar één keer vertellen kunnen en enkele minuten later beweren dat ze niet van liefde houden weet je wel zo'n zwarte dag waar de ware toedracht verborgen blijft in een monoloogvers en…

Lang geleden vertrok ik naar het leven en ontmoette er alle seizoenen. Ik was gerustgesteld. Ze bestonden enkel in mijn hoofd. Niets dwong. Takken vergroeiden met de dagen die in me dreven. Pluimen rekten zich uit, sliepen en werden weer wakker in de golfslag van vruchtwater. Uit de wolken vielen sporen, bonte bloemen langs mijn…

waar kan ik schuilen als alles ongrijpbaar wordt mijn lichaam in het water komt en weigert te drijven, zelfs niet in een enkel beeld, de ogen wijd ik zie wat ik zie het is onbegrijpelijk hoe de geur blijft hangen het rottend hout en hoe het huis zich verwijdert ik hoor het in de nacht het pootjebaden van de dood op de bodem ligt…