diep in de zee
waar zal ik nog te vinden zijn
als uit de zee
geen dromen komen
woorden zich losweken
niet anders meer kunnen dan
sterven
kromgebogen
en altijd in de wind
waarheen zal ik de meeuw nog dragen
die een duinrug tot metafoor vervaagt
onbegaanbaar, hoger dan het gehoor
van het opgetilde water
dat voorgoed zijn stem verliest
mij niet meer ziet
in spiegelbeeld
waar zal ik mezelf nog zoeken
als ik mij niet tot waarheid maak
Zie ook: http://youtu.be/_JHiJh0D8m4
Schrijver: kerima ellouise, 6 augustus 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
Schitterend gedicht!
In het graf van de dode dichters!
Waar de poëten voor eeuwig zwijgen, maar waar hun creaties altijd blijven klinken totdat alle mensen zelf tot een gedicht zijn verworden.
Hier zijn de levensvragen in een sublieme mal gegoten, terwijl ze toch niet knellen.