oprechte uitnodiging (2)
ik zwerf graag in jou, zeg ik
om de dorre bladeren
te horen spreken
de ontroering is soms niet meer
dan het zien van een uit de mist verschenen boom
die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden
zich alleen waant
wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt
na een dag, te donker om volop te leven
het is zo voorbij, antwoordt het herfstlicht
schaduwen vallen als een zwarte mantel
op zijn voeten
ik knik
met een grijpend gevoel van herkenning
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=bc2k_EzHigI
Schrijver: kerima ellouise, 29 oktober 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
Prachtig gedicht!
Prachtig Kerima.
behalve die van jouw passie voor de herfst.
Mooi Kerima Ellouise.