Netgedichten

netgedicht (nr. 53.465):

oprechte uitnodiging (2)

ik zwerf graag in jou, zeg ik
om de dorre bladeren
te horen spreken

de ontroering is soms niet meer
dan het zien van een uit de mist verschenen boom
die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden

zich alleen waant
wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt
na een dag, te donker om volop te leven

het is zo voorbij, antwoordt het herfstlicht
schaduwen vallen als een zwarte mantel
op zijn voeten

ik knik
met een grijpend gevoel van herkenning

Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=bc2k_EzHigI

Schrijver: kerima ellouise, 29 oktober 2014

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

oprechte uitnodiging

4.2 met 13 stemmen

321

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Louis Klaassen, 11 jaar geleden

"je woorden ontroeren mij, ze zeggen meer dan ze zijn, wat ik koester in stilte'

julius dreyfsandt zu schlamm, 11 jaar geleden

mooi

Guy Aarts, 11 jaar geleden

Subtiel en touchant. De opbouw ontroerend mooi.
Prachtig gedicht!

Marije Hendrikx, 11 jaar geleden

zo prachtig, deze herfstige metafoor van herkenning....

Annejan Kuperus, 11 jaar geleden

Wat is deze 'oprechte uitnodiging' een bijzonder fraai en fabuleus gedicht; 'wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt' is inderdaad een invitatie die niet is te weigeren... . Genoten! Dat grijpend gevoel van herkenning is natuurlijk zeer menselijk... Bovenal mooi en daarnaast een zeer boeiende wandeling...! Een voettocht die gemaakt moet worden...

Hilly Nicolay, 11 jaar geleden

In de stilte is er altijd iets dat ons aanspreekt.
Prachtig Kerima.

Hans-, 11 jaar geleden

Buiten dit gedicht dringen er geen geluiden door
behalve die van jouw passie voor de herfst.
Mooi Kerima Ellouise.

w.w., 11 jaar geleden

laat dit een meerluik worden. bladeren die spreken, bladen die ik wil lezen.

Adeleyd, 11 jaar geleden

Dit ontroert me. Heel mooi, Kerima.

Geef je reactie op deze inzending: