Alle inzendingen van Marcus Dehond

Het antwoord op het laatste waarom, vernietigt en verpulvert daarom. De keten wordt gespleten door zinloze vragen, die enkel stevige schakels bevragen in bedrieglijke schijn van komen en gaan. Wat is bestaan? Een energetische flux die leidt naar een oceaan, spiegeling van lux, schittering van Lucifer, Prometheus en anderen? Wanneer zal je…

Het spel van lopen, snokken aan het touw en laten vieren scheervlucht als koppig neen boven de kale weide. Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont…

Mag ik je neger noemen, broeder. Ja bawana Neen zegt Tara: dit is puur racisme Maar hij verhongert, is dat geen racisme? Wij hebben de Uno, Unesco en zovele instellingen. zeg hallo… Maar als hij niet verhongert of zo wordt straks zijn keel doorgesneden Tara zegt met alle respect en welgenegen je moet je niet inlaten met extremisten dat…

Meisjesnamen ontvouwen in zacht roze, vredig bloemenbladen als troostende dromen. Hun hoge stemmen verstillen het hart tot het vrome met en eendenvlucht over meren van het mateloze, ieder contrast verheven en opgegeven in een groeiende wereld waar deuren worden ontsloten. Meisjesverdriet, tranen die in tederheid tronen maar altijd met kans…

Moet ik je dankbaar zijn liefde, dat je mijn ogen leent praat en mijn tong vervreemdt met zachte balsem naar gelieve dat ik verder reik en vingertoppen kunnen tasten aan het fluwelen van dingen me overlevert en een morgenzoen laat zingen, verwachtingen wekt zonder avondlijke donderkoppen? Stil gevoel dat je exploderen doet. Onsterfelijke…

Vijf, vijftien, vijftig, zestig het één na het andere onder de arm van de tijd hetzelfde voorondersteld, vaste vuurtoren, waaruit ik denk te ervaren maar het stevig baken dooft het licht. Zien in het andere aangezicht: het ander na het één het blijft niet te bevatten het is een “geen” teruggeworpen op zijn nest heb ik nog altijd in…

Zij spraken op het wad met de bootjes achter zich in ondiep water en de zon naar het Westen toe haar kracht verliezend valt in stijgend water. Over wat er gesproken werd op het intussen ondergelopen wad? De bootjes dobberen weer, het anker gelicht, golvend de koers zeewaarts aangehouden, verdwijnen ze samen met de zon in de nacht…

Zomaar een zondag zonder eigenheid, ergens verloren de vochtige lucht, als mistig verdriet kan niet bekoren, vadsig denk ik aan een bericht onder omslag. Even wazig als het weer, kleuren in besluiteloosheid en twijfel: verzenden of verscheuren het commando verschaft enkel hartzeer. Tot weerzien zeggen, weten dat aangezichten vervagen als…

Dichter komen, de kring sluiten be-doel je dat vandaag? Het samenzijn weegt op de dingen verdwenen in het leven zelf ongemerkt, vervangen of vervormd Zonder tijd alleen ver-anderen wars van onbestaand verleden zonder verborgen oorzaak. Verstoken van iedere toekomst alles is volbracht, ver van goed en kwaad gekooid in structuur van vreugde…

Het dorp de rug gekeerd, niet meer omgekeken Lots lot voor ogen Nimmer komt een wending opgeslorpt in groter gebeuren waarbij dode bladeren verzeilen in riolen Het wordt stil in de herfst van leven alleen het hart heeft nog te lijden van dit verlaten stille dorp…

Uit handen geregen tussen dromende vingers gegleden: verdwenen kinderstemmen, ergens toegedekt zonder spoor, zonder zerk, zonder treuren alleen stilte begrenst Door reuzelende bladeren dievelings Over het mos geslopen En gestopt door droge dennennaalden. Lege bossen, die mijn zoeken staken vluchten doen naar stadsgewoel waar huizenrijen…

samen in de milde oktobermaand van ons leven met een wirwar van wegen hebben we een pad gebaand we proefden rozen in zachte liefde wijnen met gevangen zomers zo zorgeloos, zonnedromers soms liepen we naast elkaar zoals het ons beliefde steeds omarmden we onze kinderen herkenden hun vreugde en pijn die we niet konden verhinderen al was…

Rustige Sint Jansnachten die het licht bewaren voor komende dagen mystieke verbonden sluiten als zachte nachtzoen bange bloemen belovend aan de einders tot het noorden toe feeërieke vuurvlinders te laten dansen. Als de laatste vogelzang de stilte van een slaapplaats heeft gevonden schittert de vroege Arcturus als vaste berenhoeder…

Aarzelend sijpelt morgenlicht doorheen nachtelijke resten, verdringt duisternis uit grondvesten kleurrijk ochtendconcert: zo helder aangezicht. Morgenslierten verademen tot blauwe einders terwijl zon en land elkaar omarmen geuren en tinten het leven verwarmen nieuwe dag, alles vergeten over vroegere winters Doolhof van het leven, wit en…

zagemeel al vissenvoer verzonken in vale vijvers doorboorde eksternesten, onttroonde kruinen, verlaten lijsterplaatsen alleen kraaien krassen de ziel met grafschriften anderen dan ik vergeet je niet landman gaat stil voorbij hier rust een leven totaal vergeten laat me zonder vergeven vergroenen door regen en ontij mijn naam…

Het dorp de rug gekeerd, niet meer omgekeken Lots lot voor ogen Nimmer komt een wending opgeslorpt in groter gebeuren waarbij dode bladeren verzeilen in riolen Het wordt stil in de herfst van leven alleen het hart heeft nog te lijden van dit verlaten stille dorp…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

Broos de levensadem van een mens: een bestaan van meetafaan omsloten door de zoete dood waarrond leliebladen gegoten, drijvend op engelenvijvers met rust als laatste wens. Wasem meegevoerd door leeuweriks klim tussen blauwe plooien, verre ontastbare stip, onzichtbaar gouden zeilschip verdwenen achter de kim. En toch, mijn twee goede zorgende…

zware zwarte nachten ingekort door schuifelend avondgloed mossen zwellen met insectenvloed waarom leven nog langer wachten als voorjaarszon ons strelen wil reeuws geluid achter heesters levensdrift en soortbehoud: nieuwe meesters waarom mijn lief dit verschil met het koude verlaten ijs tussen naakte waaibomen velden eentonig, verlaten…

waarom worden dagen geschonken die trager maar korter zijn het ochtendroze met avondrood geschonden leven als zachte rozen of venijn ik ben mijn weg gegaan dag na dag met anderen niemand kan het veranderen toch blijft bestaan een eeuwig begaan leven, een flits van wachten op wat komen moet eindigheid, één verachten voorbij het kwaad…

Woorden uit helderdere bronnen zonder geklater, sijpelen uit handen vluchten als H2O de l’eau s.v.p. Striemende regen scherpt het aangezicht dat zich afwendt van vallen wie droogt mijn haren? waar gooi ik verdronken kleren? Alles samen heb ik het water gereinigd van het woord De wind doorgespoeld de wereld geledigd…

Kan ik de wenk weerstaan, alsmaar vroeger sluiten deuren het huis tegen nachtelijk treuren over verloren licht, afgebroken bestaan mens gevangen in ongekende deining engelenzang troost zijn verschijning…

Het roze jurkje, in de kleerkast van mijn leven, toont je blanke armen strelende vingers die het hart verwarmen slanke handen zo toonvast ik luister naar je lachende ogen schittering zo zorgeloze jeugd, we fietsten de weg in vreugd doorheen de jaren: ze vlogen Titanengevecht van liefde wereldse hindernissen weggezongen mijn liefde, eeuwige…

Nachtelijke roos, die geen dag sieren kan Enkel in bitterheid geurt het frisse water met alsem besmeurt verhitte zenuwbanen ontvouwen Satans plan walm van puin over het doodse veen bevende vingers betasten het moeras kwaad doortrokken halmen beemdgras wazig zicht van tranen en geween tijd versnelt tot eeuwig duren moe getergd, de hoop vergeten…

Ergens heb ik u ontmoet op een meridiaan die naar het verleden voert en ik weet niet waarvandaan noch hoe het me beroert Ooit toverden onze ogen hetzelfde paradijs, lang vergaan speelden elkaars lippen als één vertogen naar het enig heilig woord gebogen van liefde en bestaan Zo lang geleden de plaats vergeten waar wij zoenend het geheim…

Verleden vergleden naar diepe meren, waarop het heden vaart schatten van levens vergaard en roeit door nieuwe nevels van begeren Arme Eroos, een blijvend streven onrustig en broos als de vluchtige woestijnroos met feeëriek licht: alles vergeven. Dromen waarin het is volbracht ontmoetingen volledig voltrokken zo kalm als nooit is gedacht…

Toen moeizaam de ochtend kwam verkilde gestoomd nachtelijk zweet huiverend, rillend ijskleed, dat het gloeien overnam het glazen geluk beademd waarachter het bleke doodslicht wacht op ratels van een klaaggedicht denken in rood geremd opnieuw ontbrandt het vuur getooid in duistere waas tollend hoofd naarmate het late uur blauwe diva’…

wat de dennen fluisteren bij het wiegen op de wind in treuzeltoon getint onder jagende maan het klagend ruisen van eeuwenoude verhalen uit zure zavel gezogen over soortgenoten al lang vervlogen die nog spraken van doksalen in verzonken kloostergezang het vreemde licht boven kruisende banen met de lokroep van heidense nazang wijdste…

Wanneer ik je niet vinden kan scheren mijn ogen langs rotsen en dalen in adelaarsvlucht, zoekend naar je lach je ogen en zacht gelaat dat ik bedwelmen wil onder kersenbloesem in het roze noem ik je liefste Wanneer ik je verlaten vind zal ik strelen en zachte woorden prevelen waarin gevangen zonnestralen uw wangen verwarmen doen tot…

onder de vlierstruik van de oude woordhut luierden letters in het mulle zand overmoed en fierheid, hielden ze in stand omarmd door het woord dat de meester had benut het teken in ziel en vaandel gegrift zachte avondwind blies het verweerd signaal uiteen erf geëffend met wat sprokkelhout zonder grafsteen vergeelde foto in een album van schoolschrift…