Xantippes land

Meisjesnamen ontvouwen in zacht roze,
vredig bloemenbladen als troostende dromen.
Hun hoge stemmen verstillen het hart tot het vrome
met en eendenvlucht over meren van het mateloze,

ieder contrast verheven en opgegeven
in een groeiende wereld waar deuren worden ontsloten.
Meisjesverdriet, tranen die in tederheid tronen
maar altijd met kans op vreugde verweven

tot de bladen zich langzaam sluiten
en bloemen tot “kostbare” vazen maken
terwijl spiegels aangezichten op vrouwen stuiten

die aan wereld en gevoelens van anderen verzaken.
Ik haast me van tafel om beschaamd mijn jongenstranen te uiten
Meisjesnamen vergeten, achtergebleven zonder baken

Schrijver: Marcus Dehond, 21 januari 2015

marcus.dehondskynet.be

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 324