Alle inzendingen van Martin

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…

Geen reet Te doen Geen reet Te zien Nou ja Verderop Eentje ---------------------------- uit: 'Verzameld werk', 2004.…

Om de hoek van waar ik ooit woonde Ligt een straatje dat nog steeds precies Hetzelfde straatje is, met ’s nachts dezelfde Glinstering op de natte keien, dezelfde echo Van mijn voetstappen die hier voor altijd Eenzaam klinken, zelfs als ik zij aan zij Ga met mijn eigen vrouw op hakken ---------------------------------------- Een van de gedichten…

Het is een ding met muziek erin dat deel uitmaakt van mijne wereld: op een plank staande of liggende op een schrijftafel en soms op een hoofdkussen of zoals nu opengeslagen naast de vuilnisbak op mijn balkon - een papieren ooievaar kan niet vliegen en wolken zijn mij geen kamelen in de lucht en mijn huis is ook geen rots bezocht door Griekse…

Ik maak een rit met mijn beste kameraad Ik hoop dat hij me nooit meer vallen laat Hij weet waar hij me mee naartoe neemt Daarheen waar ik zijn wil Ik maak een rit met m'n beste vriend Wij vliegen hoog We kijken naar de wereld die ons passeert met een boog Wil er nooit meer komen daar beneden Wil met m'n voeten nooit meer die grond betreden…

(voor Karin) Het water blikkerde in lentelicht. De grutto's schreeuwden weer luid. De volle knoppen braken open. Duizenden paardenbloemen en fluitenkruid. Ik zag het weidse veld. En miste jouw blote rug vol sproeten, waarop ik nog lang niet was uitgeteld.…

Het lichaam luistert naar de behoeften van de ziel Wat het vlees verlangt houdt het hart gevangen Wat de geest zoekt dat volgen de gedachten Als het lichaam spreekt kan al het andere wachten Ik ben maar een engel die blind door deze wereld rijdt Ik ben maar een slaaf hier die om een meisje strijdt Ik verlang naar je tederheid Ik verlang…

verbloem het verlies in schone zinnen en laat bezieling in uw kamers dringen tot de grenzen van de koude vrees die men in vergeelde boeken leest…

Voor Gerrit Kouwenaar Tussen aankomen en weggaan tussen spreken en zwijgen op plaatsen waar je uit de auto kunt om je benen te strekken in boomgaarden en in kamers waar je ziet dat de dingen voorbijgaan nu ze zich in je hoofd komen nestelen nu het denken nergens toe hoeft te leiden terwijl het licht verwijlt in je omgeving en de bomen…

Het is weer intiem samenzijn, samen met de laatste fles. Ik drink Château Tristesse na hevig bloeien. Jij moet van melk nog groeien. Je morst. Ik hoop dat je erbij zal zijn als ik met knoeien mijn dorst nog éénmaal les. En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer. Dan breng ik…

In kieren teruggetrokken. Je draait jezelf in rare wieren, schuilt dan geschrokken in basalt. Jouw scharen zijn niet scherp genoeg om pijn te doen. Je wilt rechtuit - je slaat rechtsaf. In wanhoopsmoed, wat eb lijkt is vloed.…

Wat kan dat tegelpad, die stomme stoep u schelen? Bent u tot eeuwig schrobben soms verdomd? Een waas van groen trekt van de malse grond. Tel de lentes die nog door uw aderen spelen. En laat vooral uw stramme ledematen zwijgen. U heeft uw zetel boven wel verdiend. Of is het waar dat u de gunsten van die vriend alleen door almaar sloven kunt…

Zoals storm in stilte altijd verloren gaat. Een rug die buigt wel als de last eraf glijdt. Er was alleen maar wild met deuren slaan - kijk eens wat een woede en gebroken glas! - geen weggaan. Nacht. Een hand dwaalt naar haar dijen. Slaapt ze niet? Wil ze vrijen? Morgen aan het huis gaan werken. Maar iedere spijker die hij op de kop…

Jij zigzagt als een haas door de defensie. Ik sta hier met een kater langs de lijn. De geur van gemaaid gras verzacht de pijn, maar 't wachten blijft nog op die ene actie. Dat vaders mislukt zijn, weet jij nog niet. Ja, hij houdt hem nog wel honderd keer hoog. Maar dat hij zijn duizend dromen bedroog, moet jij doen vergeten in 't strafschopgebied…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

Flarden mist die aan het optrekken zijn. ’t Is ochtend – vroeg, een zondagse rust, enkel wat kauwende koeien op de kust. Er schieten twee schichten langs het Gein. Behalve het snijden van dunne banden hoor je soms ook een krachtig gesnuif. Door de lucht vliegen spatten wit struif, die achter de twee op het wegdek belanden. Ze nemen de rails…

Zoals het paard dat vaststaat in de sloot. En dieper zinkt bij bewegen. Een huivering brengt te veel angst als rimpeling tot leven.…

Wijs genoeg voor desillusie en daarbij nog prettig dom en vol van gematigd verlangen daarom. Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

En als hij dan de slaap niet vond - het gordijn bewoog zo zacht, de ramen open op de grote zomer – dan kwamen ze voorbij, voorover op de fiets, de goden van de nacht. Zij zongen weer dat ene lied, dynamo’s maalden gezangen. Hij wist de vreemde woorden niet. En via ’t raam liep dan de donkere zolder vol van jong verlangen. Hij zag goden…

Zoals ik als een levend ding mijn fiets zag staan, uren sleutelde, het zadel aaide, alles glom voordat ik slapen ging. Zo werk ik nu aan materiaal dat ik 's nachts van zolder haal: steun- wielen achter. Ik leun te zeer op wat is vervlogen. Maar ook dit zal gesmeerd lopen. Ik wil de afstand dichten. Doodmoe maar in extase op de Mont Ventoux…

Geluiden lijken wel verboden. Geprevel wil men door de vingers zien. Een pijpje smoken mag. Rook verdrijft de laatste tijd. De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren,…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

Voor jou staat alles zo vast, gaan zaken zo doodgewoon door in de vertrouwheid tussen de gootsteen en de keukenkast. Zit er een groen seizoen te dringen, je leest het aan het late licht dat gefilterd door het glas-in-lood, de wand bespeelt met roze en rood. 'Kijk, hij komt nu al op de kammenbak,' je rekent me wel even voor. 'Ja, deze…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

Jij zal wel slapen bij het licht ruisen van jouw oleanders. Ik zit hier maar laat te doen - alleen met al die lege flessen om mij heen. Rondom de lamp is 't nu zo stom, zo anders. De geile, rauwe saxofoon van Coltrane scheurt hier de blauwe nacht uiteen.…

Ze zijn bij mij tegen de lamp gevlogen, nu ik me in het duister hier alleen bedrink. Ik red hun natte vleugels met mijn lamme pink. En leg ze bij het suizend gas te drogen. De maan komt op als volle dame. Ja, ook wij dansten samen een gat in de nacht. Maar geen liefde die van haar eigen vuur genas. Ik drink, en wacht - en proef van nachtvlinders…

De gedachten gaan hun gang, maar niet hun eigen gang zoals een grasmaaier die voor je uit gaat als je erachteraan loopt nu je niet kunt slapen wacht je: tot wat er in je hoofd gebeurt zijn eigen vlucht gaat nemen val je niet in slaap of je kunt niet in slaap vallen of: kun je je niet in slaap laten vallen wat is het je laat je voeten…

Als ik jouw laatste adem vang dan blaas ik je nieuw leven in. In wanhoop grijp ik naar de lucht maar de dood is sneller. Nu je ademhaling is gestopt sluit ik jouw mooie ogen. De dood klopt aan en neemt je mee. Geeft mij de wanhoop, pijn en angst als bewijs van jouw ontvangst.…

Buiten ligt een halve meter sneeuw Kouder was het nog niet deze eeuw En alle theorieën ten spijt Er lag ook geen ijskap in het Krijt…