inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 15.660):

Een huwelijk

Zoals storm in stilte altijd
verloren gaat. Een rug die buigt
wel als de last eraf glijdt.

Er was alleen maar wild met deuren
slaan - kijk eens wat een woede
en gebroken glas! - geen weggaan.

Nacht. Een hand dwaalt naar haar
dijen. Slaapt ze niet? Wil ze vrijen?

Morgen aan het huis gaan werken.
Maar iedere spijker die hij op de kop
gaat slaan, zal het merken - zo woest.

Uit twijfel groeit een huis.
In twijfel raakt ie vastgeroest.

Schrijver: Martin Bouwman, 8 mei 2007


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

3.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 1.880

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)