biografie: Martin Bouwman
Martin Bouwman publiceerde gedichten in o.a. Propria Cures, Het Gewicht, Avenue, Optima, Bunker Hill, Hard Gras en in de bloemlezingen 'Leefde Willy Alfredo nog maar' (Propria Cures), 'Wielergedichten' (Nijgh & Van Ditmar) en 'Blauw Goud' (Nieuw Amsterdam).
Inzendingen van deze schrijver
27 resultaten.Het ree
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 
168 Voor Marius & Lucas
We fietsten door een donker bos
met open plekken. En plots stond daar
een breekbaar jong met lichte vlekken.
We hielden stil. Het keek ons aan.
Het leek een korte eeuwigheid
te duren. Totdat een tak brak
of een blad viel.
En even plots was het verdwenen –
...
De hand
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 1.041 De kamer en de kast zijn
vreemd en leeg. Een vetvlek op
de bank zegt waar je jaren zat.
Toch geef ik jou de hand.
Ik voel het grove van de grond.
Jouw kas met druiven,
het hoekje met de pruimenbomen,
die onder stenen zijn verdwenen.
Ik voel de tuindersknoken,
die nog ergens moeten...
Gerrie Knekelman
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 411 Maar als eerste dan de finish gepasseerd,
maakt zich een enge vent aan je bekend.
‘Ik ben official hier. Ik zweer dat u mijn man bent.
Wees niet bevreesd. Ik ben immers zelf gedrogeerd.
Ik heb u afgeklokt. Het was een mooie tijd.
Nu wordt het laat.’ Dit met de stem van een castraat.
Je m...
Doorkomst dodendorp
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 372 De laatste drinkbus in de berm gesmeten.
De hete teer kleeft aan mijn dunne banden,
of de duvel met een brandglas zit te branden.
Dit oord is met zijn lege huizen godvergeten.
Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken.
Die stomme stilte, die niet wordt verstoord,
elk geluid wordt hier ...
Najaar Normandië
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 409 Basalt boven de troosteloze zee,
die mompelt achter haar nevel.
De grijze koeienlijven drijven
zonder poten boven de rivier.
De geur van vis, die tussen vangst
en slacht hier gebleven is.
De boten hangen op hoge poten,
gevangen in de haven van laagtij.
Het cirkelen van schreeuwend...
Geen toegang
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 630 Ze bloeide open.
De liefde ging
door merg en been.
Toen sloot ze
heel haar hart af,
als een steen.
Aftakeling
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 634 Dit is míjn verre kust.
Mijn krakend schip, met altijd
stinkend drab in ’t ruim.
Koppig bonkend tegen de kaai en
van alles wat draaien
kan ontdaan.
We worden weggesleept. Een korte reis
over het IJ brengt ons voorbij
de laatste kranen, naar mannen
met roest in hun baarden.
Zij te...
Met vlag en rimpel
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 452 Ík kies ervoor tot bouwval te vervallen
Gestut door looprek en een houten poot.
Geen wondermiddel tegen jicht en wallen.
Alleen Viagra voor de allerhoogste nood.
Jíj kiest ervoor je smoeltje te verbouwen
Terwijl de tijd geen vat heeft op je lijf.
Je achterkant en gevel zijn om van te houwe...
Voorjaarsblues
netgedicht
4.1 met 19 stemmen 1.436 (voor Karin)
Het water blikkerde in lentelicht.
De grutto's schreeuwden weer luid.
De volle knoppen braken open. Duizenden
paardenbloemen en fluitenkruid.
Ik zag het weidse veld. En miste jouw
blote rug vol sproeten, waarop ik
nog lang niet was uitgeteld.
Samen met de fles
netgedicht
3.9 met 10 stemmen 1.620 Het is weer intiem samenzijn,
samen met de laatste fles.
Ik drink Château Tristesse
na hevig bloeien.
Jij moet van melk nog groeien.
Je morst. Ik hoop dat je erbij
zal zijn als ik met knoeien
mijn dorst nog éénmaal les.
En dan de wildste ranken
bij mijn steen zal snoeien.
Ach, laa...
Malend zeebanket
netgedicht
3.5 met 4 stemmen 753 In kieren teruggetrokken.
Je draait jezelf in rare wieren,
schuilt dan geschrokken in basalt.
Jouw scharen zijn niet scherp
genoeg om pijn te doen.
Je wilt rechtuit - je slaat
rechtsaf. In wanhoopsmoed,
wat eb lijkt is vloed.
De krekel en de mier
netgedicht
3.4 met 8 stemmen 1.198 Wat kan dat tegelpad, die stomme stoep u schelen?
Bent u tot eeuwig schrobben soms verdomd?
Een waas van groen trekt van de malse grond.
Tel de lentes die nog door uw aderen spelen.
En laat vooral uw stramme ledematen zwijgen.
U heeft uw zetel boven wel verdiend.
Of is het waar dat u de guns...
Een huwelijk
netgedicht
3.4 met 11 stemmen 2.011 Zoals storm in stilte altijd
verloren gaat. Een rug die buigt
wel als de last eraf glijdt.
Er was alleen maar wild met deuren
slaan - kijk eens wat een woede
en gebroken glas! - geen weggaan.
Nacht. Een hand dwaalt naar haar
dijen. Slaapt ze niet? Wil ze vrijen?
Morgen aan het huis ga...
De voetbalvader
netgedicht
3.8 met 15 stemmen 1.466 Jij zigzagt als een haas door de defensie.
Ik sta hier met een kater langs de lijn.
De geur van gemaaid gras verzacht de pijn,
maar 't wachten blijft nog op die ene actie.
Dat vaders mislukt zijn, weet jij nog niet.
Ja, hij houdt hem nog wel honderd keer hoog.
Maar dat hij zijn duizend drome...
De achterblijver
netgedicht
3.6 met 14 stemmen 1.518 Ik ben afgunstig
op die golven daar
omdat ze o zo kunstig
beter dan een minnaar doet
jouw benen overal
omarmen in de vloed
Ik ben wraakzuchtig
op die briesjes daar
omdat ze o zo luchtig
beter dan een mensenhand
jouw haren in geheel
verwarren aan het strand
Ik ben naijverig
...
De voorjaarsklassieker
netgedicht
3.8 met 11 stemmen 896 Flarden mist die aan het optrekken zijn.
’t Is ochtend – vroeg, een zondagse rust,
enkel wat kauwende koeien op de kust.
Er schieten twee schichten langs het Gein.
Behalve het snijden van dunne banden
hoor je soms ook een krachtig gesnuif.
Door de lucht vliegen spatten wit struif,
die ...
Impasse
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 1.183 Zoals het paard dat vaststaat
in de sloot. En dieper zinkt
bij bewegen.
Een huivering brengt te veel
angst als rimpeling tot leven.
Oude vrienden
netgedicht
4.4 met 27 stemmen 3.206 Wijs genoeg voor desillusie
en daarbij nog prettig dom
en vol van
gematigd verlangen daarom.
Tussen wanhoop en dwepen
zijn we drinkende vrienden
die met iets meer distantie
van elkaar weten.
Wrakhout
netgedicht
3.7 met 15 stemmen 1.376 Dan valt de doffe roffel
van verse regen op de roef.
Men put hier uit een diep
verleden; een sterk verhaal
in droeve onvertaalde taal.
Ik hoor. Een druppel zoekt
zijn weg op de beslagen ruit.
Het rotten zet maar door.
Mos groeit in de reten
van deze wrakke schuit.
Kinds verlangen
netgedicht
4.1 met 14 stemmen 1.403 En als hij dan de slaap niet vond
- het gordijn bewoog zo zacht,
de ramen open op de grote zomer –
dan kwamen ze voorbij, voorover
op de fiets, de goden van de nacht.
Zij zongen weer dat ene lied,
dynamo’s maalden gezangen.
Hij wist de vreemde woorden niet.
En via ’t raam liep dan d...
Zijwieltjes
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 1.218 Zoals ik als een levend ding
mijn fiets zag staan, uren sleutelde,
het zadel aaide, alles glom
voordat ik slapen ging.
Zo werk ik nu aan materiaal
dat ik 's nachts van zolder haal: steun-
wielen achter. Ik leun
te zeer op wat is vervlogen.
Maar ook dit zal gesmeerd lopen.
Ik wil de afst...
Laatste bewoners
netgedicht
3.7 met 10 stemmen 464 Geluiden lijken wel verboden.
Geprevel wil men door de vingers
zien. Een pijpje smoken mag.
Rook verdrijft de laatste tijd.
De waardin sloft zacht versleten
sloffen af tot niets
van wat ze waren.
Wie kracht had is weg-
gegaan, op zoek naar wat
hem ooit hier terug zal voeren.
Hij zal...
Bij het graf
netgedicht
3.8 met 13 stemmen 1.264 Door dezelfde bomen suist
nog steeds dezelfde wind.
Het is de gelijke regen
die ruist over eendere daken.
Het is het oude verlangen
dat geen overkant vindt.
Snel gaan regen en wind
voor eeuwig over ons beider
namen. Ze vervagen. Ik wil je
weer begraven onder
bloemen eer ...
Avondzon
netgedicht
3.7 met 10 stemmen 956 Voor jou staat alles zo vast,
gaan zaken zo doodgewoon door
in de vertrouwheid tussen
de gootsteen en de keukenkast.
Zit er een groen seizoen te dringen,
je leest het aan het late licht
dat gefilterd door het glas-in-lood,
de wand bespeelt met roze en rood.
'Kijk, hij komt nu al op de k...
Wrakhout
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 432 Dan valt de doffe roffel
van verse regen op de roef.
Men put hier uit een diep
verleden; een sterk verhaal
in droeve onvertaalde taal.
Ik hoor. Een druppel zoekt
zijn weg op de beslagen ruit.
Het rotten zet maar door.
Mos groeit in de reten
van deze wrakke schuit.
Blue notes
netgedicht
4.1 met 8 stemmen 1.157 Jij zal wel slapen bij het licht
ruisen van jouw oleanders.
Ik zit hier maar laat te doen - alleen
met al die lege flessen om mij heen.
Rondom de lamp is 't nu zo stom,
zo anders. De geile, rauwe
saxofoon van Coltrane scheurt
hier de blauwe nacht uiteen.
Groetjes uit de Cevennen
netgedicht
3.4 met 8 stemmen 1.001 Ze zijn bij mij tegen de lamp gevlogen,
nu ik me in het duister hier alleen
bedrink. Ik red hun natte vleugels
met mijn lamme pink. En leg ze
bij het suizend gas te drogen.
De maan komt op als volle dame.
Ja, ook wij dansten samen
een gat in de nacht. Maar geen liefde
die van haar eigen ...
