Aftakeling

Dit is míjn verre kust.
Mijn krakend schip, met altijd
stinkend drab in ’t ruim.

Koppig bonkend tegen de kaai en
van alles wat draaien
kan ontdaan.

We worden weggesleept. Een korte reis
over het IJ brengt ons voorbij
de laatste kranen, naar mannen
met roest in hun baarden.

Zij tekenen met krijt de zwakke
plekken. Ik zal het aan mijn ingewanden
merken dat straks de romp vol zit
met metalen vlekken.

... Dit gedicht werd eerder gepubliceerd in de bloemlezing 'Blauw Goud - De Amsterdamse grachten in gedichten' van uitg. Nieuw Amsterdam ...

Schrijver: Martin Bouwman, 26 juli 2013

martinbouwmangmail.com

Biografie van deze schrijver

aftakeling verval

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 487