Alle inzendingen van Metha

Hete vlammen likken aan mijn lijf waar vuur star zich een weg baant langs vergeten ogen ogen leeg witte bloemen verzachten niet wakker en doods in een laatste adem gevangen zwijg ik des duivels…

En weer schrijft leven haar laatste uren waarom vraagt nu nooit iemand aan mij of de dood gewoon zo maar even van pas komt atv dagen, snipper- noch vakantiedagen en nog steeds geen vrije uren, gekist en wel piep je er genageld tussenuit denk nu toch ook eens een keer aan al die keukenrollen moet ik verdorie alweer naar de super…

Warme handen vlechten gedraaide krullen bloedend gestrikt mijn ogen omhelzen jouw ranke gestalte rijgen jaren aaneen huid op huid straalde leven wandelde hand in hand ooit vol van liefde ik voel schrijnend jouw lach terwijl ik de stilte vandaag zo hoorbaar goed versta staand achter jou lijk ik groter maar voel me oh zo klein…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

De lange donkere gang verstopt in een lucht van natte jassen vochtige sjaals en bont gevoerde wanten toont nog even duister en somber alhoewel het welkom warm is wensen, hartelijk en oprecht worden door de kamer gesmeten als waren het pepernoten stemmen gaan door en langs elkaar, met af en toe een glimlach langszij dan weer een schitterend…

laat zandkorrels, ruw en grillig zacht een naam schrijven in vochtig zand waar afdrukken van vriendschap tijdloos zijn wanneer de zon bloedrood haar nieuwe dageraad begroet vouwen handen licht duister samen en vlechten een nieuwe morgen ogen vinden elkaar in het gemis van gisteren waar langs de lijn van eb en vloed elke golf weer die…

Haast teder beroert hij de knoppen elke nieuwe morgen weer gevangen in het web van zinderend verlangen naar letters die zuchten onder zwarte druk van geen oor- maar oogstrelend verhaal een glimlach opent zijn weg naar virtu en terwijl de zon traag schijnend een nieuwe dag begroet straalt een dood scherm naar zijn leven dagelijks begrensd…

Afwezig laat zij de volle takken met blauwgroene naalden door haar handen gaan en terwijl twijfel prikt denkt ze aan de post die nog ongeopend op tafel ligt gedachten laten veel, zo niet alles los, schieten van de geboorte van een kerstkind langs de nachtmis naar het kerkhof en vallen in rust neer bij de kaarsjes aan het ontbijt plots…

het leven tekent nooit meer gisteren morgen geeft haar glimlach terug aan toen terwijl vandaag wanhopig schreeuwt om jou kus ik het duister vaarwel volg je heel zachtjes naar ooit dag lief…

zijn de uren eer jij zijn droom teder optilt en elk pareltje wederom openvouwt de sluiting valt haast intiem langs haar ranke hals en het laatste stukje goud zacht twinkelend bij het beroeren van de naakte huid geeft een lichte huivering…

Daar was zij heel even op de schouder van een nieuwe dag haar lach straalde langs grauwe sluiers van regendruppels zacht draaide zij zich om en terwijl haar ogen zijn gezicht een ander licht gaven sprak zij dag, heel even was zij daar ...…

Spreekt hij zacht een woord laat een enkele zin letters dansen hervonden gedachten in gedichten schrijven taal dichterbij wat rest is stilte langs draden kilte…

Slepend gaan zijn passen over het zanderige pad de winterse schoonheid van het bos kan hem zelfs vandaag niet meer bekoren schouders iets opgetrokken het hoofd naar beneden beide handen in de zakken maar verstoken van warmte gaan zijn stappen trager en trager niemand die hem wijst op de kleurrijke paddenstoelen half verscholen achter…

Handen vagen ongevraagd koude vingers langs winterse dagen bevroren maanden smelten, opgepookt door laaiend vuur dat hard hout eist gooi nog een laatste houtblok en geef de laatste warme steen haar specie ooit zal het voorjaar omringd door sneeuw klokjes namen schrijven in het wakkere groen…

dans het witte vel tegemoet wanneer warme woorden in onwetendheid versluierde blikken giftig vertroebelen geopende armen die schrijnend leeg deze dag niet meer vast kunnen noch willen houden laten ongevulde handen levenloos gaan langs gestolen zinnen schrijven onduidelijke lijnen hun eigen wanhopige nachten, levensdraden laten…

Langs het slingerende tuinpad gaan ongelijke passen licht gedempt door de herfst welke al zacht begint te vallen zijn adem maakt zelfs het eerste roodborstje warm zodat geregen pinda's ongebrand smaken als peanuts wazig is zijn blik maar het huis kan hij nog steeds vinden, blindelings, hij loopt gewoon rechtdoor…

Wanneer vochtige nevel zacht schimmig de dageraad begroet terwijl vroege zonnestralen licht lachend zoute zandkorrels verwarmen, aanschouwt zij spiegelend een nieuwe morgen vingertoppen raken zwijgende handen terwijl vurige lippen passievol eenzaamheid, even bezield in tweezaamheid, deze zwoele nacht sprakeloos achter laat in verbazend…

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…

Met gespreide vleugels vliegt zij richting einder daar waar zij de dood vermoedt schieten beide ogen hartstochtelijk vuur maar raken kant noch wal verscholen achter aards leven lokt hij immer machteloosheid in zijn duistere val vertrapt hoop en schopt wanhoop langs grijsgrauwe zwerken waar taal voor altijd zwijgt graaft hij een kuil…

pak mijn hand dan voor de laatste maal wanneer de nacht haar ogen sluit en jouw laatste adem heel zacht mijn donker rode haren beroert nee ik zeg geen dag meer tegen jou nooit meer een tot ziens of tot kijk want ogen hebben geen gezicht meer uitzichtloos kom pak mijn hand dan haal ik jou terug uit het licht in het licht zonder…

Stil sluit zij de dieprood fluwelen gordijnen geplooid en wel ontvouwen zij onzichtbare herinneringen eenmaal gesloten loopt ze langs de donkergroene rookstoel met het gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning…

Strelend gaat mijn rechterhand over de intens koude steen regenboogkleuren laten lachend gouden letters stralen in ijzige kou gedachteloos speel ik met mijn wijsvinger boter kaas en eieren in het zand trek lijntjes om de hoeken met elkaar te verbinden ik zie je grijns, gewonnen mijn linkerhand gebruik ik niet, verstijfd…

Ik zag je plotseling zo zonder gezicht en zocht naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om je mond met stoere stappen zonder om te kijken liep je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd dacht je dat vandaag nog een leven had nadat je de sleutel met strakke hand omgedraaid had is het niet zo dat bij…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

Mijn ruis raast richting horizon waar de regenboog klaroenklanken kleurt het blazoen tekent nu nog de kim terwijl die andere einder verzuipt in dronken zinnen rest mij alleen nog de kater een blik op zeeen van gedachten danst door eb en vloed terwijl het zilte zout zwelgt in hoge golven smacht ik naar een…

die donkere klank ik hoor het nog het zuigt zich vast en herhaalt zich herhaalt zich je riep nogmaals een paar passen liep ik richting jou een paar passen verwijderd van voorbij golven overspoelen heldere gedachten je zoog levendig leven brak reeds gebroken weerstand verdreef waan ik hoor het nog ik hoor het ik hoor ik…

en wel trok jij wreed de laatste pen er uit schreef over een veren kleed stralend van buiten alleen juist dat kleed geeft geen warmte meer de schoonheid van de schijn boeit niet langer gevlogen verdwijnt zij langs heldere luchten beademen hoeft niet meer zij houdt vanzelf haar snavel…

Nog eenmaal kijkt zij achterom de laatste zandkorrel blaast ze met een verbaasde glimlach van haar hand diepe lijnen tekenen haar gelaat, het dolen moe laat lachrimpels vechten met de pootjes van tijd zij drukken een grimas af waar menig clown jaloers op zou zijn, gestreken lijkt de lach net echt…

en ik dan vroeg ik zacht vlak voor jij de hoek om ging je hoorde het niet meer of wilde het niet verstaan ik stond daar niet wetend stoeptegels te tellen of misschien landjepik te spelen op het grasveld rechts zelfs dat kon niet meer het botte mes had jij meegenomen om de laatste woorden te snijden weer was ik te laat zoals…

Sprak jij nog twijfel terwijl warme armen de bevroren nacht weer deed ontwaken lege koude handen morgen ontdooiden getekend in een schaduw van later laat jij gisteren gaan nadat de mist zelfs jouw sporen wist en nu verdrijft langs pijn afgedrukt in tijd is loslaten anders dan dat jij de andere jou mist koud door en door…